เราต้องขอเกริ่นก่อนว่าเราคือผู้ชาย และแฟนคือผู้หญิง เรื่องมาจากว่าแฟนเราและเพื่อนแฟนเราบอกว่าเราเป็นคนใจแคบ นิสัยจุกจิกเหมือนผู้หญิง
การที่แฟนเราบอกว่าขอออกไปกินข้าวกับเพื่อนหรือไปเที่ยวกับเพื่อนแล้วเราต้องมาคอยเป็นห่วงอยู่ตลอดเวลาจนรอเค้ากลับมาถึงบ้าน เราผิดมากเหรอ
เวลาไปเจอเพื่อนทีไรกลับบ้านอีกทีคือเกือบเช้าตลอด ทั้ง ๆ ที่เราก็บอกแล้วว่าอย่ากลับดึกมากอันตราย เวลาไปเจอเพื่อนเหมือนคนไม่เคยเจอ อารมณ์แบบวันนี้คือวันสุดท้ายที่เพื่อนจะอยู่ตรงนี้ ทั้ง ๆ ที่ก็ไปเจอกันประจำทั้งที่ห้าง ที่บ้าน เดือนนึงอย่างน้อยต้องมี 1-2 ครั้ง ส่วนเรื่องเที่ยวกลางคืนโดยเฉลี่ยเดือนละครั้ง
เดือนที่แล้วก็กลับบ้านเกือบสว่าง เราย้ำนักย้ำหนาว่าขึ้นรถแจ้งทะเบียนด้วยนะ เราจะได้รู้ว่าเค้าเดินทางตอนไหน หรือแม้แต่ว่ามาโกหกว่าขอไปกินข้าว แต่ไปจบที่เทค โดยบอกว่าคุยกับเพื่อนไม่ถึงไหนเลย คนอะไรคุยกันที่เทค เสียงดังขนาดนั้นแต่คุยกันได้ โดยให้เหตุผลว่ากลัวบอกตรง ๆ เราไม่ให้ไป ซึ่งโดยปกติทุกครั้งไม่อยากให้ใช้คำว่ามาขอเรา เพราะเราไม่เคยห้ามไม่ให้ไปได้เลยสักครั้ง ตลอดเวลาก็ไปโดยไม่สนใจคำห้ามของเราอยู่แล้ว เหมือนมัดมือชกเราบอกให้รับรู้แค่วันนี้ไม่อยู่นะ จะไปกับเพื่อน กลับมาถึงบ้านแบบเหมือนคนเมาหลับ ๆ ตื่น ๆ คารถ Taxi มาตลอดทาง ซึ่งเราก็รอด้วยอาการเดิมทั้งคืนคือ เมื่อไหร่จะส่งทะเบียนรถ ไม่อยากโทรตาม พอโทรแล้วก็บอกว่าเพิ่งออกมาเอง จะให้รีบกลับทำไม เวลาที่เราโทรตามคือ 01.30 อะไรแบบนี้ ออกจากบ้านตั้งแต่บ่าย ๆ ก็มี บางครั้งก็ เย็น ๆ ก็มี แต่กลับถึงคือแทบจะสว่างของอีกวัน
ครั้งล่าสุดก็เหมือนเดิม เหตุการณ์แบบเดิม ๆ เหตุผลเหมือนเดิม โทรไปตามตอนเที่ยงคืนกว่า ดันตอบเรามาว่าเพื่อนอีกคนเพิ่งมาถึงเอง จะให้รีบกลับทำไม (แล้วทำไมไม่มาให้มันเร็วกว่านั้นล่ะ) สรุปกว่าจะถึงบ้านก็เกือบเช้า และก็เป็นแบบเดิม ไม่เคยแจ้งทะเบียนรถที่ขึ้นมาให้เราทราบ ทังๆ ที่เราสั่งแล้วสั่งอีก และรับปากเราเองทุกครั้ง แต่ทำไม่ได้สักครั้ง โดยเราต้องรอจนถึงเวลาที่เค้ากลับถึงบ้านทุกที บางทีมันก็เหนื่อยนะ เหมือนว่าความหวังดีหรือความเป็นห่วงของเรามันดูไร้ค่า เมื่อเค้าไปได้คำแนะนำจากเพื่อนว่า "ผัวจู้จี้ ยิ่งกว่าผู้หญิงอีก"
ปล.บ้านเราอยู่กันแค่ พ่อ แม่ ลูก ซึ่งพ่อหมายถึงตัวเรา ส่วนลูก ๆ ก็เริ่มโตพอจะรู้เรื่องผิดถูกได้แล้ว
ส่วนเรา ตอนนี้ก็อยากจะบอกเค้านะ ถ้าเพื่อนดีนักก็ไปอยู่กับเพื่อนเถอะ หรืออยากจะบอกเพื่อนเค้าตรง ๆ ด้วยว่า ทำให้ครอบครัวคนอื่นเค้าต้องมีปัญหากัน คิดดีแล้วใช่มั้ย แต่ก็ช่างเถอะ บางทีครอบครัวเค้าคงมีปัญหา เลยไม่เข้าใจสถาบันครอบครัวคืออะไร ส่วนนึงก็ต้องยอมรับว่าคนของเราไม่ดีเอง เลยไม่อยากโทษใคร
ตอนนี้ก็ไม่อยากจะคิดอะไรแล้ว ในเมื่อความหวังดีหรือความเป็นห่วงของเรามันดูน่ารำคาญ ดูไร้ค่าก็ต่างคนต่างอยู่ ไม่ใช่แยกทางกันนะ แต่อยากทำอะไรก็ทำไปเลย ไม่ต้องมาคอยแคร์ความรู้สึกกันและกันแล้ว
เราทำแบบนี้เราผิดมั้ย คิดแบบนี้เห็นแก่ตัวแค่ไหน
เมื่อความเป็นห่วงกลายเป็นคนใจแคบ หรือจู้จี้
การที่แฟนเราบอกว่าขอออกไปกินข้าวกับเพื่อนหรือไปเที่ยวกับเพื่อนแล้วเราต้องมาคอยเป็นห่วงอยู่ตลอดเวลาจนรอเค้ากลับมาถึงบ้าน เราผิดมากเหรอ
เวลาไปเจอเพื่อนทีไรกลับบ้านอีกทีคือเกือบเช้าตลอด ทั้ง ๆ ที่เราก็บอกแล้วว่าอย่ากลับดึกมากอันตราย เวลาไปเจอเพื่อนเหมือนคนไม่เคยเจอ อารมณ์แบบวันนี้คือวันสุดท้ายที่เพื่อนจะอยู่ตรงนี้ ทั้ง ๆ ที่ก็ไปเจอกันประจำทั้งที่ห้าง ที่บ้าน เดือนนึงอย่างน้อยต้องมี 1-2 ครั้ง ส่วนเรื่องเที่ยวกลางคืนโดยเฉลี่ยเดือนละครั้ง
เดือนที่แล้วก็กลับบ้านเกือบสว่าง เราย้ำนักย้ำหนาว่าขึ้นรถแจ้งทะเบียนด้วยนะ เราจะได้รู้ว่าเค้าเดินทางตอนไหน หรือแม้แต่ว่ามาโกหกว่าขอไปกินข้าว แต่ไปจบที่เทค โดยบอกว่าคุยกับเพื่อนไม่ถึงไหนเลย คนอะไรคุยกันที่เทค เสียงดังขนาดนั้นแต่คุยกันได้ โดยให้เหตุผลว่ากลัวบอกตรง ๆ เราไม่ให้ไป ซึ่งโดยปกติทุกครั้งไม่อยากให้ใช้คำว่ามาขอเรา เพราะเราไม่เคยห้ามไม่ให้ไปได้เลยสักครั้ง ตลอดเวลาก็ไปโดยไม่สนใจคำห้ามของเราอยู่แล้ว เหมือนมัดมือชกเราบอกให้รับรู้แค่วันนี้ไม่อยู่นะ จะไปกับเพื่อน กลับมาถึงบ้านแบบเหมือนคนเมาหลับ ๆ ตื่น ๆ คารถ Taxi มาตลอดทาง ซึ่งเราก็รอด้วยอาการเดิมทั้งคืนคือ เมื่อไหร่จะส่งทะเบียนรถ ไม่อยากโทรตาม พอโทรแล้วก็บอกว่าเพิ่งออกมาเอง จะให้รีบกลับทำไม เวลาที่เราโทรตามคือ 01.30 อะไรแบบนี้ ออกจากบ้านตั้งแต่บ่าย ๆ ก็มี บางครั้งก็ เย็น ๆ ก็มี แต่กลับถึงคือแทบจะสว่างของอีกวัน
ครั้งล่าสุดก็เหมือนเดิม เหตุการณ์แบบเดิม ๆ เหตุผลเหมือนเดิม โทรไปตามตอนเที่ยงคืนกว่า ดันตอบเรามาว่าเพื่อนอีกคนเพิ่งมาถึงเอง จะให้รีบกลับทำไม (แล้วทำไมไม่มาให้มันเร็วกว่านั้นล่ะ) สรุปกว่าจะถึงบ้านก็เกือบเช้า และก็เป็นแบบเดิม ไม่เคยแจ้งทะเบียนรถที่ขึ้นมาให้เราทราบ ทังๆ ที่เราสั่งแล้วสั่งอีก และรับปากเราเองทุกครั้ง แต่ทำไม่ได้สักครั้ง โดยเราต้องรอจนถึงเวลาที่เค้ากลับถึงบ้านทุกที บางทีมันก็เหนื่อยนะ เหมือนว่าความหวังดีหรือความเป็นห่วงของเรามันดูไร้ค่า เมื่อเค้าไปได้คำแนะนำจากเพื่อนว่า "ผัวจู้จี้ ยิ่งกว่าผู้หญิงอีก"
ปล.บ้านเราอยู่กันแค่ พ่อ แม่ ลูก ซึ่งพ่อหมายถึงตัวเรา ส่วนลูก ๆ ก็เริ่มโตพอจะรู้เรื่องผิดถูกได้แล้ว
ส่วนเรา ตอนนี้ก็อยากจะบอกเค้านะ ถ้าเพื่อนดีนักก็ไปอยู่กับเพื่อนเถอะ หรืออยากจะบอกเพื่อนเค้าตรง ๆ ด้วยว่า ทำให้ครอบครัวคนอื่นเค้าต้องมีปัญหากัน คิดดีแล้วใช่มั้ย แต่ก็ช่างเถอะ บางทีครอบครัวเค้าคงมีปัญหา เลยไม่เข้าใจสถาบันครอบครัวคืออะไร ส่วนนึงก็ต้องยอมรับว่าคนของเราไม่ดีเอง เลยไม่อยากโทษใคร
ตอนนี้ก็ไม่อยากจะคิดอะไรแล้ว ในเมื่อความหวังดีหรือความเป็นห่วงของเรามันดูน่ารำคาญ ดูไร้ค่าก็ต่างคนต่างอยู่ ไม่ใช่แยกทางกันนะ แต่อยากทำอะไรก็ทำไปเลย ไม่ต้องมาคอยแคร์ความรู้สึกกันและกันแล้ว
เราทำแบบนี้เราผิดมั้ย คิดแบบนี้เห็นแก่ตัวแค่ไหน