สวัสดีค่ะ ตอนนี้เรากำลังเรียนม.5 อยู่ค่ะ
เราเป็นคนชอบด้านศิลป์มาตั้งแต่เด็กเลยค่ะ ทางที่บ้านก็รับรู้มาโดยตลอด เริ่มจากตอนที่เราจำความได้ เราชอบร้องเพลงมากเลยค่ะ เพราะคุณพ่อบอกว่าตอนเราเด็กๆ เราชอบร้องเพลงมาก คุณพ่อก็เลยซื้อไมโครโฟนให้ พอได้เรียนอนุบาลเราก็เข้าร่วมแสดงรำไทยที่ทางโรงเรียนจัดขึ้น ซึ่งเราก็พึ่งมาเห็นรูปตัวเองที่คุณแม่ถ่ายไว้ตอนรำสมัยอนุบาล1 และเราก็ชอบวาดรูปมากเหมือนกัน ตอนอนุบาลเลยได้ทำกิจกรรมกับโรงเรียนบ่อยค่ะ ต่อมาพอเรียนประถมเราก็ยังทำกิจกรรมกับทางโรงเรียนอย์ค่ะเรารู้สึกว่าช่วงเวลาที่เราเรียนประถมเป็นช่วงเวลาที่เรามีความสุขและเป็นตัวเองมากเลยค่ะ เราได้เข้าร่วมกิจกรรมเยอะมาก(สำหรับเรานะคะ) เริ่มจากรำ แข่งร้องเพลง แข่งศิลปะ เข้าร่วมแข่งภาษาที่3 ฯลฯ ตอนนั้นมันรู้สึกว่ามีอะไรที่เราอยากทำเยอะเลยค่ะ แต่พอได้มาเรียนมัธยมเราก็ไม่ได้ทำกิจกรรมอีกเลยค่ะ อาจเป็นเพราะเรียนสายวิทย์ด้วยมั้งค่ะ เวลาส่วนใหญ่เลยไปอยู่ที่การทำการบ้าน เรียนพิเศษ ทำรายงาน แทบจะไม่มีเวลาได้ทำกิจกรรม นอกจากเรียน (ตอนแรกเราไม่ได้จะเข้าสายนี้นะคะ เราอยากเข้าสายศิลป์ภาษา) แต่เพราะมีเหตุผลบางอย่างก็เลยมาจบที่สายนี้ ตอนมัธยมเรารู้สึกว่าเราเรียนสายนี้ได้นะคะ เราก็เลยไม่ได้รู้สึกกดดันมาก พอเราเริ่มสอบเข้าม.ปลาย เราก็ยังเรียนสายวิทย์อยู่ค่ะจยตอนนี้เรากำลังเรียนม.5แล้ว แต่เราตอนนี้กับเราตอนม.ต้นมันโคตรต่างกันเลยค่ะ เราในตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองเริ่มจะไปกับสายการเรียนนี้ไม่ไหว มันไม่เหมือนม.ต้นเลยค่ะ มันโคตรกดดันเลยค่ะ เวลาที่เห็นคะแนนสอบแต่ละครั้ง อีกอย่างเราก็ไม่ได้จะไปด้านที่เรากำลังเรียนอยู่แล้ว ไม่ใช่ว่าเราพึ่งมารู้ตัวเองนะคะ ว่าชอบอะไร อยากทำอะไร อยากเป็นอะไร สนใจด้านไหน เราพยายามอธิบายให้พ่อแม่เข้าใจมาตลอด ตั้งแต่ตอนที่เรากำลังเรียนม.3 ค่ะ ช่วงเวลานั้นเราอธิบายให้พ่อแม่ฟังทุกวันเลยค่ะ ว่าเราอยากไปด้าน นี้เราสนใจและอยากที่จะทำมันจริงๆ และเราก็พูดเรื่องนี้กับพ่อแม่ทุกวันเลยค่ะ แรกๆดูเหมือนพ่อแม่จะไม่เข้าใจเราเลย แต่ในที่สุดเราก็ทำให้พ่อแม่เข้าใจเราได้ค่ะ เรารู้สึกว่าตอนนั้นมันนานมากเลยค่ะกว่าที่ท่าจะเข้าใจ เราลองนับดูมันประมาณปีนึงได้เลยค่ะที่เราพูดเรื่องเดิมกับท่านทุกวัน เราดีใจนะคะที่ในที่สุดพวกเค้าก็เข้าใจเราสักที แต่ระหว่างทางมันก็ทำให้เราเสียอะไรบางอย่างไปเหมือนกันค่ะ แต่มันก็ไม่ได้จบแค่นั้นค่ะ ระหว่างทางที่เราทำความฝันเราพึ่งมาเข้าใจคำว่า " ทุกอย่างมันต้องใช้เงิน "เพราะความฝันของเราระหว่างทางมันจำเป็นต้องใช้เงินค่อนข้างที่จะเยอะ ซึ่งในบางครั้ง พ่อแม่ก็ไม่ไหวที่จะจ่ายเหมือนกันค่ะ เราเข้าใจนะคะ เลยเลือกที่จะทำอันที่พ่อแม่ไหว มันไม่หมดแค่นั้นค่ะ ระหว่างที่เราเดินทางทำตามฝัน มันรู้สึกเครียด กดดันตัวเองทุกวัน ว่าทำไมเราถึงไม่เก่งขึ้นเลย ถ้าทำได้แค่นี้จะไปสู้คนอื่นได้ยังไง ไม่เคยมีวันไหนเลยค่ะที่เราไม่ร้องไห้กับตัวเอง เพราะเราก็ไม่รู้ว่าจะไปปรึกษากับใครเหมือนกัน ตอนนั้นมันโคตรรู้สึกว่าตัวเองอยู่ตัวคนเดียวเลยค่ะเราเริ่มรู้สึกว่าสิ่งที่เรากำลังทำมันใช่ทางของเรารึเปล่า โอกาสบางอย่างที่เข้ามาเราก็ไม่เคยคว้ามันไว้ได้เลยค่ะ บางทีเราก็คิดนะคะว่าสิ่งที่เจอ มันใช่โอกาสของเรามั้ย นั้นแหละค่ะช่วงระยะเวลาในปีนั้น เรารู้สึกว่าตัวเองพังมากๆ แต่เราก็มีความสุขมากเหมือนกันที่ได้พยายามทำตามความฝันแม้ว่าเราจะมองไม่เห็นปลายทางของมันเลย อย่างน้อยตอนนี้เราก็ผ่านมันมาได้ แต่ตอนนี้เรารู้สึกเหนื่อยแล้วค่ะ สิ่งที่เรากำลังเรียนอยู่กับสิ่งที่เรารัก (ความฝัน) มันโคตรจะสวนทางกันเลยค่ะ อายุของเรามันก็เพิ่มขึ้นทุกปี อีกแค่ปีเดียวเราก็ต้องเข้ามหาลัยแล้ว เราเลยรู้สึกว่าตอนนี้เราต้องเลือกสักทางจริง เลือกที่จะสุดไปทางใดทางหนึ่งถ้าอยากให้มันมีโอกาสประสบความสำเร็จในด้านที่เราเลือก
เราอยากรับฟังความคิดเห็นของทุกคนที่ได้เข้ามาอ่านกระทู้นี้ว่าถ้าเป็นคุณ คุณจะเลือกทำตามสิ่งที่รักซึ่งระหว่างทางมันไม่ได้ราบรื่นเลย กว่าพ่อแม่เข้าใจคุณ พ่อแม่ไม่สามารถสนับสนุนได้เท่าเรื่องเรียนอต่อย่างน้อยก็ได้ทำในสิ่งที่รัก ได้เป็นตัวของตัวเอง แต่ระหว่างก็ต้องแลกกับอะไรไปหลายอย่าง หรือทำตามสิ่งที่เรากำลังเรียนอยู่(เราเรียนวิทย์-คณิตเข้มข้นค่ะ) ซึ่งแน่อยู่แล้วว่าสังคมเพื่อนส่วนใหญ่เวลาเรียนมหาลัยก็จะไปสายสุขภาพ (จากประสบการณ์สต.ที่เจอมาค่ะ)พ่อแม่พร้อมสนับสนุนเต็มที่ ไม่ต้องทะเลาะกับพ่อแม่เวลาที่จะขอเรียนพิเศษเพิ่มเติม และอีกอย่างเราก็มาครี่งทางแล้วด้วย มันอาจจะเป็นทางที่เราไม่ได้ชอบหรือถนัดเลย แต่เราก็ย้อนกลับไปไม่ได้แล้ว
(ความฝันของเรา เราอยากเป็นศิลปินค่ะ ) บางคนที่ได้ยินก็อาจจะรู้สึกว่ามันดูเพ้อฝันนะ(เคยได้ยินคุณพ่อพูดแล้ว1😅) แต่ไม่เป็นไรเพราะยังไงมันก็คือความฝันของเรา
***ถ้าพิมพ์ผิดหรือตกหล่นตรงไหน ต้องขอโทษด้วยนะคะ***
ขอบคุณทุกคนที่ผ่านเข้ามาอ่านเรื่องของเรานะคะ
💖🤍🤍🤍🤍🤍🤍🤍💖
ทำตามความฝัน VS ทำตามสิ่งที่กำลังเรียนอยู่
เราเป็นคนชอบด้านศิลป์มาตั้งแต่เด็กเลยค่ะ ทางที่บ้านก็รับรู้มาโดยตลอด เริ่มจากตอนที่เราจำความได้ เราชอบร้องเพลงมากเลยค่ะ เพราะคุณพ่อบอกว่าตอนเราเด็กๆ เราชอบร้องเพลงมาก คุณพ่อก็เลยซื้อไมโครโฟนให้ พอได้เรียนอนุบาลเราก็เข้าร่วมแสดงรำไทยที่ทางโรงเรียนจัดขึ้น ซึ่งเราก็พึ่งมาเห็นรูปตัวเองที่คุณแม่ถ่ายไว้ตอนรำสมัยอนุบาล1 และเราก็ชอบวาดรูปมากเหมือนกัน ตอนอนุบาลเลยได้ทำกิจกรรมกับโรงเรียนบ่อยค่ะ ต่อมาพอเรียนประถมเราก็ยังทำกิจกรรมกับทางโรงเรียนอย์ค่ะเรารู้สึกว่าช่วงเวลาที่เราเรียนประถมเป็นช่วงเวลาที่เรามีความสุขและเป็นตัวเองมากเลยค่ะ เราได้เข้าร่วมกิจกรรมเยอะมาก(สำหรับเรานะคะ) เริ่มจากรำ แข่งร้องเพลง แข่งศิลปะ เข้าร่วมแข่งภาษาที่3 ฯลฯ ตอนนั้นมันรู้สึกว่ามีอะไรที่เราอยากทำเยอะเลยค่ะ แต่พอได้มาเรียนมัธยมเราก็ไม่ได้ทำกิจกรรมอีกเลยค่ะ อาจเป็นเพราะเรียนสายวิทย์ด้วยมั้งค่ะ เวลาส่วนใหญ่เลยไปอยู่ที่การทำการบ้าน เรียนพิเศษ ทำรายงาน แทบจะไม่มีเวลาได้ทำกิจกรรม นอกจากเรียน (ตอนแรกเราไม่ได้จะเข้าสายนี้นะคะ เราอยากเข้าสายศิลป์ภาษา) แต่เพราะมีเหตุผลบางอย่างก็เลยมาจบที่สายนี้ ตอนมัธยมเรารู้สึกว่าเราเรียนสายนี้ได้นะคะ เราก็เลยไม่ได้รู้สึกกดดันมาก พอเราเริ่มสอบเข้าม.ปลาย เราก็ยังเรียนสายวิทย์อยู่ค่ะจยตอนนี้เรากำลังเรียนม.5แล้ว แต่เราตอนนี้กับเราตอนม.ต้นมันโคตรต่างกันเลยค่ะ เราในตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองเริ่มจะไปกับสายการเรียนนี้ไม่ไหว มันไม่เหมือนม.ต้นเลยค่ะ มันโคตรกดดันเลยค่ะ เวลาที่เห็นคะแนนสอบแต่ละครั้ง อีกอย่างเราก็ไม่ได้จะไปด้านที่เรากำลังเรียนอยู่แล้ว ไม่ใช่ว่าเราพึ่งมารู้ตัวเองนะคะ ว่าชอบอะไร อยากทำอะไร อยากเป็นอะไร สนใจด้านไหน เราพยายามอธิบายให้พ่อแม่เข้าใจมาตลอด ตั้งแต่ตอนที่เรากำลังเรียนม.3 ค่ะ ช่วงเวลานั้นเราอธิบายให้พ่อแม่ฟังทุกวันเลยค่ะ ว่าเราอยากไปด้าน นี้เราสนใจและอยากที่จะทำมันจริงๆ และเราก็พูดเรื่องนี้กับพ่อแม่ทุกวันเลยค่ะ แรกๆดูเหมือนพ่อแม่จะไม่เข้าใจเราเลย แต่ในที่สุดเราก็ทำให้พ่อแม่เข้าใจเราได้ค่ะ เรารู้สึกว่าตอนนั้นมันนานมากเลยค่ะกว่าที่ท่าจะเข้าใจ เราลองนับดูมันประมาณปีนึงได้เลยค่ะที่เราพูดเรื่องเดิมกับท่านทุกวัน เราดีใจนะคะที่ในที่สุดพวกเค้าก็เข้าใจเราสักที แต่ระหว่างทางมันก็ทำให้เราเสียอะไรบางอย่างไปเหมือนกันค่ะ แต่มันก็ไม่ได้จบแค่นั้นค่ะ ระหว่างทางที่เราทำความฝันเราพึ่งมาเข้าใจคำว่า " ทุกอย่างมันต้องใช้เงิน "เพราะความฝันของเราระหว่างทางมันจำเป็นต้องใช้เงินค่อนข้างที่จะเยอะ ซึ่งในบางครั้ง พ่อแม่ก็ไม่ไหวที่จะจ่ายเหมือนกันค่ะ เราเข้าใจนะคะ เลยเลือกที่จะทำอันที่พ่อแม่ไหว มันไม่หมดแค่นั้นค่ะ ระหว่างที่เราเดินทางทำตามฝัน มันรู้สึกเครียด กดดันตัวเองทุกวัน ว่าทำไมเราถึงไม่เก่งขึ้นเลย ถ้าทำได้แค่นี้จะไปสู้คนอื่นได้ยังไง ไม่เคยมีวันไหนเลยค่ะที่เราไม่ร้องไห้กับตัวเอง เพราะเราก็ไม่รู้ว่าจะไปปรึกษากับใครเหมือนกัน ตอนนั้นมันโคตรรู้สึกว่าตัวเองอยู่ตัวคนเดียวเลยค่ะเราเริ่มรู้สึกว่าสิ่งที่เรากำลังทำมันใช่ทางของเรารึเปล่า โอกาสบางอย่างที่เข้ามาเราก็ไม่เคยคว้ามันไว้ได้เลยค่ะ บางทีเราก็คิดนะคะว่าสิ่งที่เจอ มันใช่โอกาสของเรามั้ย นั้นแหละค่ะช่วงระยะเวลาในปีนั้น เรารู้สึกว่าตัวเองพังมากๆ แต่เราก็มีความสุขมากเหมือนกันที่ได้พยายามทำตามความฝันแม้ว่าเราจะมองไม่เห็นปลายทางของมันเลย อย่างน้อยตอนนี้เราก็ผ่านมันมาได้ แต่ตอนนี้เรารู้สึกเหนื่อยแล้วค่ะ สิ่งที่เรากำลังเรียนอยู่กับสิ่งที่เรารัก (ความฝัน) มันโคตรจะสวนทางกันเลยค่ะ อายุของเรามันก็เพิ่มขึ้นทุกปี อีกแค่ปีเดียวเราก็ต้องเข้ามหาลัยแล้ว เราเลยรู้สึกว่าตอนนี้เราต้องเลือกสักทางจริง เลือกที่จะสุดไปทางใดทางหนึ่งถ้าอยากให้มันมีโอกาสประสบความสำเร็จในด้านที่เราเลือก
เราอยากรับฟังความคิดเห็นของทุกคนที่ได้เข้ามาอ่านกระทู้นี้ว่าถ้าเป็นคุณ คุณจะเลือกทำตามสิ่งที่รักซึ่งระหว่างทางมันไม่ได้ราบรื่นเลย กว่าพ่อแม่เข้าใจคุณ พ่อแม่ไม่สามารถสนับสนุนได้เท่าเรื่องเรียนอต่อย่างน้อยก็ได้ทำในสิ่งที่รัก ได้เป็นตัวของตัวเอง แต่ระหว่างก็ต้องแลกกับอะไรไปหลายอย่าง หรือทำตามสิ่งที่เรากำลังเรียนอยู่(เราเรียนวิทย์-คณิตเข้มข้นค่ะ) ซึ่งแน่อยู่แล้วว่าสังคมเพื่อนส่วนใหญ่เวลาเรียนมหาลัยก็จะไปสายสุขภาพ (จากประสบการณ์สต.ที่เจอมาค่ะ)พ่อแม่พร้อมสนับสนุนเต็มที่ ไม่ต้องทะเลาะกับพ่อแม่เวลาที่จะขอเรียนพิเศษเพิ่มเติม และอีกอย่างเราก็มาครี่งทางแล้วด้วย มันอาจจะเป็นทางที่เราไม่ได้ชอบหรือถนัดเลย แต่เราก็ย้อนกลับไปไม่ได้แล้ว
(ความฝันของเรา เราอยากเป็นศิลปินค่ะ ) บางคนที่ได้ยินก็อาจจะรู้สึกว่ามันดูเพ้อฝันนะ(เคยได้ยินคุณพ่อพูดแล้ว1😅) แต่ไม่เป็นไรเพราะยังไงมันก็คือความฝันของเรา
***ถ้าพิมพ์ผิดหรือตกหล่นตรงไหน ต้องขอโทษด้วยนะคะ***
ขอบคุณทุกคนที่ผ่านเข้ามาอ่านเรื่องของเรานะคะ
💖🤍🤍🤍🤍🤍🤍🤍💖