เป็นอะไรไม่รู้ช่วยหน่อย

โอเค เริ่มเรื่องไงดี คือเราอ่ะไม่มีเรื่องเครียดมากขนาดนั้นก็มีทั้งทุกข์แล้วก็สุข ทุกข์ของเราคือครอบครัว แต่จะบอกว่าทุกข์ก็ไม่ค่อยถูก เพราะเราไม่รู้สึกอะไรเท่าไหร่แม้พวกเขาจะถือมีดมาแทงกันแล้วก็ตาม ยอมรับว่าตกใจนิดหน่อย แต่ก็นั้นแหละ นอกเหนือจากนั้นก็ไม่รู้สึกอะไรเลย ไม่มีความสุขแต่ก็ไม่ได้เศร้า ไม่รู้สึกอะไรเลย แล้วมันเป็นแบบนี้มานานแล้ว ไม่อยากทำอะไร ไม่ได้อยากได้อะไร ไม่ได้เศร้าใจอะไร แค่รู้สึกเฉยๆ แต่ก็โชคดีที่ว่าในแต่ละวันเรามีความสุขกับเรื่องเล็กๆได้ ไม่ได้ไร้ความรู้สึกแบบ100%  จนวันนึงมีเพื่อนคนนึงมันกรีดแขนตัวเองแล้วเอามาโชว์เพื่อนคนอื่น จากนั้นมันก็เหมือนเข้าดราม่า ไม่รู้ที่บ้านมันมีปัญหาอะไร แต่เรารู้สึกเฉยๆนะ ไม่ได้สงสาร ไม่ได้เห็นใจ ไม่ได้โกรธ ไม่ได้เศร้า คิดในใจว่าไม่เจ็บหรอ  กรีดแบบนั้นน่ะ จนวันนึงมันมากรีดให้เราดู เรารู้สึกตื่นเต้นมาก เราจำช่วงเวลานั้นได้ดีในระดับนึงเลยล่ะ ไม่รู้ดิ จำได้ว่าตอนนั้นตื่นเต้นมาก มากจริงๆ มันไม่ได้รู้สึกแย่ที่ได้เห็นเลือด แต่มันก็ไม่ได้รู้สึกดี มันแค่ตื่นเต้นเฉยๆ แล้วมันก็ชวนเราทำ ตอนแรกเราปฏิเสธไป แต่ว่าหลังจากนั้นก็ลองดู ยอมรับว่าถ้าย้อนกลับไปได้จะไม่ทำ ไม่ทำเลย ในตอนนี้มันจะดีกว่าถ้าวันนั้นเราไม่ได้ทำมัน ตอนแรกก็ทำกับมัน เป็นรอยแผลเล็กๆ แต่พอพวกเราเริ่มหยุด แต่ก็ไม่รู้ว่าตอนนี้มันแอบทำหรือป่าว แต่พอเราเริ่มที่จะหยุด มันก็หยุดไม่ได้ มันไม่ได้รู้สึกแย่ แต่มันก็ไม่ได้รู้สึกดีด้วย มันเฉยๆตอนทำ ไม่ว่ามันจะเป็นแผลลึกแค่ไหนก็ตาม แต่มันพอรู้สึกเจ็บจี๊ดๆนิดนึง ไม่รู้ว่าทำไมหยุดไม่ได้ แต่มันพอที่จะทำให้เรารู้สึกเจ็บได้บ้าง ได้แต่แอบทำ โชคดีที่ครอบครัวไม่ได้สนใจเราขนาดนั้น เลยทำให้ไม่มีใครรู้ แม้กระทั้งเพื่อนก็ตาม เราไม่รู้ทำไมตัวเองถึงเป็นแบบนี้ ไม่อยากเป็นแบบนี้เลย เราเป็นโรคจิตหรือป่าว หรือที่เราทำแค่เพราะเรียกร้องความสนใจเฉยๆ ทำยังไงดี? ไม่อยากขอความช่วยเหลือจากครอบครัว รู้สึกไม่น่าจะช่วยอะไรได้ หรือเพื่อน ไม่รู้สิ แค่คิดก็ไม่กล้าแล้ว ไม่รู้มันจะเอาเราไปพูดอะไรหรือป่าว มันจะรู้สึกว่าไร้สาระหรืออ่อนแอ ทั้งๆที่เราไม่ได้เป็น  ก็ได้แต่ตั้งกระทู้ถาม ทำยังไงดี แต่ไม่เอาพบจิตแพทย์นะ อันนี้ครอบครัวเรารู้แน่ๆ