คือตอนนี้ขึ้นมหาลัยปี4แล้วค่ะ แต่พ่อแม่เรายังห่วงเรามากเกินไป บางทีเราอึดอัด เราเข้าใจว่าเขาเป็นห่วง แต่บางทีมันไม่ไหว เราอิจฉาเพื่อนหลายๆคนที่โตแล้วพ่อแม่เริ่มปล่อยให้ไปใช้ชีวิตด้วยตัวเองแล้ว เช่นตอนนี้ เราขับรถได้ เราเองก็อยากขับออกไปไหนมาไหนคนเดียวบ้าง บางทีแค่ขับรถไปหาเพื่อน แม่ยังห่วง ไม่ให้ไป บังคับให้อยู่แต่บ้าน หรือถ้าไป ก็ต้องมีแม่ไปด้วย แล้วบ้านเราคือ ไม่มีรถสาธารณะผ่าน เพราะว่าอยู่ในซอยป่าลึก เราเลยจำเป็นต้องขับรถจริงๆ เราสารภาพเลยว่า ตั้งแต่ขึ้นมหาลัย ไม่ได้นัดเจอเพื่อนมัธยมเลยจริงๆ เราเลยออยากไปหาเพื่อนบ้าง ทุกคนเข้าใจการต้องอยู่บ้านทุกวัน ไปไหนไม่ได้เพราะเป็นผู้หญิงไหมคะ เราทำอะไรไม่ได้ พ่อแม่กลัวโดนฉุด กลัวเกิดอันตรายตลอดเวลา เราอยากออกไปใช้ชีวิตบ้าง เวลาอยู่บ้านคนเดียวก็โดนขัง ล็อคกุญแจบ้านจากข้างนอก
เราอยากรู้ว่า เราต้องทำยังไง พ่อแม่ถึงจะยอมปล่อยเราบ้าง เราปี4แล้ว เดี๋ยวก็ต้องออกไปทำงาน ใช้ชีวิต ในอนาคตต้องแต่งงาน มีลูก มีผัว เราเข้าใจว่าห่วง แต่ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป ถ้าพ่อแม่ไม่อยู่แล้ว เราจะอยู่ยังไง คุยกี่ทีก็ไม่เคยเข้าใจ เหนื่อยมาก
แต่ละคนมีวิธีออกจากจุดนี้ยังไงหรอคะ
ทำยังไงให้พ่อแม่ยอมปล่อย
เราอยากรู้ว่า เราต้องทำยังไง พ่อแม่ถึงจะยอมปล่อยเราบ้าง เราปี4แล้ว เดี๋ยวก็ต้องออกไปทำงาน ใช้ชีวิต ในอนาคตต้องแต่งงาน มีลูก มีผัว เราเข้าใจว่าห่วง แต่ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป ถ้าพ่อแม่ไม่อยู่แล้ว เราจะอยู่ยังไง คุยกี่ทีก็ไม่เคยเข้าใจ เหนื่อยมาก
แต่ละคนมีวิธีออกจากจุดนี้ยังไงหรอคะ