เช้าตรู่....ของวันคริสต์มาส แสงตะวันสาดส่องทั่วแผ่นน้ำกลางแม่น้ำเจ้าพระยา...หญิงสาวผมเปีย ยืนมองแสงของพระอาทิตย์ยามเช้าสะท้อนกับผิวน้ำเป็นประกายระยิบระยับ มือเรียวยาวนั้นเกาะขอบสะพาน ดวงตา 2 คู่เต็มไปด้วยน้ำตาที่ระรื่นอยู่นัยตาคู่สวย เสียงสะอึกสะอื้นในลำคอเบาๆ...
"วารี ...." เสียงหญิงวัยกลางคน ตะโกนเรียกหญิงสาว แต่ก็ไร้เสียงตอบรับ...
เธอเห็นแต่ร่างหญิงสาวที่กำลังยืนอยู่บนราวสะพานด้วยความรู้สึกใจหาย...
"อย่านะ วารี อย่า..." เธอตะโกนไปอย่างสุดเสียง..ไม่ทันเสียแล้ว ร่างบางลอยละลิ่วตกลงไปในแม่น้ำเจ้าพระยาที่ไหลเชี่ยว....เธอก้มลงมองพลางตะโกนเรียกชื่อหญิงสาวอีกครั้ง..."วารี...วารี..."
ทันใดนั้น...หญิงสาวก็โผล่ขึ้นมาจากน้ำ
"หนูทำได้แล้ว...ป้านา..หนูทำได้จริงๆ"
เสียงของหญิงสาวร้องลั่นด้วยความดีใจเมื่อเอาชนะความกลัวของตัวเองได้
"รีบๆ ขึ้นมาเถอะลูก เดี๋ยวจะเป็นหวัดเอา" ป้ารัตนาร้องบอกหลานสาวหัวรั้นของเธอ หญิงสาวรีบว่ายน้ำกลับไปที่ศาลาท่าน้ำ...รัตนามองหน้าหลานสาวด้วยความเอ็นดู...พรางยื่นผ้าเช็ดตัวสีชมพูให้หลานสาวห่ม...
"ไปอาบน้ำ อาบท่า เปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้วลูก" ป้ารัตนาเอ็ด
"รับทราบค่ะ ครูรัตนา" หญิงสาวยิ้มร่าก่อนวิ่งเข้าไปในบ้าน...
"ปี๊บ ปี๊บ" ไม่ทันไรก็มีเสียงแตรรถดังอยู่หน้าประตูรั้วบ้านสวนกล้วยไม้
รัตนาเดินไปเปิดประตูรั้วให้รถคันหรูขับเข้ามาจอด ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งก้าวออกมาจากประตูด้านคนขับ...
"สวัสดีครับ ครูรัตนา "ชายหนุ่มยกมือไหว้หญิงวัยกลางคนตรงหน้าเขา
"สวัสดีจ้ะ วันนี้มาช้านะเรา" รัตนาส่งยิ้มให้ชายหนุ่มตรงหน้า
"เช้านี้รถติดมากครับ"ชายหนุ่มตอบรับพร้อมก้าวเท้าเข้าไปในบ้าน
"อ้าว ศรัณย์ มาถึงแล้วเหรอ" เสียงใสของหญิงสาวในชุดนักศึกษาตะโกนลงมาจากบันไดชั้น 2
"อื้ม..." ศรัณย์ยิ้มมุมปาก สายตามองหน้าจิ้มลิ้มของหญิงสาว
"งั้นไปกันเถอะ หิวแล้ว!!!" หญิงสาวเดินไปใส่รองเท้าคัทชูส้นสูง แล้วทั้งสองก็กล่าวลาป้ารัตนา ก่อนขึ้นรถขับออกไปยังมหาวิทยาลัย...