อยากระบาย อยากได้ความคิดเห็น อยากฟังประสบการณ์และแนวคิดของคุณพ่อคุณแม่ รวมถึงพี่ๆเพื่อนๆที่ตัดสินใจไม่มีน้องค่ะ เรากำลังอึดอัดใจและกังวลมากเลย
status ของเรา และสามี คือ
เรา..
• อายุ 38 ย่าง จะ 39 ในเดือนมกราคมปีหน้านี้แล้วค่ะ
• เลิกทำงานประจำ เพื่อเข้ามาเรียนรู้และสานต่อธุรกิจของที่บ้าน เราจะเข้า take over ช่วงประมาณปี 68 เป็นต้นไปค่ะ อยู่ที่บ้านรายจ่ายน้อย
• รายได้ส่วนตัวยังมาจากการรับงาน freelance และ เงินเดือนจำนวนหนึ่งที่แม่ให้จากการทำงานให้ที่บ้าน รายรับยังไม่แน่นอนจนกว่าจะเข้ามาต่องานที่บ้านเต็มตัว
• มีหนี้คอนโด ประมาณ 1.1 ล้าน ผ่อนประมาณ 12,000/ เดือน แม่ช่วย support เพราะยอมออกจากงานประจำมาทำงานให้ที่บ้าน
• base อยู่เชียงใหม่
สามี..
• อายุ 31 เป็นต่างชาติ เติบโตในไทย มีความ mature และ รับผิดชอบดี
• ไม่ได้เป็นลูกจ้างประจำ รับงานเป็น project รายรับดี แต่ไม่แน่นอน
• ไม่มีหนี้
• base อยู่ภูเก็ต
เราและสามี ...
• แพลนสร้างบ้านใหม่ที่ภูเก็ต มีเงินก้อน แต่ก็อาจจะต้องกู้อีกประมาณ 1-1.5 ล้าน ไม่ทำก็ไม่ได้แล้วค่ะ เพราะหลังที่มีอายุ 20 ปี+ เป็นบ้านเดิมของพ่อแม่แฟน และเค้าแทบไม่ได้ดูแล ซ่อมแซมเท่าไหร่เลย แพลนสร้างปี 2566 ค่ะ
ความกังวลใจของเรา คือ
1) เราก็กำลังเตรียมตัวจะมีน้อง ด้วยการทำเด็กหลอดแก้ว แต่...เอาจริงๆ ใจเราก็ยังไม่หนักแน่นในการตัดสินใจนี้นะคะ
เรายังไม่รุ้สึกว่าอยากมีลูก แต่ที่เตรียมตัวจะมี เพราะรู้สึกเหมือนโดนกดดันด้วย social norm และแม่ และอายุของเรา ... รถขบวนสุดท้ายแล้ว
คำถามและคำพูดที่ได้ยินประจำจากคนรอบตัว และหลักๆเลย คือ จากแม่ ก็คือ // เมื่อไหร่จะมีน้อง // อายุเยอะแล้ว ต้องรีบแล้วนะ // มีลูกทำให้ครอบครัวสมบูรณ์นะ // มีลูกแล้วมีเป้าหมายในชีวิตนะ ฯลฯ
คือ คำพูดทั้งหมดทั้งมวลนั้นไม่ได้เปลี่ยนความคิดเราให้อยากมีลูกเลยค่ะ แต่รู้สึกว่าถ้าตัดสินใจว่าจะไม่มีขึ้นมาจริงๆ ความกดดันนี้จะไม่หายไป แม่อาจจะผิดหวังที่เราตัดสินใจไม่มีลูกทั้งๆที่แม่สนับสนุนสุดตัวทั้งทางกายภาพ และการเงิน เราเลยคิดว่า เอาวะ มีก็มี เป็นไงก็เป็นกัน แต่อีกใจก็ยังถามตัวเองตลอดว่า เราอยากมีจริงๆหรอ มีแล้วจะดีจริงเหรอ เหมือน กลับตัวก็ไม่ได้ แต่ก็ไม่อยากไปให้ถึง
2) เรารู้สึกไม่มั่นคงทางอาชีพ และ การเงิน ตามรายละเอียดที่แจ้งด้านบนค่ะ มีลูกคนนึงค่าใช้จ่ายไม่น้อย กังวลว่าจะรับผิดชอบได้ไหม ไหนจะหนี้บ้านอีก ไหนเรากับแฟนยังการงานการเงินไม่มั่นคงอีก
3) เราไม่รักเด็กค่ะ ดูแป็บๆได้ แต่ให้เอามาอยู่ด้วย คือ No มีชีวิตมาเกือบ 40 ปี เด็กคนเดียวที่เราโอเคด้วยคือ ลูกสาวของเพื่อนสนิท เรากลัวว่าถ้าเรามีลูกเราจะไม่รักลูกน่ะค่ะ
แบบนี้แล้ว ... เราควรยังไงดีค่ะ ชวนเราคุยหน่อย คุยให้คิด คุยให้เลิกคิด หรือ แนะนำอะไรเราก็ได้ค่ะ เรา undecisive มากๆถึงขั้นที่คิดว่าลองคุยกับจิตแพทย์น่าจะดี เผื่อจะเห็นทางสว่าง
รบกวนทุกท่านช่วยแสดงความคิดเห็นอย่างสุภาพชน และเป็นประโยชน์นะคะ เรากำลังลำบากใจจริงๆค่ะ
*เพิ่มเติมรายละเอียดค่ะ
คนที่มีลูก คือ "ตั้งใจมี" หรือ มีเพราะคิดว่า "ถึงเวลาที่ควรมี" กันหรอคะ
status ของเรา และสามี คือ
เรา..
• อายุ 38 ย่าง จะ 39 ในเดือนมกราคมปีหน้านี้แล้วค่ะ
• เลิกทำงานประจำ เพื่อเข้ามาเรียนรู้และสานต่อธุรกิจของที่บ้าน เราจะเข้า take over ช่วงประมาณปี 68 เป็นต้นไปค่ะ อยู่ที่บ้านรายจ่ายน้อย
• รายได้ส่วนตัวยังมาจากการรับงาน freelance และ เงินเดือนจำนวนหนึ่งที่แม่ให้จากการทำงานให้ที่บ้าน รายรับยังไม่แน่นอนจนกว่าจะเข้ามาต่องานที่บ้านเต็มตัว
• มีหนี้คอนโด ประมาณ 1.1 ล้าน ผ่อนประมาณ 12,000/ เดือน แม่ช่วย support เพราะยอมออกจากงานประจำมาทำงานให้ที่บ้าน
• base อยู่เชียงใหม่
สามี..
• อายุ 31 เป็นต่างชาติ เติบโตในไทย มีความ mature และ รับผิดชอบดี
• ไม่ได้เป็นลูกจ้างประจำ รับงานเป็น project รายรับดี แต่ไม่แน่นอน
• ไม่มีหนี้
• base อยู่ภูเก็ต
เราและสามี ...
• แพลนสร้างบ้านใหม่ที่ภูเก็ต มีเงินก้อน แต่ก็อาจจะต้องกู้อีกประมาณ 1-1.5 ล้าน ไม่ทำก็ไม่ได้แล้วค่ะ เพราะหลังที่มีอายุ 20 ปี+ เป็นบ้านเดิมของพ่อแม่แฟน และเค้าแทบไม่ได้ดูแล ซ่อมแซมเท่าไหร่เลย แพลนสร้างปี 2566 ค่ะ
ความกังวลใจของเรา คือ
1) เราก็กำลังเตรียมตัวจะมีน้อง ด้วยการทำเด็กหลอดแก้ว แต่...เอาจริงๆ ใจเราก็ยังไม่หนักแน่นในการตัดสินใจนี้นะคะ
เรายังไม่รุ้สึกว่าอยากมีลูก แต่ที่เตรียมตัวจะมี เพราะรู้สึกเหมือนโดนกดดันด้วย social norm และแม่ และอายุของเรา ... รถขบวนสุดท้ายแล้ว
คำถามและคำพูดที่ได้ยินประจำจากคนรอบตัว และหลักๆเลย คือ จากแม่ ก็คือ // เมื่อไหร่จะมีน้อง // อายุเยอะแล้ว ต้องรีบแล้วนะ // มีลูกทำให้ครอบครัวสมบูรณ์นะ // มีลูกแล้วมีเป้าหมายในชีวิตนะ ฯลฯ
คือ คำพูดทั้งหมดทั้งมวลนั้นไม่ได้เปลี่ยนความคิดเราให้อยากมีลูกเลยค่ะ แต่รู้สึกว่าถ้าตัดสินใจว่าจะไม่มีขึ้นมาจริงๆ ความกดดันนี้จะไม่หายไป แม่อาจจะผิดหวังที่เราตัดสินใจไม่มีลูกทั้งๆที่แม่สนับสนุนสุดตัวทั้งทางกายภาพ และการเงิน เราเลยคิดว่า เอาวะ มีก็มี เป็นไงก็เป็นกัน แต่อีกใจก็ยังถามตัวเองตลอดว่า เราอยากมีจริงๆหรอ มีแล้วจะดีจริงเหรอ เหมือน กลับตัวก็ไม่ได้ แต่ก็ไม่อยากไปให้ถึง
2) เรารู้สึกไม่มั่นคงทางอาชีพ และ การเงิน ตามรายละเอียดที่แจ้งด้านบนค่ะ มีลูกคนนึงค่าใช้จ่ายไม่น้อย กังวลว่าจะรับผิดชอบได้ไหม ไหนจะหนี้บ้านอีก ไหนเรากับแฟนยังการงานการเงินไม่มั่นคงอีก
3) เราไม่รักเด็กค่ะ ดูแป็บๆได้ แต่ให้เอามาอยู่ด้วย คือ No มีชีวิตมาเกือบ 40 ปี เด็กคนเดียวที่เราโอเคด้วยคือ ลูกสาวของเพื่อนสนิท เรากลัวว่าถ้าเรามีลูกเราจะไม่รักลูกน่ะค่ะ
แบบนี้แล้ว ... เราควรยังไงดีค่ะ ชวนเราคุยหน่อย คุยให้คิด คุยให้เลิกคิด หรือ แนะนำอะไรเราก็ได้ค่ะ เรา undecisive มากๆถึงขั้นที่คิดว่าลองคุยกับจิตแพทย์น่าจะดี เผื่อจะเห็นทางสว่าง
รบกวนทุกท่านช่วยแสดงความคิดเห็นอย่างสุภาพชน และเป็นประโยชน์นะคะ เรากำลังลำบากใจจริงๆค่ะ
*เพิ่มเติมรายละเอียดค่ะ