เรามีเรื่องอยากปลดทุกข์มากๆ เราเครียดมากเราพูดกับใครไม่ได้เลย เราtoxic มาก
เราต้องย้อนความไปก่อนนะคะ คือเราโตมาด้วยการที่ยายเลี้ยงเราตั้งแต่อายุ6เดือน แต่ในระหว่างที่เราโตแม่จะมาหานานๆครั้งปีละครั้งอาจจะบ่อยกว่านั้น แต่พอเราโตมาเข้ามหาวิทยาลัยเราต้องมาอยู่กับแม่เพราะทางตากับยายอยากให้ไปเรียนที่สูงคนเฒ่าคนแก่เขาจะชอบคิดว่าไปเรียนไกลๆจะได้เจริญมีอนาคตที่ดีเราเลยได้ย้ายมาอยู่กับแม่แท้ๆของเรา เราดีใจมากๆแต่ก็เสียใจอยู่ไม่ใช่น้อยที่จากบ้านเกิดมาแต่เราอยากเจออนาคตอยากเห็รอะไรใหม่ๆ แม่แท้ๆเราบอกว่าเสมอว่ามาอยู่กับแม่จะดีทุกอย่าง จะทำอะไรขอแค่บอก แม่จะซัพพอร์ตแต่พอเรามาจริงๆแล้วมันไม่ใช่ แต่เรารู้สึกว่าเราต้องทำให้ได้ดั่งใจเขาถึงเราจะมีเหตุผลอะไรก็ตามเขาไม่สนใจอะไรเลย พอไม่ได้ดั่งใจเขา เขาจะว่าเราทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นเรื่องเก่าๆที่เราเคยทำผิด และประโยคที่พูดซ้ำกรอกหูเราทุกครั้งตอนเราทำผิด “ทำตัวแบบนี้อย่าเรียกว่าแม่” เรารู้ว่าเราควรทำตัวยังไงเพราะเราอายุ18ปีถึงจะยังไม่โตแต่เราก็มีความคิด แต่เราไม่สามารถยกความคิดความเห็นที่เรามีมาพูดได้เลยเว้ย เขาจะหาว่าเราคิดเอาตัวเองเป็นใหญ่ และเขาถูกเสมอเพราะเขาเลี้ยงเราอยู่ เราทำไรไม่ได้เลยอะ ต้องทำให้ได้ดั่งใจเขาตลอดเรารู้สึกว่าแม่แท้ๆเราจริงๆหรอวะ เรากลับคิดถึงคนที่เลี้ยงและดูแลเรามาตั้งแต่มากกว่ารู้สึกอบอุ่นที่อยู่กับเขา พอมาอยู่นี้เราคิดมากทุกวันว่าต้องทำยังไงให้ได้ดั่งใจเขา เราเครียดมากจริงๆ
ถ้าเจอปัญหาแบบนี้เราควรจัดการยังไงคะ
เราต้องย้อนความไปก่อนนะคะ คือเราโตมาด้วยการที่ยายเลี้ยงเราตั้งแต่อายุ6เดือน แต่ในระหว่างที่เราโตแม่จะมาหานานๆครั้งปีละครั้งอาจจะบ่อยกว่านั้น แต่พอเราโตมาเข้ามหาวิทยาลัยเราต้องมาอยู่กับแม่เพราะทางตากับยายอยากให้ไปเรียนที่สูงคนเฒ่าคนแก่เขาจะชอบคิดว่าไปเรียนไกลๆจะได้เจริญมีอนาคตที่ดีเราเลยได้ย้ายมาอยู่กับแม่แท้ๆของเรา เราดีใจมากๆแต่ก็เสียใจอยู่ไม่ใช่น้อยที่จากบ้านเกิดมาแต่เราอยากเจออนาคตอยากเห็รอะไรใหม่ๆ แม่แท้ๆเราบอกว่าเสมอว่ามาอยู่กับแม่จะดีทุกอย่าง จะทำอะไรขอแค่บอก แม่จะซัพพอร์ตแต่พอเรามาจริงๆแล้วมันไม่ใช่ แต่เรารู้สึกว่าเราต้องทำให้ได้ดั่งใจเขาถึงเราจะมีเหตุผลอะไรก็ตามเขาไม่สนใจอะไรเลย พอไม่ได้ดั่งใจเขา เขาจะว่าเราทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นเรื่องเก่าๆที่เราเคยทำผิด และประโยคที่พูดซ้ำกรอกหูเราทุกครั้งตอนเราทำผิด “ทำตัวแบบนี้อย่าเรียกว่าแม่” เรารู้ว่าเราควรทำตัวยังไงเพราะเราอายุ18ปีถึงจะยังไม่โตแต่เราก็มีความคิด แต่เราไม่สามารถยกความคิดความเห็นที่เรามีมาพูดได้เลยเว้ย เขาจะหาว่าเราคิดเอาตัวเองเป็นใหญ่ และเขาถูกเสมอเพราะเขาเลี้ยงเราอยู่ เราทำไรไม่ได้เลยอะ ต้องทำให้ได้ดั่งใจเขาตลอดเรารู้สึกว่าแม่แท้ๆเราจริงๆหรอวะ เรากลับคิดถึงคนที่เลี้ยงและดูแลเรามาตั้งแต่มากกว่ารู้สึกอบอุ่นที่อยู่กับเขา พอมาอยู่นี้เราคิดมากทุกวันว่าต้องทำยังไงให้ได้ดั่งใจเขา เราเครียดมากจริงๆ