ย้อนๆไปตอนที่เราติดโควิด ที่กรุงเทพฯช่วงเดือนก.ค.ปี64 แม่กับพ่อพามารักษาที่ตจว.บ้านเกิด
โดยมียายที่เป็นจิตเวชด้วยยายแกอยู่บ้านคนเดียวไม่มีใครดูแล แต่แม่ก็ส่งตัง ให้ญาติมาดูแลตลอด
เรื่องมันเกิดขึ้นตรงนี้ค่ะ
ก่อนที่เราจะติดโควิด เราทำงานที่กรุงเทพฯ มาก่อน แต่พอย้ายที่ตจว.บ้านเกิดนี้ พอหายโควิด แม่จะให้เรากละบมาอยู่ดูแลยาย และแม่เอาน้องชายอีก2คนมาไว้ที่นี่ ให้เราช่วยดูแล ส่วนแม่กับพ่อหาเงินที่กรุงเทพ
ปัญหามันอยู่ตรงที่ ยานเป็นจิตเวช เราอายุ20 น้องชายม.ต้นกับปฐม
แล้วยายแกก็หลงๆลืมๆ เป็นจิตเวช
อันนี้คงรู้อยู่แล้วว่าเป็นไงนะคะ
ตั้งแต่เเรกแล้วที่ปฏิเสธแม่ไป ว่าไม่อยากมาอยู่ เพราะน้องก็โคตรดื้อ เราเป็นแค่พี่สาวจะคุมไหวได้ยังไง ทั้งยายอีก
เราอายุแค่20อ่ะ คืออยากทำนู้นทำนั่นทำนี่ ออกไปหางานเอง ไปกับเพื่อน มีอิสระ
แต่กลับต้องมาดูแลน้องทั้งเสื้อผ้า ทำงานบ้าน เพราะน้องก็พูดยากก็ไม่ช่วย บอกแม่หลายครั้งแล้วก็ไม่ฟัง พูดแต่ว่าอดเอา แม่ทำงาน ช่วยแม่หน่อย หาเงินใช้หนี้สิน
สนเราทนไม่สามารทนได้
คือจิตใจมันเหนื่อยอ่ะ มันหลายเรื่อง ทั้งยายแกก็ลืม บางทีอยากนั่งเฉยๆแกก็บ่น นู้นบ่นนี่ มันทรมาน เราอยู่กรุงเทพตั้งแต่เด็ก ชอบเก็บตัวคนเดียว ไม่ค่อยอะไรกับใคร มีเพื่อนบ้าง ตามประสาวัยรุ่น แต่ชอบหางาน ทำนู้นทำนี่ หาประสบการณ์ อยากมีเงิน มาช่วยพ่อช่วยแม่
แต่ไม่อยากมาอยู่บ้านนี้
สรุปแล้วเราย้ายไปอยู่กับแฟนเลย
ออกมาหางานทำ แต่ไม่ได้ส่งให้แม่นะ
เพราะเงินที่ได้มาก็น้อยเหมือนกัน
ส่วนแม่ก็หาเงินพอได้อยู่
แต่ตอนที่ย้ายมาอยู่กับแฟน ตั้งแต่ธันวา64
ทะเลาะกับพ่อแม่นักมาก
เขาพูดว่าเราทิ้งครอบครัว
เขาเลี้ยงดูมาแต่เด็กแต่เล็กทำไมทำตัวแบบนี้ ไม่มีจิตสำนึกตอบแทนบุญคุณเลย
อารมณ์แบบที่บ้านก็ตจว.ใช่มั้ย
คนแถวบ้านก็แบบ ยังไม่ได้แต่ง ได้หมั้น
ไปอยู่กินกัน
คือเขาว่าเราไปทั่ว ทั้งๆที่อยู่กับแฟน ไม่ได้สำมะเลเทเมาที่ไหนเลย หานู้นหานี่ทำ คิดว่าจะเปิดร้านทำนู้นทำนี่ ก็ใช้ชีวิตกันปกติ
เรื่องหมั้นเรื่องเเต่ง ก็ถ้าพร้อมค่อยว่ากันทั้ง2ฝ่าย ต่างคนต่างช่วยกันหา เราไม่มีแฟนออกให้
ตอนที่ย้ายมาอยู่กับแฟน แม่ก็ไม่ได้ให้เงินเลย เพราะเหตุผลที่ว่า มาอยู่กับเขาก็ให้เขาเลี้ยงสิ มีหนี้ก็เยอะแยะ ค่าใช้จ่ายเยอะ??
แต่พอยายจะเข้ารพ.ทีตามหมอนัด เป็นเราที่พาแกมา มารับยา จัดยาให้ มาดูแล2-3วันกลับ ตลอดเลยนะ แต่ทุกครั้งที่กลับบ้าน แม่ก็จะให้กลับมาอยู่ดูยายตลอด พอไม่กลับก็ทะเลาะกันตลอด
มันเป็นวนลูปเดิม ๆ กลับบ้านทำความสะอาดบ้าน เอาผ้ามาซัก พายายไปรพ.จัดยา น้องนุ้งไม่ทำงานบ้าน เเม่ก็ลอกให้กลับบ้านไป ทะเลาะกันเสียน้ำตาทั้งคู่
บ้านก็รก ก็เป็นเหมือนเดิม
น้องก็ดื้อกว่าเดิมไม่มีคนคุม ติดเกมส์ ไม่เรียน
เหนื่อยมาก ชีวิตตอนนี้
แล้วก็ทำให้แฟนก็เครียดตามไปด้วย
เพราะว่าแม่เราอยากให้กลับ
คือเรามีความสุข และสบายใจมากๆ
แต่แม่ก็ทำให้ทุกข์ใจตลอดทุกครั้งที่โทรมา เงินแม่ก็ไม่ให้เลยนะ ตอนอยู่กับเขา ไม่เคยถามว่ามีมั้ย แม่โอนให้ มีแต่จะให้กลับบ้านมาดูยายดูน้อง แทนแม่
สรุปคือ ที่เล่ามา เราผิดรึเปล่า เราไม่อยากอยู่ ชอบอยู่แบบสงบๆ หาไรทำเอง อิสระ
แต่แม่มาบงการ จำ้จี้ให้ทำตามแม่
แบบนี้เรียกว่าไม่มีจิตใต้สำนึก ตอบแทนบุญคุณไหม?
โดยมียายที่เป็นจิตเวชด้วยยายแกอยู่บ้านคนเดียวไม่มีใครดูแล แต่แม่ก็ส่งตัง ให้ญาติมาดูแลตลอด
เรื่องมันเกิดขึ้นตรงนี้ค่ะ
ก่อนที่เราจะติดโควิด เราทำงานที่กรุงเทพฯ มาก่อน แต่พอย้ายที่ตจว.บ้านเกิดนี้ พอหายโควิด แม่จะให้เรากละบมาอยู่ดูแลยาย และแม่เอาน้องชายอีก2คนมาไว้ที่นี่ ให้เราช่วยดูแล ส่วนแม่กับพ่อหาเงินที่กรุงเทพ
ปัญหามันอยู่ตรงที่ ยานเป็นจิตเวช เราอายุ20 น้องชายม.ต้นกับปฐม
แล้วยายแกก็หลงๆลืมๆ เป็นจิตเวช
อันนี้คงรู้อยู่แล้วว่าเป็นไงนะคะ
ตั้งแต่เเรกแล้วที่ปฏิเสธแม่ไป ว่าไม่อยากมาอยู่ เพราะน้องก็โคตรดื้อ เราเป็นแค่พี่สาวจะคุมไหวได้ยังไง ทั้งยายอีก
เราอายุแค่20อ่ะ คืออยากทำนู้นทำนั่นทำนี่ ออกไปหางานเอง ไปกับเพื่อน มีอิสระ
แต่กลับต้องมาดูแลน้องทั้งเสื้อผ้า ทำงานบ้าน เพราะน้องก็พูดยากก็ไม่ช่วย บอกแม่หลายครั้งแล้วก็ไม่ฟัง พูดแต่ว่าอดเอา แม่ทำงาน ช่วยแม่หน่อย หาเงินใช้หนี้สิน
สนเราทนไม่สามารทนได้
คือจิตใจมันเหนื่อยอ่ะ มันหลายเรื่อง ทั้งยายแกก็ลืม บางทีอยากนั่งเฉยๆแกก็บ่น นู้นบ่นนี่ มันทรมาน เราอยู่กรุงเทพตั้งแต่เด็ก ชอบเก็บตัวคนเดียว ไม่ค่อยอะไรกับใคร มีเพื่อนบ้าง ตามประสาวัยรุ่น แต่ชอบหางาน ทำนู้นทำนี่ หาประสบการณ์ อยากมีเงิน มาช่วยพ่อช่วยแม่
แต่ไม่อยากมาอยู่บ้านนี้
สรุปแล้วเราย้ายไปอยู่กับแฟนเลย
ออกมาหางานทำ แต่ไม่ได้ส่งให้แม่นะ
เพราะเงินที่ได้มาก็น้อยเหมือนกัน
ส่วนแม่ก็หาเงินพอได้อยู่
แต่ตอนที่ย้ายมาอยู่กับแฟน ตั้งแต่ธันวา64
ทะเลาะกับพ่อแม่นักมาก
เขาพูดว่าเราทิ้งครอบครัว
เขาเลี้ยงดูมาแต่เด็กแต่เล็กทำไมทำตัวแบบนี้ ไม่มีจิตสำนึกตอบแทนบุญคุณเลย
อารมณ์แบบที่บ้านก็ตจว.ใช่มั้ย
คนแถวบ้านก็แบบ ยังไม่ได้แต่ง ได้หมั้น
ไปอยู่กินกัน
คือเขาว่าเราไปทั่ว ทั้งๆที่อยู่กับแฟน ไม่ได้สำมะเลเทเมาที่ไหนเลย หานู้นหานี่ทำ คิดว่าจะเปิดร้านทำนู้นทำนี่ ก็ใช้ชีวิตกันปกติ
เรื่องหมั้นเรื่องเเต่ง ก็ถ้าพร้อมค่อยว่ากันทั้ง2ฝ่าย ต่างคนต่างช่วยกันหา เราไม่มีแฟนออกให้
ตอนที่ย้ายมาอยู่กับแฟน แม่ก็ไม่ได้ให้เงินเลย เพราะเหตุผลที่ว่า มาอยู่กับเขาก็ให้เขาเลี้ยงสิ มีหนี้ก็เยอะแยะ ค่าใช้จ่ายเยอะ??
แต่พอยายจะเข้ารพ.ทีตามหมอนัด เป็นเราที่พาแกมา มารับยา จัดยาให้ มาดูแล2-3วันกลับ ตลอดเลยนะ แต่ทุกครั้งที่กลับบ้าน แม่ก็จะให้กลับมาอยู่ดูยายตลอด พอไม่กลับก็ทะเลาะกันตลอด
มันเป็นวนลูปเดิม ๆ กลับบ้านทำความสะอาดบ้าน เอาผ้ามาซัก พายายไปรพ.จัดยา น้องนุ้งไม่ทำงานบ้าน เเม่ก็ลอกให้กลับบ้านไป ทะเลาะกันเสียน้ำตาทั้งคู่
บ้านก็รก ก็เป็นเหมือนเดิม
น้องก็ดื้อกว่าเดิมไม่มีคนคุม ติดเกมส์ ไม่เรียน
เหนื่อยมาก ชีวิตตอนนี้
แล้วก็ทำให้แฟนก็เครียดตามไปด้วย
เพราะว่าแม่เราอยากให้กลับ
คือเรามีความสุข และสบายใจมากๆ
แต่แม่ก็ทำให้ทุกข์ใจตลอดทุกครั้งที่โทรมา เงินแม่ก็ไม่ให้เลยนะ ตอนอยู่กับเขา ไม่เคยถามว่ามีมั้ย แม่โอนให้ มีแต่จะให้กลับบ้านมาดูยายดูน้อง แทนแม่
สรุปคือ ที่เล่ามา เราผิดรึเปล่า เราไม่อยากอยู่ ชอบอยู่แบบสงบๆ หาไรทำเอง อิสระ
แต่แม่มาบงการ จำ้จี้ให้ทำตามแม่