พอดีอยู่ในสังคมที่กลุ่มเพื่อนๆ ชอบพูดตรงๆบอกว่าจริงใจดี ไม่ต้องเสียเวลาพูดคำที่ไม่จริงใจใส่กัน
แต่คือแบบผมีรู้สึกว่า พออยู่ไปนานๆ รู้สึกจิตใจเริ่มพังไปเรื่อยๆ ความอดทนลดลง
ไม่สามารถปรับตัวให้ชินกับสังคมที่มีการพูดสไตล์ตรงๆ จริงใจของพวกเขาไม่ได้
กลับรู้สึกชอบการพูดแบบตะล่อมๆ พูดแบบมีมารยาท ถนอมน้ำใจ รู้สึกให้เกียรติดี
เรื่องจริงใจ หรือไม่จริงใจ ไม่อาจรับรู้ได้ แต่รู้สึกโอเคกับสังคมแบบนี้มากกว่า
เรื่องจริงใจหรือไม่จริงใจ ก็ใช้วิธีอื่นกลั่นกรองแทนเอาดีกว่า โอเคกับแบบนี้มากกว่าครับ
ผมอาจจะจิตใจเปราะบางกับเรื่องพวกนี้ เลยเลือกอยู่ในสังคมที่พูดดีๆเข้าหากันดีกว่า
คัดคนจริงใจมีวิธีอื่นที่คัดได้อีกเยอะแยะหลายวิธีเลย
พวกคุณคิดยังไงกับกรณีนี้บ้างครับ
การพูดตะล่อม พูดแบบมีมารยาท พูดแบบถนอมน้ำใจ เป็นเรื่องสำคัญหรือเปล่าครับ
แต่คือแบบผมีรู้สึกว่า พออยู่ไปนานๆ รู้สึกจิตใจเริ่มพังไปเรื่อยๆ ความอดทนลดลง
ไม่สามารถปรับตัวให้ชินกับสังคมที่มีการพูดสไตล์ตรงๆ จริงใจของพวกเขาไม่ได้
กลับรู้สึกชอบการพูดแบบตะล่อมๆ พูดแบบมีมารยาท ถนอมน้ำใจ รู้สึกให้เกียรติดี
เรื่องจริงใจ หรือไม่จริงใจ ไม่อาจรับรู้ได้ แต่รู้สึกโอเคกับสังคมแบบนี้มากกว่า
เรื่องจริงใจหรือไม่จริงใจ ก็ใช้วิธีอื่นกลั่นกรองแทนเอาดีกว่า โอเคกับแบบนี้มากกว่าครับ
ผมอาจจะจิตใจเปราะบางกับเรื่องพวกนี้ เลยเลือกอยู่ในสังคมที่พูดดีๆเข้าหากันดีกว่า
คัดคนจริงใจมีวิธีอื่นที่คัดได้อีกเยอะแยะหลายวิธีเลย
พวกคุณคิดยังไงกับกรณีนี้บ้างครับ