คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 1
สุขสันต์วันเกิด ครับ
ถ้าตอบเฉพาะที่หัวกระทู้ ก็สารภาพว่า "เคยครับ"
เป็นสมัยมัธยม โดยเฉพาะมัธยมปลายครับ
แต่พอ เรียน ป.ตรี ไปเรียนที่กรุงเทพ ต้องห่างพ่อแม่
ตอนเรียนก็เฉย ๆ ครับ
แต่พอจบเริ่มทำงาน อยู่กรุงเทพ นี่ล่ะ มาเป็นชุดเลยครับ
- ผู้ใหญ่ ในที่ทำงาน ชมเรื่องมารยาท เรื่องนิสัย การวางตัว แม้แต่ผู้ใหญ่ในแผนกอื่น ๆ ที่ผมต้องไปติดต่อด้วย (ทำงาน บ.ไทยสมุทร สำนักงานใหญ่ ครับ ก็เลยมีโอกาส ประสานงานกับหลาย ๆ บริษัทย่อยของเขา และหลายแผนกมาก ๆ)
- เพื่อนร่วมงาน แม้แต่แผนกอื่น ๆ ก็ ชอบนิสัย วิธีการพูดจา การวางตัว และอีกมากมาย ครับ
ทีนี้พอได้รับคำชม ก็เริ่มรู้สึกตัวล่ะครับ ว่า
สิ่งที่เขาชม คืออะไร มิใช่ความรู้ หรือการเรียน ที่เราได้เรียน
แต่มันคือ สิ่งที่พ่อแม่ (โดยเฉพาะ แม่) อบรมสั่งสอน มาตั้งแต่เด็ก จนติดเป็นนิสัยไปโดยไม่รู้ตัว
หลัง ๆ มีใครชม ก็จะภูมิใจ และใจนึกถึงพ่อแม่ ตลอดครับ
ถึงขนาด เคยมีเล่นๆ ว่า ผู้ใหญ่บางคน แหย่เล่นๆ ว่า "ลูกใครเนี่ย ...."
ผมก็ตอบเล่น ๆ เชิงจริงจังไปเลย ว่า "ลูกแม่ปราณี ครับ"
เมื่อมีลูก (คุณพ่อคุณแม่ เสีย หลายปี ก่อนผมจะมึลูก)
ผมก็ยิ่งนึกถึง พ่อแม่ ครับ
เวลาต้องซ่อมแซม ของใช้ในบ้าน
เวลาต้องซักผ้าให้ลูก ทั้งแปรงถุงเท้า สมัยที่ลูกยัง อนุบาล และประถม
เวลาทำกับข้าว
ฯลฯ
ว่านี่ ยุคใหม่ เรามีเครื่องซักผ้า มีโน่นนี่ เรายังรู้สึกว่าเหนื่อยนะ
แต่สมัยยังเด็ก (สมัยช่วยพ่อแม่ ทำงานบ้าน) ซักผ้าด้วยมือ ครับ
พอตากผ้า จำได้เลยว่าตัวเองก็ "ขี้เกียจตาก"
รีดผ้า แม่ก็สอนให้ผมรีด
อันนี้ ทำให้ผมรีดผ้า ค่อนข้างเก่ง
พอมีลูก ผมก็สอนให้ลูก ๆ รีดผ้ากันเองตั้งแต่ประถมเลยครับ
>>> เเนะนำอะไรหนูได้นะคะ
สิ่งที่อยากแนะนำ ก็คงเป็น
• ผมชอบ คำของคุณโน๊ส อุดม อันหนึ่งนะครับ
จำข้อความที่เป๊ะ ๆ ไม่ได้
แต่ประมาณว่า "แม่ไม่ใช่ยาคูลท์ คุณไม่มีวันรู้วันหมดอายุ"
• อะไรที่ เราไม่ชอบ ตอนที่แม่ทำกับเรา เราก็เรียนรู้ไว้
แล้วพอถึงตอนมีลูก ดูแลลูก ก็ให้ปรับปรุงวิธีการ ครับ ใจเขาใจเรา & เรียนรู้เพื่อพัฒนา
ถ้าตอบเฉพาะที่หัวกระทู้ ก็สารภาพว่า "เคยครับ"
เป็นสมัยมัธยม โดยเฉพาะมัธยมปลายครับ
แต่พอ เรียน ป.ตรี ไปเรียนที่กรุงเทพ ต้องห่างพ่อแม่
ตอนเรียนก็เฉย ๆ ครับ
แต่พอจบเริ่มทำงาน อยู่กรุงเทพ นี่ล่ะ มาเป็นชุดเลยครับ
- ผู้ใหญ่ ในที่ทำงาน ชมเรื่องมารยาท เรื่องนิสัย การวางตัว แม้แต่ผู้ใหญ่ในแผนกอื่น ๆ ที่ผมต้องไปติดต่อด้วย (ทำงาน บ.ไทยสมุทร สำนักงานใหญ่ ครับ ก็เลยมีโอกาส ประสานงานกับหลาย ๆ บริษัทย่อยของเขา และหลายแผนกมาก ๆ)
- เพื่อนร่วมงาน แม้แต่แผนกอื่น ๆ ก็ ชอบนิสัย วิธีการพูดจา การวางตัว และอีกมากมาย ครับ
ทีนี้พอได้รับคำชม ก็เริ่มรู้สึกตัวล่ะครับ ว่า
สิ่งที่เขาชม คืออะไร มิใช่ความรู้ หรือการเรียน ที่เราได้เรียน
แต่มันคือ สิ่งที่พ่อแม่ (โดยเฉพาะ แม่) อบรมสั่งสอน มาตั้งแต่เด็ก จนติดเป็นนิสัยไปโดยไม่รู้ตัว
หลัง ๆ มีใครชม ก็จะภูมิใจ และใจนึกถึงพ่อแม่ ตลอดครับ
ถึงขนาด เคยมีเล่นๆ ว่า ผู้ใหญ่บางคน แหย่เล่นๆ ว่า "ลูกใครเนี่ย ...."
ผมก็ตอบเล่น ๆ เชิงจริงจังไปเลย ว่า "ลูกแม่ปราณี ครับ"
เมื่อมีลูก (คุณพ่อคุณแม่ เสีย หลายปี ก่อนผมจะมึลูก)
ผมก็ยิ่งนึกถึง พ่อแม่ ครับ
เวลาต้องซ่อมแซม ของใช้ในบ้าน
เวลาต้องซักผ้าให้ลูก ทั้งแปรงถุงเท้า สมัยที่ลูกยัง อนุบาล และประถม
เวลาทำกับข้าว
ฯลฯ
ว่านี่ ยุคใหม่ เรามีเครื่องซักผ้า มีโน่นนี่ เรายังรู้สึกว่าเหนื่อยนะ
แต่สมัยยังเด็ก (สมัยช่วยพ่อแม่ ทำงานบ้าน) ซักผ้าด้วยมือ ครับ
พอตากผ้า จำได้เลยว่าตัวเองก็ "ขี้เกียจตาก"
รีดผ้า แม่ก็สอนให้ผมรีด
อันนี้ ทำให้ผมรีดผ้า ค่อนข้างเก่ง
พอมีลูก ผมก็สอนให้ลูก ๆ รีดผ้ากันเองตั้งแต่ประถมเลยครับ
>>> เเนะนำอะไรหนูได้นะคะ
สิ่งที่อยากแนะนำ ก็คงเป็น
• ผมชอบ คำของคุณโน๊ส อุดม อันหนึ่งนะครับ
จำข้อความที่เป๊ะ ๆ ไม่ได้
แต่ประมาณว่า "แม่ไม่ใช่ยาคูลท์ คุณไม่มีวันรู้วันหมดอายุ"
• อะไรที่ เราไม่ชอบ ตอนที่แม่ทำกับเรา เราก็เรียนรู้ไว้
แล้วพอถึงตอนมีลูก ดูแลลูก ก็ให้ปรับปรุงวิธีการ ครับ ใจเขาใจเรา & เรียนรู้เพื่อพัฒนา
แสดงความคิดเห็น
เคยรำคาญแม่บ้างมั้ย