ตามหัวข้อเลยค่ะ เราเป็นลูกสาวคนเล็กสุด ห่างจากพี่คนโต 10 ปี และห่างจากพี่คนกลาง 6 ปี
ขอเท้าความก่อนนะคะ หนูเป็นเด็กที่มีปัญหากับการโดนบังคับให้เลิกคบเพื่อนตั้งแต่ประถม เด็กคนอื่นพ่อแม่ไปส่งบ้านเพื่อน เล่นกับเพื่อน แต่ พ่อหนู เค้าบอกว่าห้ามคบเพื่อน เรียนเสร็จก็กลับบ้าน อย่าให้เพื่อนมาบ้านและอย่าไปบ้านเพื่อน เพราะกลัวเวลาของหายแล้วครอบครัวเพื่อนจะโทษเรา และ กลัวของที่บ้านหายเลยไม่อยากให้เพื่อนมา ชีวิตเด็กที่ต้องการเพื่อนจะเป็นอย่างไงคะ ใช่ค่ะ หนูแหลกเหลว หนูล้มเหลวกับการเรียน ต่อมาหนูก็พลาดท้อง ลูกพิการ เลี้ยงเดี่ยว หนูใช้เวลาทั้งหมดกับการเลี้ยงลูกคนเดียว พ่อแม่หนูไม่ได้ช่วยนะคะ..
ช่วงกลับมาแรกๆ พ่อจะให้เราไปเรียนเสริมสวยจะได้มีอาชีพ แต่เราก็ต้องมาพัง เพราะ พี่สาวคนโตมาบอกพ่อว่าจะเรียนเสริมสวย พ่อก็ให้เงินไป และเราก็ไม่ได้เรียน
เข้าเรื่องเลยนะคะ
หนูกลับมาอยู่บ้าน พี่สาวคนโตและคนกลาง จะไปกินข้าวกับครอบครัวและญาติๆที่บ้านอีกหลัง หนูก็อยู่บ้านพ่อ พ่อไปรับพี่สาวไปกินข้าวที่อีกหลัง ไม่ถามหนูสักคำว่าไปไหม กินข้าวหรือยัง
พ่อถามหนูว่าอยากให้แฟนใหม่หนูมารับช่วงต่อจากกิจการพ่อ พ่อจะสอนให้หมดจะได้มีเงินไว้เลี้ยงหนูกับลูก หนูก็รับปากว่าโอเคเดี๋ยวให้แฟนหนูออกงานมาหัด 2 วันเท่านั้น พี่สาวคนโตมาบ้านบอกว่าจะไปหัดกิจการกับพ่อ เรานี้ งง และสตั้นไปเลยจริงๆ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ตอนนั้นเราก็ยังไม่พูดอะไร เรายอมที่จะเงียบและรอดูต่อไป ต่อมาพ่อบอกให้แฟนเราไปสมัครกับบริษัทหนึ่งเค้าจะสอนเอง พอเป็นแล้วจะได้มาทำเลย แต่ต้องมาจำเส้นทางและรายละเอียดของพ่ออีกรอบหนึ่ง เราคิดว่าถ้าเป็นจากอีกบริษัทมันคือแค่พื้นฐาน สุดท้ายก็ต้องมาเริ่มใหม่
รถที่พ่อบอกจะให้เรากับแฟน วันนี้วันรับรถ พ่อเรากับครอบครัวไปกับพี่สาวคนโต ไม่ชวนเราไปและไม่บอกเราสักคำ
แฟนใหม่เราทำงานเดือนละ2หมื่น ถ้าลาออกแล้วมา
สมัครกับบริษัทที่พ่อแนะนำจะได้1หมื่นต่อเดือน
หนูเครียดไม่รู้จะเอาอย่างไง หนูเสียใจ หนูท้อ หนูไม่รู้ควรรู้สึกอย่างไง หนูคิดอยากหายไปเลยด้วยซ้ำ แต่ก็ห่วงลูกชายที่พิการ หนูไม่รู้เลยว่าหนูเริ่มน้อยใจกับความรักของพ่อแม่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้แค่ว่าคิดอย่างไงเราก็คนนอก เหมือนคนนอก ไม่ใช่สิ เป็นคนน้อยโดยสมบูรณ์แบบเลย .....
ทำไมพ่อแม่รักลูกไม่เท่ากัน
ขอเท้าความก่อนนะคะ หนูเป็นเด็กที่มีปัญหากับการโดนบังคับให้เลิกคบเพื่อนตั้งแต่ประถม เด็กคนอื่นพ่อแม่ไปส่งบ้านเพื่อน เล่นกับเพื่อน แต่ พ่อหนู เค้าบอกว่าห้ามคบเพื่อน เรียนเสร็จก็กลับบ้าน อย่าให้เพื่อนมาบ้านและอย่าไปบ้านเพื่อน เพราะกลัวเวลาของหายแล้วครอบครัวเพื่อนจะโทษเรา และ กลัวของที่บ้านหายเลยไม่อยากให้เพื่อนมา ชีวิตเด็กที่ต้องการเพื่อนจะเป็นอย่างไงคะ ใช่ค่ะ หนูแหลกเหลว หนูล้มเหลวกับการเรียน ต่อมาหนูก็พลาดท้อง ลูกพิการ เลี้ยงเดี่ยว หนูใช้เวลาทั้งหมดกับการเลี้ยงลูกคนเดียว พ่อแม่หนูไม่ได้ช่วยนะคะ..
ช่วงกลับมาแรกๆ พ่อจะให้เราไปเรียนเสริมสวยจะได้มีอาชีพ แต่เราก็ต้องมาพัง เพราะ พี่สาวคนโตมาบอกพ่อว่าจะเรียนเสริมสวย พ่อก็ให้เงินไป และเราก็ไม่ได้เรียน
เข้าเรื่องเลยนะคะ
หนูกลับมาอยู่บ้าน พี่สาวคนโตและคนกลาง จะไปกินข้าวกับครอบครัวและญาติๆที่บ้านอีกหลัง หนูก็อยู่บ้านพ่อ พ่อไปรับพี่สาวไปกินข้าวที่อีกหลัง ไม่ถามหนูสักคำว่าไปไหม กินข้าวหรือยัง
พ่อถามหนูว่าอยากให้แฟนใหม่หนูมารับช่วงต่อจากกิจการพ่อ พ่อจะสอนให้หมดจะได้มีเงินไว้เลี้ยงหนูกับลูก หนูก็รับปากว่าโอเคเดี๋ยวให้แฟนหนูออกงานมาหัด 2 วันเท่านั้น พี่สาวคนโตมาบ้านบอกว่าจะไปหัดกิจการกับพ่อ เรานี้ งง และสตั้นไปเลยจริงๆ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ตอนนั้นเราก็ยังไม่พูดอะไร เรายอมที่จะเงียบและรอดูต่อไป ต่อมาพ่อบอกให้แฟนเราไปสมัครกับบริษัทหนึ่งเค้าจะสอนเอง พอเป็นแล้วจะได้มาทำเลย แต่ต้องมาจำเส้นทางและรายละเอียดของพ่ออีกรอบหนึ่ง เราคิดว่าถ้าเป็นจากอีกบริษัทมันคือแค่พื้นฐาน สุดท้ายก็ต้องมาเริ่มใหม่
รถที่พ่อบอกจะให้เรากับแฟน วันนี้วันรับรถ พ่อเรากับครอบครัวไปกับพี่สาวคนโต ไม่ชวนเราไปและไม่บอกเราสักคำ
แฟนใหม่เราทำงานเดือนละ2หมื่น ถ้าลาออกแล้วมา
สมัครกับบริษัทที่พ่อแนะนำจะได้1หมื่นต่อเดือน
หนูเครียดไม่รู้จะเอาอย่างไง หนูเสียใจ หนูท้อ หนูไม่รู้ควรรู้สึกอย่างไง หนูคิดอยากหายไปเลยด้วยซ้ำ แต่ก็ห่วงลูกชายที่พิการ หนูไม่รู้เลยว่าหนูเริ่มน้อยใจกับความรักของพ่อแม่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้แค่ว่าคิดอย่างไงเราก็คนนอก เหมือนคนนอก ไม่ใช่สิ เป็นคนน้อยโดยสมบูรณ์แบบเลย .....