สวัสดีค่ะ เราย้ายมาเรียนที่ยุโรปตั้งแต่ 2020 ตอนนั้นพึ่งขึ้นม.3 ย้ายมาก็มาเรียนปีสุดท้ายของม.ต้น จนตอนนี้เทียบกับที่ไทยก็ม.5 แล้ว แม่แต่งงานใหม่กับพ่อเลี้ยงฝรั่ง แล้วพ่อเลี้ยงมีลูกอยู่แล้ว 2 คน เด็กกว่าเรา 1 และ 2 ปี

ตอนนี้ก็ 17 ปีแล้ว และก็ได้กลับไทยครั้งแรกในรอบ 2 ปี ตอนที่อยู่ยุโรปก็เฉยๆนะคะ ไม่ได้เครียดอะไรขนาดนั้น แต่ตอนกลับไทยเรารู้สึกมีความสุขมาก ได้เจอเพื่อนทั้งเก่าและใหม่เวลาไปเยี่ยมเพื่อนที่รร. มีความสุขมากที่ได้กลับไปใช้ชีวิตแบบเดิม คงน่าจะเป็นเพราะความเคยชินที่อยู่มาตั้งแต่เกิด ตอนที่ได้กลับยุโรปนี่คือร้องไห้ไม่หยุดเลยค่ะ ทั้งๆที่ตอนมาครั้งแรกปี2020โดยที่ไม่รัอะไร แต่กลับไม่ร้องเลย

แต่ตอนที่อยู่ยุโรปครอบครัวแอบไม่ลงตัวกันนิดนึงค่ะ ด้วยความที่พ่อเลี้ยงแกรักลูกของแกมาก ตามใจลูกทุกอย่าง จนลูกแกเป็นเด็กที่นิสัยไม่ค่อยดีชอบแซะเรากับแม่ แต่พ่อเลี้ยงเราดีมากค่ะ ช่วยเหลือดีและเข้าใจเรา แต่เราก็ไม่รู้สึกสนิทกับพ่อเลี้ยงสะที มันเลยทำให้การที่เราอยู่บ้านมันอึดอัดมากค่ะ ด้วยความที่มีเด็กในบ้าน3คน เวลาจะกินอะไรเลยต้องขอก่อน เพราะแกกลัวมันจะหมด เวลาเราเปิดตู้เย็นเห็นขนมก็ไม่กล้ากิน ยกเว้นว่าจะมั่นใจแน่ๆว่าแม่เป็นคนซื้อมาถึงจะกิน เราไม่เคยอยากออกจากห้องเลย ห้องคือที่เดียวที่รู้สึกสงบ เวลาวันไหนได้ยินเสียงคนเดินผ่านห้องจะรู้สึกไม่ดีตลอดเลยค่ะ กลัวพ่อเลี้ยงมาบอกให้ออกไปเดินเล่นบ้าง กลัวลูกแกมาติเราเรื่องนู้นนี้บ้าง เราไม่รู้สึกว่าที่นี่บ้านของตัวเองเลยค่ะ แม่ก็รู้สึกเหมือนกัน และแม่ก็คุยกับหนูอยู่ว่าจะย้ายไปอยู่บ้านเช่า เพราะอยู่นี่ทั้งแม่และหนูอึดอัดมากค่ะ แต่ก็ทนอยู่เพราะที่นี่น่าจะมีอนาคตที่ดีกว่า

แต่ใจนึกก็คิดว่า อยู่ไทยก็ไม่ได้แปลว่าอนาคตจะไม่ดีเสมอไป แค่พยายามให้มากก็น่าจะมีงานดีๆทำ(เราเป็นคนฉลาดค่ะ เป็นท็อปห้องมาตลอด) ซึ่งการย้ายมาอยู่ยุโรปเราก็ต้องพยายามมากเหมือนกัน มันต่างจากไทยตรงที่เราไม่ต้องพยายามที่จะมีอาชีพที่ดี แต่เราพยายามเพื่อที่จะอยู่ให้ได้
ตอนอยู่ที่ไทยชีวิตเราดีมากค่ะ เราเป็นคนหน้าตาดีเลยก็ว่าได้ค่ะ แถมเรียนเก่งด้วย และเราก็รู้สึกไม่ชอบวิถีชีวิตของที่นี่เลยค่ะ อยากกลับไทยมากๆ

ตอนนี้ยังไม่ปรึกษากับแม่ค่ะ แต่จากที่เล่ามาทุกคนคิดว่าเราควรจะกลับไปเรียนม.6ที่ไทยมั้ยคะ อยากให้ทุกคนช่วยพิจารณา ขอบพระคุณเป็นอย่างสูงค่ะ Thank you for your attention❤️