เป็นกระทู้ระบายค่ะ เราแค่อยากบอกกล่าวความรู้สึกกับสิ่งที่เราเผชิญตรงนี้ให้กับคนอื่นที่ไม่รู้จัก
ตัวเราเองก็เคยเป็นมนุษย์เงินเดือนคนหนึ่ง ตอนนี้ก็เป็นฟรีแลนซ์ ปัญหาเราเรื้อรังมานานหลายปีแล้วล่ะค่ะ เอาจริง ๆ ก็ตั้งแต่ออกจากงานเมื่อช่วงสถานการณ์โควิดเข้าสู่ระยะกลางที่ก่อนจะเกิดการระบาดหนักหน่วงของสายพันธุ์เดลตา เราถูกออกจากงานเพราะลูกค้าไม่สามารถออกไปทำงานกิจกรรมกลางแจ้งได้ หน้าที่เราจึงสิ้นสุดตรงนั้นค่ะ
เราเป็นโรคซึมเศร้า และแสดงออกชัดเจนมากตอนช่วงอายุย่างเข้าวัย 30 เราไม่สามารถเดินทางไปทำงานข้างนอกได้เนื่องจากเราจะเครียดกับการเดินทางหนักมากเมื่อต้องพบเจอผู้คน เจอการเดินทางที่มันไม่เป็นอย่างใจ ซึ่งกลับบ้านมาเราก็ไม่ยอมปล่อยว่าง คิดและเครียดกับมันตลอดเวลา จนเราเลิกฝืนที่จะไปทำงานนอกบ้านและหางานที่ WFH โดยเฉพาะ
แต่นั่นแหละค่ะ เมื่อเราถูกออกจากงานล่าสุดซึ่งผ่านมาได้เกือบสองปีแล้วเราก็ยังคงรับงานฟรีแลนซ์ไปเรื่อย ๆ ด้วยการรับงานเขียนบ้าง ทำโปรเจกต์เล็ก ๆ น้อยที่พอจะทำได้ แต่ปัญหาคือ เราไม่สามารถควบคุมตัวเองไม่ให้อยากไม่ทำอะไรได้ บางครั้งเราสามารถนอนได้เป็นวัน ๆ โดยที่ไม่อยากหยิบจับอะไร ซึ่งแน่นอนว่ามันทำให้เวลาของเราผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์และไม่เกิดรายได้ เราไม่มีแพชชั่นในการใช้ชีวิตอยู่เลย เราไม่สามารถไปหาหมอได้เพราะด้วยค่าใช้จ่ายที่สูง ใช่ค่ะ เราไม่มีเงินเลย เราอยู่กับคุณแม่และแมวสามตัว เรารู้สึกผิดกับพวกเขาตลอดเวลาที่เราไม่สามารถหาเงินมาจุนเจือหรือเลี้ยงดูพวกเขาได้ จนกลายเป็นว่าตอนนี้แม่ของเราที่ท่านเพิ่งเกษียณต้องกลับไปหางานและทำงานใหม่เนื่องจากตอนนี้บ้านเราอยู่ในสภาวะขัดสนขั้นสุด แม้กระทั่งอาหารการกินพวกเราสองแม่ลูกยังต้องคิดแล้วคิดอีก แน่นอนค่ะว่าน้องแมวเราจะปล่อยให้พวกเขาอดไม่ได้ด้วยเช่นกัน แต่ปัญหาคือเราหาเงินได้น้อยมากในแต่ละเดือนแต่ละวัน
เราไม่มีจุดมุ่งหมายในชีวิตเลยค่ะ เหมือนลอยอยู่กลางอ่าวไทยที่มองไม่เห็นอะไรเลย จริงอยู่ว่าเราสามารถใช้แม่และแมวผลักดันให้ตัวเองก้าวไปข้างหน้าได้ หรืออดทนทำงานข้างนอก หรืออดทนที่จะขยันสักหน่อย อยากทำอะไรเพื่อพวกเขาสักหน่อยแต่ก็ไม่เป็นผล และด้วยความรู้สึกเหล่านี้ทำให้เรารู้สึกผิดกับพวกเขามากค่ะ ทำไมเราต้องเป็นแบบนี้ ทำไมเราถึงไม่ขวนขวายอะไรเลย ทำไมเรามันไร้ค่า ไร้ความสามารถ เราแอบร้องไห้กับตัวเองทุกวัน จริง ๆ เราก็อยากตายเพื่อจบปัญหาแต่เราก็ไม่อยากตัดช่องน้อยแต่พอตัวทิ้งแม่และแมวเลยค่ะ หนี้สินก็รุมเร้า เค้าโทรทวงก็ยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้นไปอีก
เราพยายามหางานประจำทำที่บ้านอยู่เรื่อย ๆ นะคะ แต่มิจฉาชีพเองก็เยอะมาก เคยถูกหลอกให้ไปทำงานทำนองแก๊งคอลเซ็นเตอร์ จนเรารู้สึกแย่เอามาก ๆ เลยล่ะค่ะ แต่ครั้นพอสมัครงานอาชีพสุจริตเค้าก็ดันไม่เลือกเรา ซึ่งไม่รู้ว่าเพราะอายุเราที่มากเกินไป หรือเพราะคุณสมบัติเรามันไม่ดีจริง ๆ แต่เราก็มั่นใจว่าเราทำงานได้ดีนะคะ เรียนรู้ได้ไวด้วย
เรากลายเป็น Loser ขึ้นทุกวัน และรู้สึกสิ้นหวังกับสิ่งที่เกิดขึ้นมากค่ะ โดยไม่รู้ว่าจะหาทางออกอย่างไร ใกล้ครบกำหนดค่าห้องอีกแล้ว อาหารแมวก็ใกล้หมดแล้ว แม่ที่ออกไปทำงานก็ต้องมีค่าใช้จ่ายในการเดินทาง หาทางออกไม่เจอเลยล่ะค่ะ เพราะเราก็เป็นแบบนี้ เกิดมาเพื่อหายใจทิ้งไปวัน ๆ จริง ๆ ค่ะ
ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านนะคะ ขอความกรุณาถ้าหากจะคอมเมนต์ไม่ด่าไม่แซะอะไรเรานะคะ เราแค่อยากระบายน่ะค่ะ เผื่อใครที่เข้ามาอ่านแล้วเป็นเหมือนกับเราก็จะไม่ได้รู้สึกว่าคุณรัสึกเองคนเดียว มีคนรู้สึกไร้ค่าเป็นเหมือนกับคุณแบบเราด้วย
รู้สึกว่าชีวิตไม่เคยสิ้นหวังขนาดนี้มาก่อนเลยค่ะ
ตัวเราเองก็เคยเป็นมนุษย์เงินเดือนคนหนึ่ง ตอนนี้ก็เป็นฟรีแลนซ์ ปัญหาเราเรื้อรังมานานหลายปีแล้วล่ะค่ะ เอาจริง ๆ ก็ตั้งแต่ออกจากงานเมื่อช่วงสถานการณ์โควิดเข้าสู่ระยะกลางที่ก่อนจะเกิดการระบาดหนักหน่วงของสายพันธุ์เดลตา เราถูกออกจากงานเพราะลูกค้าไม่สามารถออกไปทำงานกิจกรรมกลางแจ้งได้ หน้าที่เราจึงสิ้นสุดตรงนั้นค่ะ
เราเป็นโรคซึมเศร้า และแสดงออกชัดเจนมากตอนช่วงอายุย่างเข้าวัย 30 เราไม่สามารถเดินทางไปทำงานข้างนอกได้เนื่องจากเราจะเครียดกับการเดินทางหนักมากเมื่อต้องพบเจอผู้คน เจอการเดินทางที่มันไม่เป็นอย่างใจ ซึ่งกลับบ้านมาเราก็ไม่ยอมปล่อยว่าง คิดและเครียดกับมันตลอดเวลา จนเราเลิกฝืนที่จะไปทำงานนอกบ้านและหางานที่ WFH โดยเฉพาะ
แต่นั่นแหละค่ะ เมื่อเราถูกออกจากงานล่าสุดซึ่งผ่านมาได้เกือบสองปีแล้วเราก็ยังคงรับงานฟรีแลนซ์ไปเรื่อย ๆ ด้วยการรับงานเขียนบ้าง ทำโปรเจกต์เล็ก ๆ น้อยที่พอจะทำได้ แต่ปัญหาคือ เราไม่สามารถควบคุมตัวเองไม่ให้อยากไม่ทำอะไรได้ บางครั้งเราสามารถนอนได้เป็นวัน ๆ โดยที่ไม่อยากหยิบจับอะไร ซึ่งแน่นอนว่ามันทำให้เวลาของเราผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์และไม่เกิดรายได้ เราไม่มีแพชชั่นในการใช้ชีวิตอยู่เลย เราไม่สามารถไปหาหมอได้เพราะด้วยค่าใช้จ่ายที่สูง ใช่ค่ะ เราไม่มีเงินเลย เราอยู่กับคุณแม่และแมวสามตัว เรารู้สึกผิดกับพวกเขาตลอดเวลาที่เราไม่สามารถหาเงินมาจุนเจือหรือเลี้ยงดูพวกเขาได้ จนกลายเป็นว่าตอนนี้แม่ของเราที่ท่านเพิ่งเกษียณต้องกลับไปหางานและทำงานใหม่เนื่องจากตอนนี้บ้านเราอยู่ในสภาวะขัดสนขั้นสุด แม้กระทั่งอาหารการกินพวกเราสองแม่ลูกยังต้องคิดแล้วคิดอีก แน่นอนค่ะว่าน้องแมวเราจะปล่อยให้พวกเขาอดไม่ได้ด้วยเช่นกัน แต่ปัญหาคือเราหาเงินได้น้อยมากในแต่ละเดือนแต่ละวัน
เราไม่มีจุดมุ่งหมายในชีวิตเลยค่ะ เหมือนลอยอยู่กลางอ่าวไทยที่มองไม่เห็นอะไรเลย จริงอยู่ว่าเราสามารถใช้แม่และแมวผลักดันให้ตัวเองก้าวไปข้างหน้าได้ หรืออดทนทำงานข้างนอก หรืออดทนที่จะขยันสักหน่อย อยากทำอะไรเพื่อพวกเขาสักหน่อยแต่ก็ไม่เป็นผล และด้วยความรู้สึกเหล่านี้ทำให้เรารู้สึกผิดกับพวกเขามากค่ะ ทำไมเราต้องเป็นแบบนี้ ทำไมเราถึงไม่ขวนขวายอะไรเลย ทำไมเรามันไร้ค่า ไร้ความสามารถ เราแอบร้องไห้กับตัวเองทุกวัน จริง ๆ เราก็อยากตายเพื่อจบปัญหาแต่เราก็ไม่อยากตัดช่องน้อยแต่พอตัวทิ้งแม่และแมวเลยค่ะ หนี้สินก็รุมเร้า เค้าโทรทวงก็ยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้นไปอีก
เราพยายามหางานประจำทำที่บ้านอยู่เรื่อย ๆ นะคะ แต่มิจฉาชีพเองก็เยอะมาก เคยถูกหลอกให้ไปทำงานทำนองแก๊งคอลเซ็นเตอร์ จนเรารู้สึกแย่เอามาก ๆ เลยล่ะค่ะ แต่ครั้นพอสมัครงานอาชีพสุจริตเค้าก็ดันไม่เลือกเรา ซึ่งไม่รู้ว่าเพราะอายุเราที่มากเกินไป หรือเพราะคุณสมบัติเรามันไม่ดีจริง ๆ แต่เราก็มั่นใจว่าเราทำงานได้ดีนะคะ เรียนรู้ได้ไวด้วย
เรากลายเป็น Loser ขึ้นทุกวัน และรู้สึกสิ้นหวังกับสิ่งที่เกิดขึ้นมากค่ะ โดยไม่รู้ว่าจะหาทางออกอย่างไร ใกล้ครบกำหนดค่าห้องอีกแล้ว อาหารแมวก็ใกล้หมดแล้ว แม่ที่ออกไปทำงานก็ต้องมีค่าใช้จ่ายในการเดินทาง หาทางออกไม่เจอเลยล่ะค่ะ เพราะเราก็เป็นแบบนี้ เกิดมาเพื่อหายใจทิ้งไปวัน ๆ จริง ๆ ค่ะ
ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านนะคะ ขอความกรุณาถ้าหากจะคอมเมนต์ไม่ด่าไม่แซะอะไรเรานะคะ เราแค่อยากระบายน่ะค่ะ เผื่อใครที่เข้ามาอ่านแล้วเป็นเหมือนกับเราก็จะไม่ได้รู้สึกว่าคุณรัสึกเองคนเดียว มีคนรู้สึกไร้ค่าเป็นเหมือนกับคุณแบบเราด้วย