สวัสดีค่ะ วันนี้มีเรื่องอยากมาระบายบวกกับมีคำถามนะคะ อาจจะพิมพ์ไม่ค่อยเก่งเพราะเพิ่งเคยมาตั้งกระทู้เป็นครั้งแรกค่ะ
เรื่องมีอยู่ว่า เราเกิดมาตั้งแต่เด็กคือเป็นคนที่มีฐานะไม่ได้รวยมากแต่ก็มีกินไม่เคยขาด ครอบครัวเรามีพี่น้อง 3 คน เราเป็นลูกคนกลาง
เป็นลูกสาวคนเดียวของบ้านค่ะ ช่วงมหาลัย ปี1 บ้านเราเกือบมีภาวะล้มละลาย เจอมรสุมชีวิตหนักมากเลยค่ะ แต่ก็ฝ่าฟันมาได้
พ่อเราเคยเป็นคนที่อ่อนโยน ใจดี รับฟัง พอเจอปัญหาเขาก็ดิ้นรนทำงานเพื่อให้ครอบครัวฟื้นขึ้นมาให้ดีขึ้น พ่อเรามีนายทุนเข้ามามอบโอกาส
ในการทำงาน มีชีวิตที่ดีขึ้น ได้เป็นหุ้นส่วนกับนายทุน จนเกินเลยความสัมพันธ์กันแบบออกนอกหน้า ส่วนแม่เราเป็นคนใจเย็นมาตลอด
เป็นคนใจดี พูดเพราะ แม่เราถูกนอกใจ ช่วงแรกแม่เข้าใจพ่อได้ว่าเขาต้องทำงานเลยต้องใกล้ชิดกัน แต่นานวัน ผ่านมาจนเราจบมหาลัย
พ่อเราเริ่มมีความลับกับแม่ ธุรกิจของพ่อพ่อไม่เคยบอกแม่ให้รู้ พ่อไม่ให้เกียรติแม่ เปิดบัญชีใหม่โดยที่ไม่บอกแม่ ไปไหนมาไหนกับผู้หญิงคนนั้น
ตัวติดกันตลอดเวลา เวลาจะโทรหาแม่ต้องแอบคุย อยู่กับแม่ก็ห้ามให้คนนั้นรู้ว่าอยู่กับแม่ จนแม่เราเริ่มเสียสติ เปลี่ยนเป็นอีกคน งี่เง่ามากขึ้น
ระแวงมากขึ้น พ่อก็จะชอบด่าแม่ว่าแม่บ้า แม่ประสาท ไล่แม่ บอกเลิกแม่ตลอดเวลา แต่แม่ต้องทน เพราะต้องใช้หนี้ที่เหลือเพื่อไม่ให้ลำบากลูกๆในอนาคต
พ่อกลายเป็นคนอารมณ์ร้อน เห็นหน้าครอบครัวเหมือนเห็นตัวอะไรสักอย่าง ไม่มีความสุขที่จะอยู่ด้วยกัน ใจร้าย พูดอะไรก็โกรธ ด่าแม่ ด่าลูก
พอพ่อเริ่มฐานะดีขึ้น เริ่มมีอำนาจ บารมี พ่อก็เริ่มไม่สนใจครอบครัว ไม่สนใจลูก แล้วพ่อเคยเอาชื่อเราไปซื้อรถ เราเป็นหนี้รถของพ่อตอนนี้เหลือ
900,000 กว่าบาทในอายุไม่ถึง25เวลาพ่อทะเลาะกับแม่ พ่อจะทวงบุญคุณ บอกว่าทุกอย่างคือของเค้า พวกเราคือภาระ เขาหาตังมา ตังทุกบาทคือของเขา
หนี้ก็โทษว่าแม่สร้าง ทั้งๆที่แม่เป็นคนยืมให้พ่อลงทุนธุรกิจ เราเห็นมาตลอดว่าแม่เราเหนื่อยแค่ไหน แม่เราเปิดร้านอาหารผัดข้าวด้วย วิ่งหาลูกค้า
ให้ธุรกิจของพ่อ แม่ทำเพื่อพ่อทุกอย่าง พ่อยังบอกว่าแม่บ้า วันๆเอาแต่ผัดข้าว ไม่ทำอะไร ขอแต่ตัง แต่ตังที่แม่เราขอมาก็เอาไปผ่อนหนี้ผ่อนสินที่
เขาสร้างด้วยกันทั้งนั้น ไม่เคยได้จ่ายตังเพื่อซื้ออะไรให้ลูกและตัวเองเลย ตอนนี้ครอบครัวเรากลายเป็นพ่อดูรวยมากๆ ดูมีบารมี ดูเป็นคนที่มีตัง
ส่วนแม่เป็นแค่แม่ค้าขายข้าวธรรมดา พ่อชอบทวงบุญคุณทุกๆอย่าง ลืมบอกไปอีกอย่างนะคะ ผู้หญิงที่พ่ออยู่ด้วยเขาก็มีสามีเหมือนกัน มีลูกด้วย
เราชอบบอกแม่ว่าเราออกจากที่นี่กันเถอะ เราจะเลี้ยงแม่เอง เราจะไม่ขอเงินเขาสักบาทเดียว แต่เราก็เครียดเพราะเราเพิ่งเรียนจบ ยังตั้งตัวเองไม่ได้
ยังเป็นคนไม่เอาไหนเงินเดือนก็ยังแบ่งเลาภาระให้แม่ไม่ได้ แม่เราต้องร้องไห้ทุกวัน จนเรากลัวว่าแม่เราจะเสียสติ ร้องไห้ไปพูดไปหัวเราะไปยิ้มไป
เราควรเริ่มอะไรจากตรงไหนดีคะ เราทนเห็นแม่เป็นแบบนี้ไม่ได้ เราโกรธพ่อมากๆเลยค่ะ ว่าคำว่าครอบครัวหายไปไหนหมดแล้ว
แม่เราหย่า
กับพ่อแล้วด้วยค่ะ เขาเลยพูดเหมือนครอบครัวคือภาระ อายที่มีแม่อยู่ข้างๆ ปกป้องผู้หญิงอีกคนดุจนางฟ้า ด่าแม่สารพัดเลยค่ะ
ท้อกับชีวิตมากๆเลยค่ะ สงสารแม่สงสารตัวเอง จะเริ่มต้นชีวิตที่ติดลบแบบนี้ยังไงดี
เรื่องมีอยู่ว่า เราเกิดมาตั้งแต่เด็กคือเป็นคนที่มีฐานะไม่ได้รวยมากแต่ก็มีกินไม่เคยขาด ครอบครัวเรามีพี่น้อง 3 คน เราเป็นลูกคนกลาง
เป็นลูกสาวคนเดียวของบ้านค่ะ ช่วงมหาลัย ปี1 บ้านเราเกือบมีภาวะล้มละลาย เจอมรสุมชีวิตหนักมากเลยค่ะ แต่ก็ฝ่าฟันมาได้
พ่อเราเคยเป็นคนที่อ่อนโยน ใจดี รับฟัง พอเจอปัญหาเขาก็ดิ้นรนทำงานเพื่อให้ครอบครัวฟื้นขึ้นมาให้ดีขึ้น พ่อเรามีนายทุนเข้ามามอบโอกาส
ในการทำงาน มีชีวิตที่ดีขึ้น ได้เป็นหุ้นส่วนกับนายทุน จนเกินเลยความสัมพันธ์กันแบบออกนอกหน้า ส่วนแม่เราเป็นคนใจเย็นมาตลอด
เป็นคนใจดี พูดเพราะ แม่เราถูกนอกใจ ช่วงแรกแม่เข้าใจพ่อได้ว่าเขาต้องทำงานเลยต้องใกล้ชิดกัน แต่นานวัน ผ่านมาจนเราจบมหาลัย
พ่อเราเริ่มมีความลับกับแม่ ธุรกิจของพ่อพ่อไม่เคยบอกแม่ให้รู้ พ่อไม่ให้เกียรติแม่ เปิดบัญชีใหม่โดยที่ไม่บอกแม่ ไปไหนมาไหนกับผู้หญิงคนนั้น
ตัวติดกันตลอดเวลา เวลาจะโทรหาแม่ต้องแอบคุย อยู่กับแม่ก็ห้ามให้คนนั้นรู้ว่าอยู่กับแม่ จนแม่เราเริ่มเสียสติ เปลี่ยนเป็นอีกคน งี่เง่ามากขึ้น
ระแวงมากขึ้น พ่อก็จะชอบด่าแม่ว่าแม่บ้า แม่ประสาท ไล่แม่ บอกเลิกแม่ตลอดเวลา แต่แม่ต้องทน เพราะต้องใช้หนี้ที่เหลือเพื่อไม่ให้ลำบากลูกๆในอนาคต
พ่อกลายเป็นคนอารมณ์ร้อน เห็นหน้าครอบครัวเหมือนเห็นตัวอะไรสักอย่าง ไม่มีความสุขที่จะอยู่ด้วยกัน ใจร้าย พูดอะไรก็โกรธ ด่าแม่ ด่าลูก
พอพ่อเริ่มฐานะดีขึ้น เริ่มมีอำนาจ บารมี พ่อก็เริ่มไม่สนใจครอบครัว ไม่สนใจลูก แล้วพ่อเคยเอาชื่อเราไปซื้อรถ เราเป็นหนี้รถของพ่อตอนนี้เหลือ
900,000 กว่าบาทในอายุไม่ถึง25เวลาพ่อทะเลาะกับแม่ พ่อจะทวงบุญคุณ บอกว่าทุกอย่างคือของเค้า พวกเราคือภาระ เขาหาตังมา ตังทุกบาทคือของเขา
หนี้ก็โทษว่าแม่สร้าง ทั้งๆที่แม่เป็นคนยืมให้พ่อลงทุนธุรกิจ เราเห็นมาตลอดว่าแม่เราเหนื่อยแค่ไหน แม่เราเปิดร้านอาหารผัดข้าวด้วย วิ่งหาลูกค้า
ให้ธุรกิจของพ่อ แม่ทำเพื่อพ่อทุกอย่าง พ่อยังบอกว่าแม่บ้า วันๆเอาแต่ผัดข้าว ไม่ทำอะไร ขอแต่ตัง แต่ตังที่แม่เราขอมาก็เอาไปผ่อนหนี้ผ่อนสินที่
เขาสร้างด้วยกันทั้งนั้น ไม่เคยได้จ่ายตังเพื่อซื้ออะไรให้ลูกและตัวเองเลย ตอนนี้ครอบครัวเรากลายเป็นพ่อดูรวยมากๆ ดูมีบารมี ดูเป็นคนที่มีตัง
ส่วนแม่เป็นแค่แม่ค้าขายข้าวธรรมดา พ่อชอบทวงบุญคุณทุกๆอย่าง ลืมบอกไปอีกอย่างนะคะ ผู้หญิงที่พ่ออยู่ด้วยเขาก็มีสามีเหมือนกัน มีลูกด้วย
เราชอบบอกแม่ว่าเราออกจากที่นี่กันเถอะ เราจะเลี้ยงแม่เอง เราจะไม่ขอเงินเขาสักบาทเดียว แต่เราก็เครียดเพราะเราเพิ่งเรียนจบ ยังตั้งตัวเองไม่ได้
ยังเป็นคนไม่เอาไหนเงินเดือนก็ยังแบ่งเลาภาระให้แม่ไม่ได้ แม่เราต้องร้องไห้ทุกวัน จนเรากลัวว่าแม่เราจะเสียสติ ร้องไห้ไปพูดไปหัวเราะไปยิ้มไป
เราควรเริ่มอะไรจากตรงไหนดีคะ เราทนเห็นแม่เป็นแบบนี้ไม่ได้ เราโกรธพ่อมากๆเลยค่ะ ว่าคำว่าครอบครัวหายไปไหนหมดแล้ว
กับพ่อแล้วด้วยค่ะ เขาเลยพูดเหมือนครอบครัวคือภาระ อายที่มีแม่อยู่ข้างๆ ปกป้องผู้หญิงอีกคนดุจนางฟ้า ด่าแม่สารพัดเลยค่ะ