เราสอบติดรรที่อยู่ไกลบ้านตัวเองเลยต้องไปอยู่หอ พอดีญาติฝั่งพ่อ(เราก็ไม่แน่ใจว่าลำดับประมาณไหน)เปิดร้านอาหารหน้ามอที่เราไปเรียนพอดี เค้าสนิทกับพ่อเรามากๆค่ะ เพราะตอนเค้าวัยรุ่นพ่อเราเป็นคนให้ทุนเค้าไปเปิดร้าน(แต่ไม่ใช่ร้านตรงนี้นะคะ) พ่อเราเลยฝากฝังเราไว้กับญาติคนนี้ค่ะ เค้าอ่อนกว่าพ่อเรานิดหน่อย มีเมียมีลูกแล้ว เราก็ไม่อะไรเพราะเราก็รู้จักเค้าตั้งแต่เด็กๆ แต่เราไม่ค่อยสนิทค่ะ ด้วยความเป็นเด็ก แรกๆไปก็ไม่มีปัญหาอะไรค่ะ เค้าแค่บอกว่าให้เราไปกินข้าวที่ร้านเค้าทุกวัน ย้ำว่า ทุกวัน ค่ะ แรกๆเราก็ดีใจได้ข้าวฟรี แต่หลังๆเราอยากทำนู่นนี่ อยากนั่งๆนอนๆหอเพื่อน แต่ก็โดนเค้าโทรตามบอกมาร้านเค้านะ จะปฏิเสธก็ไม่ได้ค่ะ เราก็เริ่มอึดอัดตรงนี้แล้ว พอผ่านไปซักพักเค้าก็เริ่มโทรหาเราทุกคืน แรกๆไม่กี่นาที หลังๆเป็นสิบนาทีค่ะ เราอึดอัดมากกว่าเดิมอีก ส่วนตัวไม่ชอบการโทรศัพท์อยู่แล้ว เค้าโทรมาถามสัพเพเหระทั้งที่เพิ่งแยกกับเค้าเมื่อกี้(เราไปร้านเค้าตอน2ทุ่ม กลับตอน4ทุ่ม 5ทุ่มเค้าเก็บร้านเสร็จเค้าโทรหาเราเลยค่ะ) เราไม่อยากคุยก็ต้องคุย พอหลังๆมานี้เค้าเริ่มขึ้นมาห้องเราค่ะ เรากลัวมากๆ เค้าบอกเอาข้าวมาฝาก ทั้งที่เราก็มีมอไซ มีเงิน บางครั้งอยู่ดีๆเค้าก็มาเคาะห้องเลยค่ะ ไม่ได้บอกล่วงหน้า เราเริ่มแพนิค พอเค้าถามว่าอยู่ห้องมั้ยเราก็อ้างว่าอยู่ข้างนอกตลอดทั้งที่จริงอยู่ห้อง บางทีเค้าส่งลูกน้องมาเช็คค่ะว่ารถมอไซเราอยู่หน้าหอมั้ย ถ้าไม่อยู่เค้าจะโทรถามว่าไปไหนค่ะ หรือต่อให้มีมอไซเค้าก็จะโทรถามว่าไม่ได้ไปไหนหรอ มันทำให้เราหวาดระแวงมากๆเลยค่ะ เราเป็นคนที่ชอบอยู่ห้อง พอเจอแบบนี้เรากลัวการอยู่ห้องตัวคนเดียวเลย พอครั้งไหนที่เค้าอยู่ดีๆก็มา เค้าจะเข้าห้องเรา นั่งบนเตียงเรา(เพราะไม่มีโซฟาค่ะ แต่มีเก้าอี้โต๊ะอ่านหนังสือเรา แต่เค้าไม่นั่ง) แรกๆเราก็นั่งบนเตียงด้วย นั่งๆคุยไปเค้าก็จับขาเราค่ะ ไม่ใช่ไม่กลัวนะคะ ในใจเรากลัวสุดขีด รู้สึกไม่ปลอดภัย เหมือนโดนคุกคาม โดนรุกรานอยู่ เราถอยหนี เค้าก็ถอยตามมา เราไม่กล้ามองหน้ามองตาเค้าด้วยซ้ำ เรื่องที่เค้าพูดก็จะเป็นเรื่องเดิมๆ เรื่องที่พ่อแม่เรามีบุญคุณต่อเค้า เค้าจะดูแลเราให้สุดความสามารถ รักเรามาก เป็นห่วง ถ้าพูดในสถานการณ์ปกติเราจะรู้สึกว่าโอ้ ขอบคุณค่ะ แต่สิ่งที่เค้าทำระหว่างพูดคือมองตาเรา จับขาเราแล้วก็พูดค่ะ เรากลัวมากจริงๆ พอเค้าเริ่มมาห้องเราบ่อยขึ้น เค้าไม่ยอมนั่งบนเก้าอี้ เราเลยเปลี่ยนให้เรานี่แหละนั่งบนเก้าอี้แทน เผื่อมันจะเซฟเรามากขึ้น แต่ไม่เลยค่ะ เราถอยเก้าอี้ให้นั่งห่างเค้า เค้าก็ดึงมาให้ชิดตัวเค้า มันน่ากลัวมากค่ะ บางครั้งเราต้องทำเป็นยุ่ง มีการบ้านจะต้องส่งเดี๋ยวนี้เลยต้องนั่งหันหลังให้เค้า เค้าก็พูดตัดพ้อว่าขอเวลาให้เค้า2นาทีไม่ได้หรอ เราหัวเราะแห้งๆแล้วบอกว่ามันต้องส่งเลย พอเค้าก็ไปเค้าก็หอมหัวเราค่ะ เราช้อคมากๆ เราไม่รู้ว่าเค้าทำกับลูกเค้าแบบไหน แต่มาทำแบบนี้เราไม่โอเค หอมหัวทำเรากลัวมากค่ะ มากจริงๆค่ะ รอบหลังๆเค้าไม่หอมหัวแล้ว เค้าหอมแก้มเราแทนค่ะ เราเบือนหน้าหนี พอเค้าออกไปเรารีบเช็ดแก้มแล้วร้องไห้เลย รู้สึกแย่มากเลยค่ะ มีครั้งนึง เค้าเหมือนจะจุ้บตรงปากเราแล้ว แต่เราหันหน้าหนีทันเลยได้ตรงแก้มแทน เราใจสั่น กลัว รู้สึกไม่ปลอดภัย ไม่รู้จะทำยังไง พอหอมเสร็จเค้าจะดึงเราไปกอดนานมาก ครั้งนี้คือเป็นครั้งที่เรากลัวมากที่สุดค่ะ เค้ามีเจตนาจะจุ้บตรงปากเราเลย เราเชื่อว่ากับลูกเค้าเค้าก็ไม่ทำขนาดนี้ค่ะ ขนาดกับพ่อเรายังไม่จุ้บเลยพอเราโต ย้ำนะคะว่าเราอายุ17 เป็นสาวแล้ว เค้าเป็นญาติเราที่อายุ40 พอปิดเทอมนี้เราเลยกลับบ้าน เราหนี ไม่รับโทรศัพท์จากเค้า หนีอยู่ได้เกือบอาทิตย์ค่ะ เราโดนแม่ดุว่าไม่รับโทรศัพท์เค้าหรอ เค้าเป็นห่วงเรามากเลยนะ(มาเป็นห่วงอะไรตอนเราอยู่กับที่บ้านล่ะ ที่น่าเป็นห่วงคือตอนเราอยู่กับเค้ามากกว่า) เราก็บอกแม่ไปว่าไม่ชอบโทร ไม่โอเค พูดไปเกือบจะร้องแล้วค่ะ แต่ไม่ได้ร้องเพราะแม่ยังไม่รู้สิ่งที่เกิดขึ้น ยังไม่มีใครู้ยกเว้นเพื่อนสนิทเราคนเดียว ขนาดเราบอกแม่ไปว่าไม่โอเคแม่ก็ยังพูดโน้มน้าวว่าเค้าเป็นผู้มีพระคุณของเรา เค้าช่วยเหลือเรา ถ้าความช่วยเหลือที่เราไม่ได้ขอมันจะทำให้เรารู้สึกแย่ขนาดนี้เราขอไม่รับไว้แต่แรกดีกว่า เหมือนเค้ารายงานแม่เราตลอดว่าเราไม่รับโทรศัพท์ แม่ก็จะตามให้เรารับโทรศัพท์เค้าให้ได้ วันนั้น เราไม่ไหวแล้วจริงๆ เราเลยพิมพ์บอกเค้าไปว่า ไม่ชอบโทร อึดอัด ไม่โอเค ไม่ใช่แค่โทรกับเค้าที่อึดอัด เราไม่ชอบโทรกับใครทั้งนั้น เค้าก็ถามเราย้อนกลับมาว่าเค้าไม่เข้าใจ ทำไมถึงไม่ชอบ ทำไมถึงอึดอัด เรากระอักกระอ่วน พิมพ์บอกเค้าไปร้องไห้ไป พอคุยเสร็จ เหมือนเค้าจะไปนอยด์กับแม่เรา เหมือนแม่เราแคร์แต่เค้า ไม่ได้มองสิ่งที่เราพูดเลยว่าเรารู้สึกยังไง พอเราทำงั้นเราต้องรู้สึกผิดอีกเพราะทำเค้ารู้สึกแย่ พอเคลียร์เสร็จเหมือนมันจะดีขึ้น แต่เค้าก็ยังโทรนะคะ แต่เราไม่รับ จนวันนี้เราลองรับดู เค้าร้องไห้ตอนเรารับ มันทำให้เรารู้สึกแย่กว่าเดิม เค้าบอกเป็นห่วงเรามาก คำพูดเดิมๆ เราก็ต้องอธิบายเค้าซ้ำว่าทำไมไม่ชอบโทรเพราะเค้าก็ถามซ้ำๆ โชคดีที่พ่อกลับมาพอดีเค้าเลยบอกว่างั้นแค่นี้นะ แต่ก่อนเค้าวางเค้าบอกว่าวันพฤหัสนี้จะแวะมาที่บ้านเรา เค้าคิดถึงเรามากนะรู้มั้ย เราจะอ้วก กลัวมากๆค่ะ ไม่อยากเจอเค้า ไม่อยากรับรู้ เรานั่งคิดมาตั้งแต่วางโทรศัพท์ว่าเราจะรับมือยังไง จะหนีไปหอพี่ดีมั้ย(ตอนนี้เราอยู่บ้านคนเดียวค่ะ พ่อทำงานดึก แม่อยู่คนละบ้าน พี่ไปอยู่หอ) ถ้าเค้ามาเค้าต้องทำเหมือนกับตอนเราอยู่หอแน่ๆ เผลอๆอาจจะมากกว่า หรือเราจะให้แม่มาอยู่ด้วยดี แต่เรากลัวแม่ซัพพอร์ตเค้า เรากลัวไปหมดเลยค่ะ เราควรทำยังไงดีคะ
ขอโทษด้วยนะคะถ้าพิมพ์วกวน