เรามาอยู่บ้านแฟนได้ ปีกว่าๆจะ2ปีแล้ว
ตอนแรกที่เรามาอยู่ มันก็เป็นการช่วยแบ่งเบาภาระแหละ
แต่หลังๆก็กลายเป็นหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ!!?
เวลานอน ก็นอนพร้อมกัน แต่เราต้องตื่นเช้ากว่า เพื่อช่วยแฟนทำงาน
แต่พอเสร็จงาน งานบ้านคือเราทำคนเดียว
ทุกวันที่ต้องเจอ คือแมวทำบ้านเละ และแฟนทำห้องรก
เกี่ยวไหมว่าเรามาอยู่กับเขา งานบ้านทุกอย่างต้องเป็นเราทำคนเดียว
หรือเพราะทุกวันนี้เราอยู่กับเขา ทำงานกับเขา ใช้เงินเขา เราถึงมีคำพูดไม่ได้
มีหน้าที่ก้มหน้าทำอย่างเดียว
แต่เขาเป็นคนบอกให้เรามาอยู่ เราเองก็มีร้านมีกิจการส่วนตัว
เขาบอกเราว่าเขาอยากมีคนช่วย เขาทำคนเดียวไม่ได้ เราถึงมาอยู่ช่วย
แต่ไปๆมาๆรู้สึกไม่ใช่เลย 🥲
เคยฝากแฟนตากผ้า เพราะเราไม่อยู่ แต่กลับมาต้องมานั่งซักใหม่เพราะแฟนไม่เอาไปตาก แช่คาในถังจนผ้าเหม็น
ฝากให้เอาขยะทิ้งให้หน่อย มัดวางไว้ให้หน้าประตู
แฟนก็กองทิ้งไว้ จนสุดท้ายต้องมาเก็บทิ้งเองอยู่ดี
แฟนชอบกินขนมในห้องนอน บอกกินเสร็จให้ช่วยเก็บทิ้งดีๆ (ละคือเตรียมถังขยะไว้ให้เลย) เขาก็ทิ้งไปทั่วเหมือนเดิม
บอกว่าห้องนอนอ่ะ เวลาที่เราไม่อยู่ เธอกวาดบ้างก็ได้นะ
มันคือห้องที่เรานอนกัน มันควรต้องสะอาด
คำตอบที่ได้คือ แฟนบอกก็แฟนไม่เดือดร้อน
ละสุดท้ายเราก็ต้องมากวาดเอง
จานกินเสร็จ เราบอกไม่ล้างก็เอาไปใส่อ่างให้หน่อย เวลาล้างมันจะได้ล้างง่ายๆ ก็วางกองทิ้งไว้บนโต๊ะให้มาตามเก็บทุกที
เสื้อผ้าใส่เสร็จ บอกให้เอาไปใส่ตะกร้า
ก็ถอดตรงไหน ทิ้งไว้ตรงนั้น
ทั้งเสื้อทั้งกางเกงและกางเกงใน
ทั้งวันเดี๋ยวจะเอานู้นเอานี่ ของวางอยู่ใกล้ๆ ก็ตะโกน เรียกเราทุกอย่าง
พอบอกแฟนว่า อะไรที่เธอทำเองได้ ช่วยทำหน่อยได้ไหม ก็มาหาว่าเรามีคำพูด
มาบอกเราว่า”งั้นไม่ต้องทำ ทำไรได้ก็ทำ ไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำ ไม่ชอบคำพูดเรา”
รายละเอียดวันนึงมันเยอะมากที่ต้องมาตามทำตามเก็บ
แต่แฟนบอกว่า วันนึงหน้าที่ที่เรารับผิดชอบก็ไม่ได้มีอะไรเลย….
เขาไม่ช่วย เราไม่เคยพูดนะ
ไอส่วนที่พูดคือขอแค่อย่าทำเละกว่าเดิม
ทำให้ทุกวัน ไม่เคยบ่น ไม่เคยมองว่ามันเป็นหน้าที่
ทำเพราะแค่อยากทำให้ อยากช่วยแม่เขา แค่นั้น แต่ผลตอบรับคือ…….
………………………………………………………………
ล่าสุดแฟนพูดกับเรา
“เธอตื่นเช้าๆนะ ไปแพคของก่อนเลยเดี๋ยวไม่ทัน เอาผ้าห้องนู้นไปซักด้วย ผ้าปูที่นอนด้วย เก็บไปซักให้หมดเลย เห็นนานและ ไม่ซักสักที กองเต็มไปหมด”
ถ้าเปลี่ยนเป็น เธอพรุ่งนี้ตื่นไวๆหน่อยได้ไหม
รีบแพคของให้หน่อย เรากลัวไม่ทัน ของมันเยอะ แล้วเราเห็นผ้าห้องนู้นมันเต็มแล้ว เธอช่วยเก็บไปซักให้หน่อยนะ
ความรู้สึกของคำพูดมันต่างกันมากเลยนะ
ระหว่างขอให้ช่วย / ใช้ให้ทำ มันมีเส้นบางๆคั่นอยู่
รู้สึกแย่อะ แล้วเราโดนแฟนด่าว่า “ที่พูดเนี่ยก็คิดว่าจะทำได้ดีกว่านี้!!”
ปัญหาล่าสุดคือ เรื่องซักผ้า
จริงๆมันไม่ยากเลย แค่โยนผ้าลงถัง
แต่ที่ปัญหามันมีและไม่ได้ซักส้ะทีเพราะมันไม่มีที่จะตาก
ซักเสื้อผ้าที ตาก2วันกว่าจะแห้ง พอแห้งผ้าก็มาอีกตะกร้าและ
พอเว้นไว้ยังไม่ซักเสื้อผ้า ไปซักผ้าปูปอกหมอน2ชุดตากไว้ก่อน ก็บ่นเสื้อผ้าไม่มีใส่ ทำไมเราไม่ซัก คือมันเก็บซักไม่ทัน
แต่พูดก็คงบอกว่าเรามีเหตุผลของเราอีก….
สรุปว่าเราผิดหรอ เรายังดีไม่พอ เราคงดูแลเขาไม่ดีจริงๆใช่ไหม
……………….
(งานบ้านเป็นหน้าที่ใคร???)
ตอนแรกที่เรามาอยู่ มันก็เป็นการช่วยแบ่งเบาภาระแหละ
แต่หลังๆก็กลายเป็นหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ!!?
เวลานอน ก็นอนพร้อมกัน แต่เราต้องตื่นเช้ากว่า เพื่อช่วยแฟนทำงาน
แต่พอเสร็จงาน งานบ้านคือเราทำคนเดียว
ทุกวันที่ต้องเจอ คือแมวทำบ้านเละ และแฟนทำห้องรก
เกี่ยวไหมว่าเรามาอยู่กับเขา งานบ้านทุกอย่างต้องเป็นเราทำคนเดียว
หรือเพราะทุกวันนี้เราอยู่กับเขา ทำงานกับเขา ใช้เงินเขา เราถึงมีคำพูดไม่ได้
มีหน้าที่ก้มหน้าทำอย่างเดียว
แต่เขาเป็นคนบอกให้เรามาอยู่ เราเองก็มีร้านมีกิจการส่วนตัว
เขาบอกเราว่าเขาอยากมีคนช่วย เขาทำคนเดียวไม่ได้ เราถึงมาอยู่ช่วย
แต่ไปๆมาๆรู้สึกไม่ใช่เลย 🥲
เคยฝากแฟนตากผ้า เพราะเราไม่อยู่ แต่กลับมาต้องมานั่งซักใหม่เพราะแฟนไม่เอาไปตาก แช่คาในถังจนผ้าเหม็น
ฝากให้เอาขยะทิ้งให้หน่อย มัดวางไว้ให้หน้าประตู
แฟนก็กองทิ้งไว้ จนสุดท้ายต้องมาเก็บทิ้งเองอยู่ดี
แฟนชอบกินขนมในห้องนอน บอกกินเสร็จให้ช่วยเก็บทิ้งดีๆ (ละคือเตรียมถังขยะไว้ให้เลย) เขาก็ทิ้งไปทั่วเหมือนเดิม
บอกว่าห้องนอนอ่ะ เวลาที่เราไม่อยู่ เธอกวาดบ้างก็ได้นะ
มันคือห้องที่เรานอนกัน มันควรต้องสะอาด
คำตอบที่ได้คือ แฟนบอกก็แฟนไม่เดือดร้อน
ละสุดท้ายเราก็ต้องมากวาดเอง
จานกินเสร็จ เราบอกไม่ล้างก็เอาไปใส่อ่างให้หน่อย เวลาล้างมันจะได้ล้างง่ายๆ ก็วางกองทิ้งไว้บนโต๊ะให้มาตามเก็บทุกที
เสื้อผ้าใส่เสร็จ บอกให้เอาไปใส่ตะกร้า
ก็ถอดตรงไหน ทิ้งไว้ตรงนั้น
ทั้งเสื้อทั้งกางเกงและกางเกงใน
ทั้งวันเดี๋ยวจะเอานู้นเอานี่ ของวางอยู่ใกล้ๆ ก็ตะโกน เรียกเราทุกอย่าง
พอบอกแฟนว่า อะไรที่เธอทำเองได้ ช่วยทำหน่อยได้ไหม ก็มาหาว่าเรามีคำพูด
มาบอกเราว่า”งั้นไม่ต้องทำ ทำไรได้ก็ทำ ไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำ ไม่ชอบคำพูดเรา”
รายละเอียดวันนึงมันเยอะมากที่ต้องมาตามทำตามเก็บ
แต่แฟนบอกว่า วันนึงหน้าที่ที่เรารับผิดชอบก็ไม่ได้มีอะไรเลย….
เขาไม่ช่วย เราไม่เคยพูดนะ
ไอส่วนที่พูดคือขอแค่อย่าทำเละกว่าเดิม
ทำให้ทุกวัน ไม่เคยบ่น ไม่เคยมองว่ามันเป็นหน้าที่
ทำเพราะแค่อยากทำให้ อยากช่วยแม่เขา แค่นั้น แต่ผลตอบรับคือ…….
………………………………………………………………
ล่าสุดแฟนพูดกับเรา
“เธอตื่นเช้าๆนะ ไปแพคของก่อนเลยเดี๋ยวไม่ทัน เอาผ้าห้องนู้นไปซักด้วย ผ้าปูที่นอนด้วย เก็บไปซักให้หมดเลย เห็นนานและ ไม่ซักสักที กองเต็มไปหมด”
ถ้าเปลี่ยนเป็น เธอพรุ่งนี้ตื่นไวๆหน่อยได้ไหม
รีบแพคของให้หน่อย เรากลัวไม่ทัน ของมันเยอะ แล้วเราเห็นผ้าห้องนู้นมันเต็มแล้ว เธอช่วยเก็บไปซักให้หน่อยนะ
ความรู้สึกของคำพูดมันต่างกันมากเลยนะ
ระหว่างขอให้ช่วย / ใช้ให้ทำ มันมีเส้นบางๆคั่นอยู่
รู้สึกแย่อะ แล้วเราโดนแฟนด่าว่า “ที่พูดเนี่ยก็คิดว่าจะทำได้ดีกว่านี้!!”
ปัญหาล่าสุดคือ เรื่องซักผ้า
จริงๆมันไม่ยากเลย แค่โยนผ้าลงถัง
แต่ที่ปัญหามันมีและไม่ได้ซักส้ะทีเพราะมันไม่มีที่จะตาก
ซักเสื้อผ้าที ตาก2วันกว่าจะแห้ง พอแห้งผ้าก็มาอีกตะกร้าและ
พอเว้นไว้ยังไม่ซักเสื้อผ้า ไปซักผ้าปูปอกหมอน2ชุดตากไว้ก่อน ก็บ่นเสื้อผ้าไม่มีใส่ ทำไมเราไม่ซัก คือมันเก็บซักไม่ทัน
แต่พูดก็คงบอกว่าเรามีเหตุผลของเราอีก….
สรุปว่าเราผิดหรอ เรายังดีไม่พอ เราคงดูแลเขาไม่ดีจริงๆใช่ไหม
……………….