เพราะสายป่านสั้นแหละค่ะ
- คนจะลงทุนขายอาหารเล็กๆ บางที "ลืม" นึกถึงค่าอื่นๆ เช่น เนื้อสัตว์ที่จะเน่าเสียทุกๆ วัน จานชามช้อนส้อมที่หาย/แตกได้ทุกวัน ข้าวของที่เอามาขายที่มีวันหมดอายุ รวมถึง ลืมนึกถึงวันที่ขายได้แค่ไม่กี่ชาม เช่น วันฝนตก
- ร้านโชห่วย จะเจอพวกขอ "ติดไว้ก่อน" บางร้านพวกมานั่งกินเหล้ากันก็หยิบของในร้านมากินด้วยโดยไม่จ่ายเงิน ร้านไหนขายโซดา/เครื่องดื่มที่ไม่ใช่ to go จะเจอต้นทุนขวดโซดา/ขวดเครื่องดื่มแตก (ใบละ 5 บาท และมันแตกได้ทุกวัน) พวกถุงพลาสติกใส่ของให้ลูกค้านี่ก็เป็นต้นทุนอย่างหนึ่ง ชั้นวางของเสียก็ต้องซ่อม พูดง่ายๆ คือ มันมีต้นทุนแฝงที่ถ้าไม่ใช่คนเคยทำจะไม่รู้ ไม่เคยบริหารเงิน ไม่เคยกันเงินไว้

และที่สำคัญคือ ไม่ได้ขายในสเกลใหญ่มากพอที่จะมีรายได้เยอะจนขนาดสามารถกันเงินไว้ออม ไว้ซื้อประกันสุขภาพ เจ็บป่วยขึ้นมา ถ้าไม่ใช้สิทธิ 30 บาท ต่อให้ไปคลินิกก็ยังใช้เงินเยอะอยู่นะคะ อาจเท่ากับรายได้ที่ขายวันนั้นทั้งวันเลย หรือยังมีค่าเล่าเรียนลูก ค่าอะไรต่อมิอะไรอีก

จบ สุดท้าย หมุนเงินไม่ทัน ก็กู้นอกระบบวนไปค่ะ