ขอเกริ่นก่อนคือเราเป็นคนเงียบๆไม่ค่อยมีเพื่อนเลยค่ะ   มาตั้งแต่มัธยม
คือตอนเด็กๆ​เป็นเด็กกล้าแสดงออกมากแต่มีจุดของชีวิตทำให้เราไม่กล้าแสดงออกเลย​  ตอนประถม​ ทุก2ปีคือมีเพื่อน​แต่เพื่อนจะอยู่แบบแปปเดียวอ่ะ​  2ปีย้ายรรกันบ้าง​ พอมามัธยมก็เป็นเหมือนกันมีเพื่อนสนิทมากเป็นกลุ่ม3คน​เลย​ แต่พอย้ายห้องก็หายกันไปเลย​  เรามามีเพื่อนอีกตอนม.2   พอม. 4เขาก็ย้ายออกอีก​ ตั้งแต่ม.4เราย้ายห้องใหม่รู้สึกแต่ละคนสนิทกันเร็วมาก​ เป็นกลุ่มไม่มีพื้นที่ให้แทรก​  ทำให้เรานั่งหงอยมากตอนอยู่ที่รร​แบบเหมือนเป็นคนกลัวสังคมไปเลยไม่มีใครคุย​ นั่งกินข้าวคนเดียวในห้อง  ไม่กล้าเข้าโรงอาหาร​  เราไม่กล้ากินคนเดียวด้วย++ตอนนั้นมันมีภความรู้สึกแบบเหมือนโดนมองตลอดเวลาทั้งๆที่ก็ไม่ได้ทีใครเขาสนเราหรอก55
มันเหงามาก​ แต่ก็โอเครกับตัวเองนะแต่บางทีมันแบบอยากมีคนคุยเรื่องไร้สาระ​ ตลก​  เห็นคนอื่นเขาสนุกเดินเล่นขำกันแล้วอดอิจฉาไม่ได้เลยย​ มหาลัยกะจะ​ เริ่มใหม่​ พอมาจริงๆ​ ก็พยายามเข้าแทรกทำตัวเฟรนด์ลี่แต่เหรื่อยมาก​ จนเจอเพื่อนคนนึงเขาเป็นคนเเงียบๆเหมือนกัน​ แต่อยู่ด้วยแล้วสบายใจมาก​ แต่พอกลางเทอมเขาก็ลาออก​  รู้สึกเหมือนโดนเล่นตลกเลยค่ะ​ เหมือนมันกลับมาอีกแล้วตลอดเลย​
 
นอนร้องไห้ตอนเขาบอกจะลาออก​ มันแบบ​ เเล้วเราจะกินข้าวกับใคร​  ทำงานกับใครอ่ะอยู่คนเดียว​อีกแล้ว​เหมือนิวนลูปตลอด​  เหงามาก​  ใครมีวิธีทำให้ไม่รู้สึกเหงาบ้างไหมคะ  เราดูหนังเล่นเกมฟังเพลงเดินห้างกินชาบูเที่ยวคาเฟ่คนเดียวตลอด​  อยากจะร้องTT   น้ำตาจะไหลตลดตอนเห็นเพื่อนเขาเดินคุยกันอ่ะ​  ระบายมาหมดเลยอ่ะ  ขอโทษทีนะ​  ตอนพิมนี่ก็จะร้องโฮรรร​    เราไม่เคยรั้งความสัมพันธ์​ได้เลบ​ เหมือนถ้าปล่อยก็คือจบตลอด​ เคยทักเพื่อนคนนั้นตอนม.4ไปเขายังไม่อ่านเลย​  พยายามทำใจอยู่คนเดียวไม่แย่นะ​ แต่มันโคตรเหงาเลย​