คุณเคยรู้สึกถึง ความเหงา “ความอ้างว้างที่ไม่มีจุดสิ้นสุด” กันไหม คุณหยุดมันยังไงคะ

เคยไหมที่คุณลืมตาตื่นมาอยู่ในวงล้อมของผู้คนแปลกหน้า…แต่คุณก็สบายใจกับการเป็นใครที่ไม่มีคนรู้จัก
เมื่อ
คุณให้ความเป็นมิตร ยื่นมือไปจับรับคนที่หวาดกลัวไว้ราวเพื่อนสนิท
คุณซับน้ำตาคนที่บอบช้ำด้วยสายตาที่อ่อนไหว
คุณปลอบโยนคนที่เจ็บปวดด้วยหัวใจ 
แต่
เคยไหม
…ที่คุณก็รับรู้ถึงความปวดร้าวของคนที่เข้มแข็ง
คุณโอบกอดใครด้วยน้ำตาของตัวคุณเอง
เมื่อมันบาดลึก
เมื่อคุณรู้สึกถึงความอ้างว้าง
ความเหงาของใครบางคนที่ดำดิ่ง ร้าวลึก ในความมืดมิด ที่เหมือนหาจุดที่สิ้นสุดไม่ได้
ใจที่สั่นระรัว จนคุณสัมผัสถึงความเดียวดายที่ไร้ขอบเขต
เคยไหม
คุณ "หยุด" มันอย่างไรคะ
ไม่ให้ความเหงาในใจเค้ามาดึงคุณไป
ไม่ให้ความปวดร้าวในใจใคร มันมากัดกินคุณไปด้วย

คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 5
คหสต.ความทรงจำ มีทั้งความสุข-ทุกข์ แต่...บางครั้ง ก็ทำให้เราเหงาได้ เช่นกันครับ ดูแลห่วงใย-จิตใจ ตัวเองให้มากๆไว้ครับ
อย่ายอมแพ้ ก้าวข้าม ต่อไปเรื่อยๆ แค่...นี้ เราก็เอาชนะได้ ทุกๆอย่างแล้วครับ หยุดมันยังไง... หยุดอยู่ ที่ใคร-คนใด คนนึ่งนะครับ
สุดยอดความคิดเห็น
ความคิดเห็นที่ 9
ไม่เคยเป็นค่ะ เราไม่ชอบดูละคร

ชีวิตจริงไม่ใช่ซีรียส์ระดับล่าง มีเวลามาอ่อนไหวให้กับคนแปลกหน้าค่ะ

ถ้าถึงกับต้องมามืดมิด มาคอยปลอบโยน มาซับน้ำตา มาโอบกอด มาปวดร้าว มาดำดิ่ง มาบาดลึก มาเดียวดาย มากัดกินใจแบบนี้ คงต้องไปพบแพทย์ ให้หมอรักษาด่วนค่ะ
เพี้ยนสะอื้นเพี้ยนขำหนักมาก
ใดๆที่มันเว้อเกินจริง จะมีอยู่แต่ในโลกมโนแลนด์กลางท้องทุ่งลาเวนเดอร์ค่ะ เอามาใช้ในชีวิตจริงเขาจะเรียกว่า"ซุงแหล"ค่ะ เพี้ยนมโนเพี้ยนลำไย
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่