ด้วยนิสัยเราที่ไม่ชอบเอ่ยปากขอยืมของๆใคร เราจึงมักมีพร้อมด้วยสิ่งของที่ตัวเองจะใช้งาน แต่ปัญหาคือพอเรามี คนในที่ทำงานก็จะขอยืมใช้ ของๆเราที่ถูกยืมบ่อย คือ ที่ชาร์จแบตโทรศัพท์ กับเครื่องอัดเสียง
เราเป็นคนที่ต้องเข้าประชุมบ่อย และเป็นคนที่ต้องจดรายงานประชุมด้วย ซึ่งที่ทำงานไม่มีเครื่องอัดเสียงให้ใช้ เราก็อุตส่าห์ลงทุนซื้อมาใช้เองเป็นการส่วนตัว (ก็ใช้เพื่องานแหละ) ส่วนที่ชาร์จแบตโทรศัพท์เราก็ซื้อมาวางไว้ที่ทำงาน เพราะขี้เกียจพกไปมาจากที่บ้าน (ยัดใส่กระเป๋าแล้วสายมันหัก บางทีก็ลืมเอามาจากบ้าน บางทีก็ลืมเอากลับบ้าน)
คนยืมส่วนใหญ่จะเป็นหัวหน้า (เพื่อนร่วมงานไม่ค่อยยืม เพราะทุกคนมีที่ชาร์จแบตกันอยู่แล้ว) โต๊ะทำงานเรากับหัวหน้าอยู่ใกล้กัน และเรากับเขาก็เหมือนจะสนิทกัน (จริงๆไม่ได้สนิท แต่หัวหน้าเป็นคนอัธยาศัยดี ส่วนใหญ่เขาคุยกับเราก่อน ส่วนเราก็ต้องคุยงานกับเขาบ่อย และวันๆเราคุยกับหัวหน้ามากกว่าเพื่อนร่วมงาน) เราแทบไม่เคยเห็นหัวหน้าขอยืมที่ชาร์จแบตของลูกน้องคนอื่นๆเลย มีแต่ยืมของเรา สงสัยมากว่าทำไมเขาไม่พกมาเอง เงินเดือนก็มากกว่าเราเยอะ แถมเขาใช้เวลาอยู่ในออฟฟิศมากกว่าเราเยอะ แค่ที่ชาร์จแบตอันเดียวทำไมถึงไม่ซื้อใช้เอง ทีซื้อหวยซื้อล็อตเตอรี่นี่ซื้อได้ทุกงวด
ส่วนเรื่องเครื่องอัดเสียง คนยืมก็หัวหน้าแหละ (เพื่อนร่วมงานไม่ค่อยยืม เพราะเพื่อนร่วมงานไม่ได้จดรายงานประชุม) ยืมไปใช้เวลาเขามีประชุม ถ้ายืมไม่บ่อยเราก็พอทน แต่พอหลายครั้งเราก็รำคาญ คิดว่าทำไมเขาถึงไม่ซื้อเครื่องอัดเสียงมาใช้เป็นของส่วนกลางแผนกสักเครื่อง ในเมื่อเก็บเงินส่วนกลางจากลูกน้องทุกเดือนอยู่แล้ว ก็เอาเงินนี่แหละไปซื้อมา จะได้ไม่ต้องมายืมของส่วนตัวเรา (ของๆเราสักวันมันก็ต้องเสื่อม พัง หรือหาย) ทีเอาเงินกลางไปซื้อของกินไร้สาระ เอาไปซื้อของฝาก/ของเยี่ยมไข้/ของที่ระลึกเกษียณ ให้ลูกน้องต่างแผนก ยังซื้อได้ แล้วทำไมพอเป็นสิ่งของที่จำเป็นต่อการทำงานในแผนก ถึงไม่ซื้อ งงมากจ้า
ไม่รู้ว่าเราขี้งกเกินไปไหม ถ้าเราไปถามพ่อแม่ พ่อแม่ก็คงบอกว่าเราคิดเล็กคิดน้อย เรื่องแค่นี้เอง อย่ามีปัญหากันเลย แต่สำหรับเรามันรู้สึกเหมือนเป็นฝ่ายเสียเปรียบบ่อยๆ ตัวเองลงทุนแต่คนอื่นมาหยิบยืมไปสบายๆ แต่เราก็ไม่อยากมีปัญหาหรอก โดยเฉพาะกับหัวหน้า มีปัญหาแล้วเดี๋ยวอยู่ยาก
เราขี้งกเกินไปไหม ไม่อยากให้คนในที่ทำงานยืมของ
เราเป็นคนที่ต้องเข้าประชุมบ่อย และเป็นคนที่ต้องจดรายงานประชุมด้วย ซึ่งที่ทำงานไม่มีเครื่องอัดเสียงให้ใช้ เราก็อุตส่าห์ลงทุนซื้อมาใช้เองเป็นการส่วนตัว (ก็ใช้เพื่องานแหละ) ส่วนที่ชาร์จแบตโทรศัพท์เราก็ซื้อมาวางไว้ที่ทำงาน เพราะขี้เกียจพกไปมาจากที่บ้าน (ยัดใส่กระเป๋าแล้วสายมันหัก บางทีก็ลืมเอามาจากบ้าน บางทีก็ลืมเอากลับบ้าน)
คนยืมส่วนใหญ่จะเป็นหัวหน้า (เพื่อนร่วมงานไม่ค่อยยืม เพราะทุกคนมีที่ชาร์จแบตกันอยู่แล้ว) โต๊ะทำงานเรากับหัวหน้าอยู่ใกล้กัน และเรากับเขาก็เหมือนจะสนิทกัน (จริงๆไม่ได้สนิท แต่หัวหน้าเป็นคนอัธยาศัยดี ส่วนใหญ่เขาคุยกับเราก่อน ส่วนเราก็ต้องคุยงานกับเขาบ่อย และวันๆเราคุยกับหัวหน้ามากกว่าเพื่อนร่วมงาน) เราแทบไม่เคยเห็นหัวหน้าขอยืมที่ชาร์จแบตของลูกน้องคนอื่นๆเลย มีแต่ยืมของเรา สงสัยมากว่าทำไมเขาไม่พกมาเอง เงินเดือนก็มากกว่าเราเยอะ แถมเขาใช้เวลาอยู่ในออฟฟิศมากกว่าเราเยอะ แค่ที่ชาร์จแบตอันเดียวทำไมถึงไม่ซื้อใช้เอง ทีซื้อหวยซื้อล็อตเตอรี่นี่ซื้อได้ทุกงวด
ส่วนเรื่องเครื่องอัดเสียง คนยืมก็หัวหน้าแหละ (เพื่อนร่วมงานไม่ค่อยยืม เพราะเพื่อนร่วมงานไม่ได้จดรายงานประชุม) ยืมไปใช้เวลาเขามีประชุม ถ้ายืมไม่บ่อยเราก็พอทน แต่พอหลายครั้งเราก็รำคาญ คิดว่าทำไมเขาถึงไม่ซื้อเครื่องอัดเสียงมาใช้เป็นของส่วนกลางแผนกสักเครื่อง ในเมื่อเก็บเงินส่วนกลางจากลูกน้องทุกเดือนอยู่แล้ว ก็เอาเงินนี่แหละไปซื้อมา จะได้ไม่ต้องมายืมของส่วนตัวเรา (ของๆเราสักวันมันก็ต้องเสื่อม พัง หรือหาย) ทีเอาเงินกลางไปซื้อของกินไร้สาระ เอาไปซื้อของฝาก/ของเยี่ยมไข้/ของที่ระลึกเกษียณ ให้ลูกน้องต่างแผนก ยังซื้อได้ แล้วทำไมพอเป็นสิ่งของที่จำเป็นต่อการทำงานในแผนก ถึงไม่ซื้อ งงมากจ้า
ไม่รู้ว่าเราขี้งกเกินไปไหม ถ้าเราไปถามพ่อแม่ พ่อแม่ก็คงบอกว่าเราคิดเล็กคิดน้อย เรื่องแค่นี้เอง อย่ามีปัญหากันเลย แต่สำหรับเรามันรู้สึกเหมือนเป็นฝ่ายเสียเปรียบบ่อยๆ ตัวเองลงทุนแต่คนอื่นมาหยิบยืมไปสบายๆ แต่เราก็ไม่อยากมีปัญหาหรอก โดยเฉพาะกับหัวหน้า มีปัญหาแล้วเดี๋ยวอยู่ยาก