คือตอนนี้หนูอายุ18ค่ะ หนูมีแม่เลี้ยงมาตั้งป.1แต่เป็นอะไรที่ไม่มีความผูกพันเลย เพราะเค้าชอบด่าด้วยถ้อยคำหยาบคาย ด่าเอาสะใจตัวเอง เปรียบเทียบกับลูกตัวเอง แล้วเค้าก็มักจะทะเลาะกับพ่อของหนู แล้วก็มาวีนที่หนู เหนื่อยงาน โดนพ่อหนูด่า เหนื่อยกับเรื่องอื่นๆ ก็จะมาด่าหนูหมดเลยค่ะ หนูทำอะไรผิดพลาดนิดหน่อยก็ไม่เคยให้อภัย มันแบบหลายเรื่องมาก เยอะมากจริงๆ แต่โดยรวมคือ เค้าชอบด่า ด่าประชด ด่าเหมือนเกลียด เอาหนูไปด่ากับคนอื่น ด่าให้อาย บูลลี่ ประมานนี้ แล้วทุกครั้งที่โดนด่าแล้วหนูโกรธหนูก็จะเงียบตลอดเลย เพื่อที่จะไม่โดนด่าว่าเถียง แต่ความอดทนของทุกคนมันจำกัดค่ะ บ่อยครั้งที่หนูเริ่มคิดว่าอยากฆ่าแม่เลี้ยงตอนที่หรูโกรธมากๆ อย่างสันนี้หนูก็โดนด่า แล้วหนูยืนอยู่ใกล้มีดมากๆหนูลังเลใจแล้วว่าจะหยิบเลยมั้ย แต่หนูก็ไม่ได้ทำอะไรค่ะ หนูก็เข้าหเองนอนตัวเองแล้วก็ระบายกับตัวเอง ตอนนี้ก็นอนร้องไห้ไม่หยุดเลนค่ะ หนูกลัวความคิดตัวเอง หรูมีข้อความที่หนูพิมพ์ระบายกับตัวเองมาให้อ่านด้วยค่ะ
.
.
.
กูไม่ได้อยากตายอะแต่กูไม่อยากเจอชีวิตแบบนี้กูไม่อยากเจอแม่เลี้ยงแบบนี้ถ้าให้เลือกใช้ชีวิตร่วมกับคนแบบนี้ต่อไปกูเลือกตายสะดีกว่าอยู่ไปก็รู้สึดเหมือนตายทั้งเป็น กูก้พยายามทำตัวดีเหมือนลูกคนอื่นแล้วอะ แต่ทำไมแรงกดดันทุกอย่างต้องตกอยู่ที่กู กูเครียดกูเกลียดแม่เลี้ยงจนแบบทุกครั้งที่โดนแม่เลี้ยงด่าหรือกูโกรธโมโหแม่เลี้ยง กูจะคิดแต่อยากจะฆ่าแม่เลี้ยงตัวเองทิ้ง แบบดูเหมือนเบียวแต่กูคิดแบบนั้นจริงๆ แบบ อยากหยิบอะไรก็ได้ตรงนั้นฟาดให้ตายๆไปสะ แต่กูก็ยังรักป๊ากู กูไม่อยากถูกป๊ามองเป็นเด็กไม่ดีไปมากกว่านี้กูก็พยายามใจเย็นพยายามไม่ให้ตัวเองคิดอะไรแปลกๆแบบนั้นออกมา แต่ก็เป็นตลอดแก้ไม่ได้เลย กูเหมือนเป็นโรคจิตทุกครั้งที่โกรธหรือโดนกดดันหนักๆ คิดแต่อะไร ๆ คิดแต่ว่าจะฆ่ายังไง แล้วถ้าฆ่าแล้วจะหนียังไง หรือจะฆ่าตัวตายตามปัญหาจะได้จบ
.
.
.หนูอยากขอความช่วยเหลือมากๆเลยค่ะ ทำยังไงให้การคิดอะไรพวกนี้มีนหายไป ตอนนี้คือหนูกลัวจริงๆ หนูกลัวความคิดตัวเอง กลัวมากๆ