เคยรำคาญแม่บ้างมั้ย

ส่วนตัวเราไม่ชอบแม่มาก ย้ำนะคะส่วนตัวแม่ชอบทำอาหารที่เราทานไม่เป็น แบบว่า ผักลวกน้ำพริก ทั้งๆที่มีอย่างอื่นให้กินเราชอบตื่นมาแล้วโวยวายด่าแม่ว่าทำไมทำแต่อาหารแบบนี้ วันๆกินแต่อะไรไม่รู้ เรายอมรับเลยว่าเราเป็นคนเอาแต่ใจ เรามีแฟนนะก็ชอบไปอยู่บ้านแฟน เพราะเราคิดว่า อาหารแม่ไม่อร่อยไม่อยากกินกับแม่ แม่เคยบอกกับเราว่าถ้าวันนึ่งเราได้เป็นแม่คนจะเข้าใจแม่แล้วเราก็ท้องจริงๆแต่เรากับอฟนคบกันเปิดเผยเพราะว่าหมั้นกันแล้วที่บ้านรู้ แต่ตอนนี้พ่อเราไม่รู้ว่าเราท้องมีแต่แม่ที่รู้แต่ยังไม่บอกพ่อ มีแต่ที่บ้านแฟนรู้ ครอบครัวแฟนเป็นครอบครัวใหญ่จะกินแต่ล่ะมื้อต้องซื้อกินทุกมื้อที่บ้านแฟนมีฐานะระดับนึงเลยค่ะแต่เราก็เกรงใจที่มากินบ้านเค้าทุกวัน วันไหนที่เงินหมุนไม่ทันคือเราต้องอดข้าว เราก็แอบคิดถึงอาหารของแม่ อย่างน้อยแม่ก็ทำให้กินทุกมื้อถึงมันจะไม่ได้น่ากิน  แม่ให้ตังค์ไปโรงเรียนวันล่ะ100แต่แม่ไม่ค่อยซื้ออะไรให้ตัวเองเลย แม่บอกตลอดว่าการศึกษาแม่หาให้ไม่ได้หนูต้องหาเอง เรารู้สึกผิดมากแม่พูดแบบนี้แต่เรากำลังท้องอยู่ เราเป็นลูกสาวคนเดียวแม่หวังกับเรามาก เราเสียใจนะที่มันเป็นแบบนี้ เราอยู่ช่วง ม.ปลาย ที่บ้านแฟนเค้าก็ไม่รังเกียจเลย ซื้อนมซื้อนั้นซื้อนี้มาให้ แต่เราคิดถึงแม่ทุกวัน แม้กระทั้งวันแม่เราก็ไม่ได้ไปหาเค้า เราไม่ได้ไปเรียนแล้วเพราะว่าขอโรงเรียนด็อบ หลังคลอดจะกลับไปเรียนต่อ แต่ใครจะเลี้ยงลูกให้เรา วันนี้วันเกิดเราไม่มีคนมาอวยพรเราเลย นอกจากแม่ที่ส่งข้อความมาแต่เช้าๆ เราคิดถึงแม่มาก ก่อนเราจะมาหาแฟนสายตาแม่อ้อนวอนเรามากเพราะอยากให้ไปเรียน เราไม่ไปเรียนตั้งหลายอาทิตย์แล้ว เราคงต้องกล้าพอที่จะบอกแม่ เรากลัวแม่เสียใจ แต่ที่ผ่านมาเราก็ทำแม่เสียใจมามาก รู้สึกผิดมากนะไม่รู้จะพูดกับแม่ยังไง แต่พ่อเราไม่ชอบแฟนเรา เรารักแฟนมากถึงกล้าทิ้งทุกอย่างไป อยู่กับเค้าเราเชื่อว่าแฟนก็รักเรามากเหมือนกันเค้าทำหน้าที่พ่อได้ดีมากเค้ามีเงินเก็บก็ให้เราเก็บพาไปฝากครรภ์ เค้าเคารพเราทุกอย่างแม่เราให้ที่ดินเรามาแปลงนึงพื้นที่ติดถนนใหญ่แม่จะเปิดร้านขายของแล้วก็ทำปั้มน้ำมันให้เรากับแฟนเพราะแม่ว่าเเฟนเป็นคนในเมืองทำอะไรไม่เป็น แต่แม่ขอแค่ให้หนูไปอยู่ด้วยกันกับแม่ เราห่วงแฟนที่พ่อไม่ชอบเพราะพ่อหวงเรามาก สำหรับเราแล้วก็คงจะไปตั้งหลักกับแฟนวันไหนที่พร้อมจะไปอยู่กับแม่คงจะเป็นวันที่ทุกอย่างพร้อมกว่านี้เราเชื่อว่าที่บ้านเรากับแฟนเลี้ยงเด็กคนนี้ได้ 
*ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ เเนะนำอะไรหนูได้นะคะ🥰🙏🏻*เพี้ยนรอที่ท่าน้ำ
คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 1
สุขสันต์วันเกิด ครับ

ถ้าตอบเฉพาะที่หัวกระทู้ ก็สารภาพว่า "เคยครับ"

เป็นสมัยมัธยม โดยเฉพาะมัธยมปลายครับ

แต่พอ เรียน ป.ตรี ไปเรียนที่กรุงเทพ ต้องห่างพ่อแม่
ตอนเรียนก็เฉย ๆ ครับ

แต่พอจบเริ่มทำงาน อยู่กรุงเทพ นี่ล่ะ มาเป็นชุดเลยครับ
- ผู้ใหญ่ ในที่ทำงาน ชมเรื่องมารยาท เรื่องนิสัย การวางตัว แม้แต่ผู้ใหญ่ในแผนกอื่น ๆ ที่ผมต้องไปติดต่อด้วย (ทำงาน บ.ไทยสมุทร สำนักงานใหญ่ ครับ ก็เลยมีโอกาส ประสานงานกับหลาย ๆ บริษัทย่อยของเขา และหลายแผนกมาก ๆ)
- เพื่อนร่วมงาน แม้แต่แผนกอื่น ๆ ก็ ชอบนิสัย วิธีการพูดจา การวางตัว และอีกมากมาย ครับ

ทีนี้พอได้รับคำชม ก็เริ่มรู้สึกตัวล่ะครับ ว่า
สิ่งที่เขาชม คืออะไร  มิใช่ความรู้ หรือการเรียน ที่เราได้เรียน
แต่มันคือ สิ่งที่พ่อแม่ (โดยเฉพาะ แม่) อบรมสั่งสอน มาตั้งแต่เด็ก จนติดเป็นนิสัยไปโดยไม่รู้ตัว

หลัง ๆ มีใครชม ก็จะภูมิใจ และใจนึกถึงพ่อแม่ ตลอดครับ
ถึงขนาด เคยมีเล่นๆ  ว่า ผู้ใหญ่บางคน แหย่เล่นๆ ว่า "ลูกใครเนี่ย ...."
ผมก็ตอบเล่น ๆ เชิงจริงจังไปเลย ว่า "ลูกแม่ปราณี ครับ"


เมื่อมีลูก (คุณพ่อคุณแม่ เสีย หลายปี ก่อนผมจะมึลูก)
ผมก็ยิ่งนึกถึง พ่อแม่ ครับ
เวลาต้องซ่อมแซม ของใช้ในบ้าน
เวลาต้องซักผ้าให้ลูก ทั้งแปรงถุงเท้า สมัยที่ลูกยัง อนุบาล และประถม
เวลาทำกับข้าว
ฯลฯ

ว่านี่ ยุคใหม่ เรามีเครื่องซักผ้า มีโน่นนี่ เรายังรู้สึกว่าเหนื่อยนะ
แต่สมัยยังเด็ก (สมัยช่วยพ่อแม่ ทำงานบ้าน)  ซักผ้าด้วยมือ ครับ
พอตากผ้า จำได้เลยว่าตัวเองก็ "ขี้เกียจตาก"

รีดผ้า แม่ก็สอนให้ผมรีด
อันนี้ ทำให้ผมรีดผ้า ค่อนข้างเก่ง
พอมีลูก ผมก็สอนให้ลูก ๆ รีดผ้ากันเองตั้งแต่ประถมเลยครับ



>>> เเนะนำอะไรหนูได้นะคะ

สิ่งที่อยากแนะนำ ก็คงเป็น
• ผมชอบ คำของคุณโน๊ส อุดม  อันหนึ่งนะครับ
จำข้อความที่เป๊ะ ๆ ไม่ได้
แต่ประมาณว่า "แม่ไม่ใช่ยาคูลท์ คุณไม่มีวันรู้วันหมดอายุ"

• อะไรที่ เราไม่ชอบ ตอนที่แม่ทำกับเรา เราก็เรียนรู้ไว้
แล้วพอถึงตอนมีลูก ดูแลลูก ก็ให้ปรับปรุงวิธีการ ครับ ใจเขาใจเรา & เรียนรู้เพื่อพัฒนา



แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่