ตอนนี้เราอยู่ม.ปลายค่ะ จริงเรามีกลุ่มเพื่อนนะคะ ทั้งที่คบกันมาตั้งแต่ม.ต้น และที่รู้จักกันตอนม.ปลาย เพื่อนที่เราไว้ใจมากๆ คือเพื่อนตอนม.ต้น เราเป็นคนนึงที่พูดไม่เก่งค่ะ จะชอบรับฟังสะมากกว่า ขี้เกรงใจ ก่อนจะทำอะไรคิดแล้วคิดอีกเพราะกลัวอีกฝ่ายจะเสียใจเพราะการกระทำของเรา เราคิดว่าเพราะจุดนี้เลยทำให้เพื่อนที่คุยกับเราประจำน้อยมากๆเลยค่ะ เคยลองพยายามแอคทีฟ และพูดเยอะๆ แล้วแต่มันไม่ใช่ตัวเราก็เลยเลิกไป แล้วหันมาสนใจแค่กลุ่มเพื่อนสนิท แต่เพื่อนสนิทตอนม.ต้นเอง ก็มีกลุ่มเพื่อนสนิทใหม่ค่ะ เพราะย้ายกันไปคนละห้อง เราก็เลยเริ่มห่างกัน แต่ถ้าเจอกันก็คุยกันปกตินะคะ แต่หลายๆครั้งเราจะรู้สึกน้อยใจ เราทำหลายๆอย่างให้เขา แคร์เขา ทำทุกอย่างเพื่อทำให้เขารู้ว่าเราแคร์เขามากๆ เราเองก็หวังว่าจะได้กลับมาเช่นกัน แต่มันก็เป็นเหมือนเดิมค่ะ เหมือนความตั้งใจที่เราวางไว้หลายๆครั้ง เพื่อนมองข้ามมันแล้วไปมองจุดที่เราคิดว่าเพื่อนจะไม่คิดมากแทน เวลาคุยกันเรารู้สึกมีกำแพงตลอด ถ้าเราแยกคุยกับแต่ละคน เราจะรู้สึกผ่อนคลายมากค่ะ แต่เมื่อไหร่ที่เราคุยรวมกันสามคน เราจะรู้สึกถึงกำแพงบางๆที่พวกเขาสร้างขึ้นมากั้นเราไว้ เรารู้ค่ะว่าเราไม่ควรตั้งความหวังเอาไว้มาก เราพยายามบอกตัวเองหลายรอบแล้วค่ะ ทุกครั้งที่มีความรู้สึกแบบนี้เราจะกดตัวเองลงไปตลอดเลย เราพยายามอ่านหลายๆเว็บๆ หาวิธีทำให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้น แต่มันก็มักจะวนลูปตลอดเลย

ส่วนเพื่อนม.ปลาย ก็มีคนนึงค่ะที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจมากๆ สนิทมากด้วยแต่เขาเองติดเพื่อนสนิทจากห้องอื่นมากกว่าค่ะ หลายๆครั้งเลยทิ้งเราไว้แล้วไปหาเพื่อนสนิท (แต่ว่าเราเองชินแล้วค่ะ ไม่ได้คอิมากอะไร) คนต่อมาเราพยายามถอยห่างออกมาเอง เพราะไลฟ์สไตล์ไม่ตรงกันค่ะ(รู้สึกว่าเป็นความสัมพันธ์ที่toxic เลยเลือกค่อยๆเฟดตัวออกมาเงียบๆ) ส่วนคนสุดท้ายคนนี้คือคนที่เราอยู่ด้วยบ่อยๆค่ะ แต่เขาเองก็จะชอบคุยกับคนที่เราเฟดตัวออกมา หลายๆครั้งเราเลยรู้สึกโดดเดี่ยวมาก เพราะเราจะนั่งอยู่คนเดียว จนบางทีมันก็รู้สึกลึกๆว่า มีใครบ้างที่แคร์และอยากเป็นเพื่อนเราจริงๆ ที่จริงเราทำใจไว้ระดับนึงแล้วค่ะ พยายามบอกตัวเองให้มองเป้าหมาย และความฝันตัวเองเป็นหลัก บางทีพวกเขาอาจจะไม่ใช่กลุ่มเพื่อนที่มีไลฟ์สไตล์ตรงกันจริงๆ แต่พอเอาเข้าจริง เรายังคงต้องการสังคม ต้องการเพื่อนอยู่ อาจจะเป็นเพราะความหวังลึกๆในจิตใจ ที่หันไปมองทางไหนก็เห็นพวกเขาก็คพูดคุยหัวเราะกับเพื่อน พอหันมามองเรา เราทำอย่างพวกเขาไม่ได้เลย ใครเคยมีความรู้สึกแบบนี้บ้างคะ แล้วคุณข้ามผ่านมันไปได้อย่างไรหรอคะ