ตามกระทู้เลยครับผมคิดถึงท่านมากๆปัจจุบันผมอายุ18 ชีวิตผมส่วนมากอยู่กับตายายมาตั้งเเต่เด็กท่านเลี้ยงผมมาส่วนพ่อเเม่ทำงานอยู่ต่างอำเภอกลับบ้านเดือนล่ะ3-4ครั้งผมอยู่กับตายาย3คนตอนนั้นก็มีความสุขดีช่วงหลังผมไปนอนหอที่ รร.เเต่ก็ห่วงท่านมากผมเลยกลับบ้านเกือบทุกวันเลยถึงจะนอนหอเรารักท่านทั้ง2มาก เพราะเราผูกพันกันมากๆผมเป็นคนชอบถามนู่นถามนี่ผมก็ถามตาถึงเรื่องต่างๆในอดีตเวลาตาไปไหนผมขับรถพาท่านไปในทุกๆที่เราไปด้วยกันตาเป็นคนเเข็งมาโดยตลอดน้ำท่วมปี64 ตอนนั้นตาอายุ81เเล้วเเต่ท่านก็ยังลุยน้ำที่เชี่ยวมากไปนาเดินลุยน้ำหลายกิโลเเต่ท่านก็ไปได้ไม่เคยป่วยเลยผมคิดเสมอว่าท่านจะอายุยืนเป็น100ปีเหมือนคุณทวด เเต่ท่านก็เสียก่อนผมชอบอยากให้ทำให้ท่านภูมิใจมากทุกครั้งที่ทำอะไรได้เกียรติบัตรหรือได้เกรดดีผมจะอวดท่านเเละท่านก็ดีใจมากๆความฝันผมคืออนาคตผมกลับมาบ้านจะมาหาท่านท่านเป็นคนที่ผมอยากมอบให้ซึ่งทุกๆอย่างที่ท่านอยากได้อยากกราบท่านวันที่ท่านเสียคือวันที่ผมเสียใจมากที่สุดในชีวิตเเบบความฝันมันพังทลายคนที่เราอยากมอบทุกอย่างให้ที่สุดจากเราไปเเล้วผมอธิบายเป็นคำพูดไม่เลยผมร้องไห้ในรอบ10ปีเพราะเรื่องนี้ ตาเสีย23 สิงหาคม 2565 ต่อมา 11กันยายน 2565 ยายก็ตรอมใจตามตาไป ในวัย82เท่ากัน ผมไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึกตัวเองยังไงในตอนที่มองท่านกำลังหายใจช้าลงเเละจากไปนั้นตอนนั้นมันบีบหัวใจมากเลยในใจก็ได้เเต่คิดว่าท่านไปสบายเเล้ว ในตอนที่ท่านเสียท่านไม่ได้ดิ้นรนหรือเจ็บปวดอะไรเลย ท่านนอนหายใจช้าลงเรื่อยๆเเละจากไปเเค่นั้นท่านไปเเบบสบายมากเเต่ผมก็คิดถึงท่านมากอ่อลืมบอกไปคุณตาผมท่านเเข็งเเรงไม่มีโรคภัยมาโดยตลอดจนถึงวันที่8 กรกฎา 65 ท่านเริ่มไม่สบายป่วยปวดเมื่อยบ่อยขึ้นลูกหลานจึงพาท่านไปตรวจพบว่าเป็นมะเร็งตับระยะสุดท้ายจากนั้น1เดือนท่านก็จากไปโดยก่อนจะจากได้พาตัวท่านกลับบ้านเพราะเป็นความประสงค์ของตาที่ต้องการกลับมาตายที่บ้านท่ามกลางญาติพี่น้องทั้งหลาย ส่วนยายเสียชีวิตด้วยอาการชราภาพ.เพราะต้อมใจ หลังเสร็จงานตาลูกหลานพายายไปหาหมอนอน รพ.หลายวันสุดท้ายได้พาท่านกลับบ้านมาเสียที่บ้านเหมือนกัน. ผมอยู่ในอาการที่เสียใจมานานมากเเล้วบางครั้งเเค่เห็นคนเเก่ที่เขาเป็นเพื่อนตาผมก็ร้องไห้เเล้วคิดในใจว่าเขาอยู่ได้ทำไมตาเราอยู่ไม่ได้เราคิดทุกอย่างมันฟุ้งซ่านไปหมดเลยเราคิดถึงท่านมากมากที่สุด
เสียตาเเละยายที่เลี้ยงมาตั้งเเต่เด็กในเวลาเดียวกันคิดถึงท่านทั้ง2มากๆ