เครียดมากเลยค่ะ ขอคำแนะนำหน่อย

กระทู้คำถาม

ปัญหาครอบครัว ปัญหาวัยรุ่น สุขภาพจิต จิตแพทย์

สวัสดีค่ะ อยากจะปรึกษาและขอคำแนะนำจากพี่ๆหรือเพื่อนๆหน่อยค่ะ แต่ยาวมากเลยไม่รู้จะมีใครอ่านจบไหม😅 พอดีตอนนี้เราเครียดมากเลย คือตอนนี้เรียนอยู่ กศน. ค่ะ ซิ่วมาจากโรงเรียนรัฐแห่งหนึ่ง ตอนอยู่ ม.2เทอม1 เพราะทนความเครียดกดดันในโรงเรียนไม่ไหว ไม่ว่าจะการเรียน เพื่อน หรือคุณครู จนเป็นซึมเศร้า(อันนี้หลักๆก็ครอบครัวด้วย) ส่วนตอนนี้กำลังจะจบ กศน.แล้วค่ะ แต่เรียนช้ากว่าเพื่อนไปปีนึง ซึ่งเราก็ไม่ค่อยซีเรียสเรื่องนี้ แต่เครียดว่าจะไปต่อไหนดี คือเราเคยคุยเรื่องนี้กับแม่บ่อยมาก แต่ก็ยังหาที่ลงไม่ได้ ตอนนี้อยู่เชียงใหม่นะคะ นอกตัวเมืองในชนบท คืออยากไปเรียนต่อในเมืองมากเลยค่ะ คิดว่าจะทำงานเสริมไปด้วยช่วยแบ่งเบาพ่อแม่จ่ายค่าเทอมค่าหอ ก็คิดไว้แล้วว่าต้องเหนื่อยมากแน่ๆ แต่ตอนนี้เราก็ทำงานช่วยป้าทุกวันอยู่เหมือนกัน ตอนนั้นที่คุยกับแม่ แม่ไม่ให้ไปเรียนเพราะบอกว่าไกล เป็นห่วง ตอนนั้น รร.ที่เราดูไว้ค่าเทอมก็แพงอยู่เลยเข้าใจ แต่ยังไม่ยอมแพ้ค่ะ หา รร.ดีๆค่าเทอมถูกๆดูเรื่อยๆ จนเจอโรงเรียนต่างจังหวัดอยู่ รร.นึง ให้แม่ดูแม่ก็บอกว่าถ้าอยากไปก็ไปสิ เราก็ดีใจเตรียมตัวเตรียมใจไว้แล้ว แต่สุดท้าย2-3เดือนต่อมาแม่ไม่ให้ไป เราเลยลองหาโรงเรียนใหม่อีกครั้ง ถึงเจออาชีวะเชียงใหม่ อยากไปเรียนมากเลยค่ะ แต่แม่ก็บอกไม่อยากให้ไปเหตุผลว่าเป็นห่วงให้เรียนวิลัยในอำเภอก็ได้ ไป-กลับ32โล อยากเรียนอะไรก็เรียน เราลองถามรุ่นพี่ในวิลัยนี้แล้วว่าไม่มีที่เราอยากเรียน เราคิดว่าถ้าเราไม่ชอบไม่ถนัดทำไปก็กลัวไม่รอด แต่แม่ก็ไม่ยอมให้ไปเลย บอก*เป็นห่วงไปไหนก็เอาตัวไม่รอด* ตอนนั้นเราปากไวทนไม่ไหวเถียงกลับแม่ไปว่า (ถ้าเป็นห่วงขนาดนี้ก็เลี้ยงเราไปจนแก่เลยนะ ก็รู้ว่าไปไหนก็เอาตัวไม่รอดเลยอยากไปเรียนที่นู่น อย่างน้อยอยู่คนเดียวเวลาไม่กล้าก็ไม่มีใครคอยพยุง จะได้มีความรับผิดชอบ หัดกล้าแล้วทำอะไรเป็นได้ ถึงช่วงแรกมันจะยากมากๆ แต่ไปถึงตรงนั้นก็ไม่ถอยแล้ว* แต่ป้าก็บอกว่ากลัวเราเอาเงินไปทิ้ง เราเครียดมากเลย เราเลยบอกว่างั้นก็ไม่ต้องเรียนแล้ว ทำงานแล้วเรียน กศน. นี่แหละ เราเครียดจริงๆนะคะ อยากจะพัฒนาตัวเองแต่ไม่มีกำลังใจเลย แม่ที่บอกว่าเป็นห่วงแต่ก็ไม่พูดดีๆกับเราเลย ชอบเอาแต่เปรียบเทียบกับคนอื่น ไปโมโหอะไรมาก็ลงที่เรา ทำอะไรก็ผิดไม่เคยสอนเคยเตือนดีๆ มาถึงก็ด่าอย่างเดียว แล้วบอกว่าคำพูดคนบ้านเดียวกันอย่าถือสา คำพูดคนในครอบครัวนี่แหละไม่ใช่หรอที่ควรจะใส่ใจ คนนอกเราไม่คิดจะสนหรอกนะ เพราะถือว่าเค้าเป็นคนนอก ไม่รู้จักเราดี ส่วนคนในครอบครัวอยู่ด้วยกันมาทั้งชีวิตแต่กลับพูดไม่ดีทำร้ายจิตใจและความรู้สึก เราแอบร้องไห้แทบทุกวัน ขนาดเราขอให้สอนขับมอเตอร์ไซค์ก็ไม่สอน บอกว่าอันตรายบอกว่าไม่กลัวหน้าเสียโฉมอย่างนั้นอย่างนู้น ขาหักเดินไม่ได้ ตายนะ ตอนนี้เรากลัวมากสารพัดที่แม่บอกมา แต่ตอนนี้กลับมาด่าแล้วว่าเราเมื่อไหร่จะขับรถ จะใช้ไปไหนก็ไม่ได้ใช้ แต่ลองขอให้แม่สอนแม่ก็โยนไปว่า ให้พ่อนู่นสอน กูกลัวหน้ากูไปไถกับพื้น พอขอให้พ่อสอน พ่อก็บอกว่าพ่อเหนื่อย ไปทำงานมาทุกวัน วันหยุดขอนอนหน่อยเถอะ แล้วก็กลับไปเล่นมือถือต่อ จนตอนนี้ไปทำงานเราก็ได้แต่ปั่นจักรยานไป

พอก่อนดีกว่าค่ะ😅 เริ่มจะเหมือนระบายมากกว่าขอคำแนะนำปัญหาชีวิตแล้ว ขอบคุณนะคะ สุดท้ายเขียนยาวมากไม่รู้ว่าจะมีใครสนใจแล้วอ่านจบไหม😊