แต่ก่อนมีความคิดที่แบบคิดว่าตัวเองจะไม่คิดฆ่าตัวตายแน่นอน เพราะต้องการจะประสบความสำเร็จในชีวิตให้ครอบครัวภูมิใจ แต่พอใช้ชีวิตมาเรื่อยๆ กลับมีความคิดที่จะฆ่าตัวตาย ด้วยความที่เจอประสบการณ์ที่ไม่ดีเอามากๆเลย บวกกับการใช้ชีวิตมหาลัยด้วย
เรื่องมีอยู่ว่าผมมาเรียนแล้วมีแม่เป็นคนส่งค่าอะไรต่างไปทุกอย่างคนเดียว ซึ่งการเรียนระดับมหาลัยจำเป็นต้องใช้เงินมากอยู่แล้ว ที่นี่การใช้ชีวิตอยู่มหาลัยก็ต้องมีค่าอยู่ค่ากินซึ่งแม่ก็เป็นคนส่งเงินมาให้แล้วพออยู่ไปเงินก็หมดก็ต้องได้ขอแม่เพิ่ม เป็นแบบนี้ทุกเดือนและมาวันนึ่ง แม่ก็บอกผมว่าให้ใช้ประหยัดๆหาเงินไม่ทันแล้ว ผมก็พยายามประหยัดเท่าที่จะทำได้ ไม่ได้ถึงขั้นอดข้าวอดน้ำ แต่ก็ยังไม่พอในแต่ล่ะเดือนอยูดีก็ต้องได้ขอแม่เพิ่ม แต่พอแม่บอกกับผมว่าให้ประหยัดๆ บ่อยขึ้นมันก็ทำให้ผมคิดว่าเราไม่ควรมาเรียนรึป่าว คิดที่จะลาออกเพราะไม่อยากให้แม่ลำบากส่งผมเรียน แต่ลุงกับป้าอยากให้ผมเรียนต่อ ผมก็ถึงได้คิดที่จะเรียนต่อและก็เป็นแบบเดิมขอเงินแม่ แม่ก็บอกคำเดิมผมก็กลับเอามาคิด คิดแบบร้องไห้ตลอดที่แม่บอกคำนี้ ความรู้สึกผมคือแม่ไม่อยากให้เรียนแล้ว แต่แม่ก็อยากเห็นความสำเร็จในชีวิตขอเราแหละ แต่มาวันนึงก็คิดขค้นมาว่าถ้าเราไม่อยู่แล้วแม่ก็คงจะสบายไม่ต้องส่งเงินมา อาจเป็นความคิดที่ไท่ได้มีการไตร่ตรองให้ดี แต่ปัจจุบันผมก็ยังคงคิดแบบนี้อยู่ ด้วยความสงสารคนส่งเราเรียนก็แบบอยากให้เขาไม่ต้องส่งเราอีกต่อไปแล้ว ถึงจะลาออกก็ไม่ได้การันตีว่าเราจะไม่ได้ให้แม่ลำบากอีกอยู่ดี (ผมหางานทำระหว่างเรียนอยู่แต่มันหาไม่ได)
แบบมีความคิดแบบอยากหายไปจากโลกนี้ไปเลย ถ้าเลือกเกิดได้ผมก็ขอไม่เกิดดีกว่าถ้าการใช้ชีวิตมันจะมีไรที่ต้องคิดลำบาก ใช้ชีวิตทีน่าเบื่อบลาๆ
เหตุที่ทำให้ผมคิดว่าตัวเองไม่อยากอยู่โลกนี้แล้ว อาจจะเป็นเพราะเคยเจอเหตุการณ์ไม่ดีเอามากๆ บวกกับเป็นคนคิดมากคิดเยอะ และความเครียดสะสมต่างๆ
แต่ปัจจุบันก็ยังคงคิดที่ไม่อยากอยู่โลกนี้แล้ว อยากจะบายโลกแล้ว
ที่ว่ามาทั้งหมดไม่ได้ว่าจะมาบอกว่าผมเป็นแบบนี้หรือแบบไหน ที่พิมพ์ลงก็เพื่ออยากจะหาที่ระบายลง พูดคุยกันเท่านั้นเองครับ และขอขอบคุณคนที่อ่านมาจนจบ ไม่มีคนที่จะรับฟังปัญหาที่ผมเจอเลย เพราะไม่กล้าเล่าให้ฟัง ถ้าจะเล่าให้ครอบครัวก็กลัวเขาจะเป็นห่วงเรา จะเล่าให้เพื่อนก็ยังไงไม่รู้ เพราะเป็นปัญหาในครอบครัว ไหนๆเราก็ไม่เคยรู้จักกันอยู่แล้ว ก็เลยมาเล่าสู่กันฟังหาที่ระบาย เผื่อมีใครเจอประสบการณ์คล้ายกัน
ขอขอบคุณอีกครั้งสำหรับคนที่อ่านมาถึงนี่
เกิดความคิดที่จะฆ่าตัวตาย
เรื่องมีอยู่ว่าผมมาเรียนแล้วมีแม่เป็นคนส่งค่าอะไรต่างไปทุกอย่างคนเดียว ซึ่งการเรียนระดับมหาลัยจำเป็นต้องใช้เงินมากอยู่แล้ว ที่นี่การใช้ชีวิตอยู่มหาลัยก็ต้องมีค่าอยู่ค่ากินซึ่งแม่ก็เป็นคนส่งเงินมาให้แล้วพออยู่ไปเงินก็หมดก็ต้องได้ขอแม่เพิ่ม เป็นแบบนี้ทุกเดือนและมาวันนึ่ง แม่ก็บอกผมว่าให้ใช้ประหยัดๆหาเงินไม่ทันแล้ว ผมก็พยายามประหยัดเท่าที่จะทำได้ ไม่ได้ถึงขั้นอดข้าวอดน้ำ แต่ก็ยังไม่พอในแต่ล่ะเดือนอยูดีก็ต้องได้ขอแม่เพิ่ม แต่พอแม่บอกกับผมว่าให้ประหยัดๆ บ่อยขึ้นมันก็ทำให้ผมคิดว่าเราไม่ควรมาเรียนรึป่าว คิดที่จะลาออกเพราะไม่อยากให้แม่ลำบากส่งผมเรียน แต่ลุงกับป้าอยากให้ผมเรียนต่อ ผมก็ถึงได้คิดที่จะเรียนต่อและก็เป็นแบบเดิมขอเงินแม่ แม่ก็บอกคำเดิมผมก็กลับเอามาคิด คิดแบบร้องไห้ตลอดที่แม่บอกคำนี้ ความรู้สึกผมคือแม่ไม่อยากให้เรียนแล้ว แต่แม่ก็อยากเห็นความสำเร็จในชีวิตขอเราแหละ แต่มาวันนึงก็คิดขค้นมาว่าถ้าเราไม่อยู่แล้วแม่ก็คงจะสบายไม่ต้องส่งเงินมา อาจเป็นความคิดที่ไท่ได้มีการไตร่ตรองให้ดี แต่ปัจจุบันผมก็ยังคงคิดแบบนี้อยู่ ด้วยความสงสารคนส่งเราเรียนก็แบบอยากให้เขาไม่ต้องส่งเราอีกต่อไปแล้ว ถึงจะลาออกก็ไม่ได้การันตีว่าเราจะไม่ได้ให้แม่ลำบากอีกอยู่ดี (ผมหางานทำระหว่างเรียนอยู่แต่มันหาไม่ได)
แบบมีความคิดแบบอยากหายไปจากโลกนี้ไปเลย ถ้าเลือกเกิดได้ผมก็ขอไม่เกิดดีกว่าถ้าการใช้ชีวิตมันจะมีไรที่ต้องคิดลำบาก ใช้ชีวิตทีน่าเบื่อบลาๆ
เหตุที่ทำให้ผมคิดว่าตัวเองไม่อยากอยู่โลกนี้แล้ว อาจจะเป็นเพราะเคยเจอเหตุการณ์ไม่ดีเอามากๆ บวกกับเป็นคนคิดมากคิดเยอะ และความเครียดสะสมต่างๆ
แต่ปัจจุบันก็ยังคงคิดที่ไม่อยากอยู่โลกนี้แล้ว อยากจะบายโลกแล้ว
ที่ว่ามาทั้งหมดไม่ได้ว่าจะมาบอกว่าผมเป็นแบบนี้หรือแบบไหน ที่พิมพ์ลงก็เพื่ออยากจะหาที่ระบายลง พูดคุยกันเท่านั้นเองครับ และขอขอบคุณคนที่อ่านมาจนจบ ไม่มีคนที่จะรับฟังปัญหาที่ผมเจอเลย เพราะไม่กล้าเล่าให้ฟัง ถ้าจะเล่าให้ครอบครัวก็กลัวเขาจะเป็นห่วงเรา จะเล่าให้เพื่อนก็ยังไงไม่รู้ เพราะเป็นปัญหาในครอบครัว ไหนๆเราก็ไม่เคยรู้จักกันอยู่แล้ว ก็เลยมาเล่าสู่กันฟังหาที่ระบาย เผื่อมีใครเจอประสบการณ์คล้ายกัน
ขอขอบคุณอีกครั้งสำหรับคนที่อ่านมาถึงนี่