คือ ชีวิตในวัยเรียนของเราค่อนข้างเรียบง่าย เพื่อนน้อย พ่อ-แม่คุมเข้ม
แม้แต่ชีวิตในมหาลัย ที่ควรจะต้องโลดโผนบ้าง แต่เราก็ไม่มีเลยจริงๆ
ซึ่งบางทีเรารู้สึกอึดอัดมากจนถามพวกเค้าไปบ่อยๆว่าเมื่อไหร่เราจะได้ใช้ชีวิตของเราซักที
เค้าตอบมาว่า ก็รอให้เรียนจบ-ทำงานก่อนเถอะ แล้วแกจะไปไหน ไปทำอะไรก็ไป
พอมาวันนี้เราเรียนจบ มีงานทำแล้ว
ที่บริษัทเราก็นานๆทีถึงจะมีกินเลี้ยงกันแถวที่ทำงานซักครั้ง
แล้วแถวที่ทำงานกับที่บ้านเรามันไกลกันมาก ดึกมากแล้ว
เราเลยบอกที่บ้านว่าเราจะไปนอนบ้านเพื่อน (ซึ่งที่บ้านเราก็รู้จัก และเพื่อนคนนี้ก็รู้จักนิสัยใจคอกันมานานมาก)
เพราะบ้านเพื่อนคนนี้อยู่ไม่ไกลจากที่ทำงานเรามากนัก ก็ยังดีกว่าเรานั่งแท็กซี่กลับบ้านดึกๆคนเดียว
ที่บ้านให้ถ่ายรูปส่งไปในไลน์ให้ดู เราก็ทำให้ทุกๆชั่วโมง
ก่อนกลับห้องเพื่อนก็โทรบอก ที่บ้านเราก็ต่อว่าบ้าง แต่ก็อนุญาติ
แต่พอวันรุ่งขึ้นเรากลับถึงบ้าน ก็เย็นชา ไม่ยอมคุยกับเราเลย
ขอถามว่าเราควรจะแก้ปัญหานี้ยังไงดีคะ
เรายอมรับว่าเราชอบเที่ยว เพราะที่ผ่านมาเราไม่เคยได้ออกไปสังสรรค์แบบนี้เท่าไหร่ เพื่อนก็ไม่ค่อยมี
พอตอนนี้เรียนจบอย่างที่ทางบ้านตั้งเป้าไว้แล้ว / มีโอกาสแล้วก็เลยอยากจะชดเชยสิ่งที่ไม่เคยได้ทำอ่ะค่ะ
เราจนปัญญาจริงๆค่ะ เพราะอธิบายดีๆเค้าก็ไม่ฟัง
กลับแท็กซี่ดึกๆก็เป็นห่วง แก้ปัญหาโดยการนอนบ้านเพื่อนผู้หญิงก็ยังเป็นห่วง
ตอนเราเรียนอยู่ปีสุดท้าย เราคาดเดาอนาคตได้เลยว่ามันจะต้องเป็นแบบนี้
เราเลยเปรยๆกับที่บ้านตั้งแต่ตอนนั้นว่าเรามีเงินเดือนแล้ว ถ้าที่ทำงานไกล เราก็คงต้องหาห้องเช่าอยู่
มาตอนนี้ เราเริ่มเปรยๆกับที่บ้านเรื่องนี้อีกครั้ง รวมถึงบอกไปตามตรงว่าบางทีเราก็ต้องกลับดึก ไม่อยากให้ที่บ้านเป็นห่วง
แม่เราก็ตัดพ้อว่า ใจคอจะหนีพ่อแม่ไปอย่างงี้น่ะเหรอ
เราบอกไปตามตรงว่าเราไม่ได้หนี เสาร์-อาทิตย์เราก็กลับมาอยู่บ้าน ไม่ได้หายหน้าไปซะหน่อย
คำถามคือ เราอยากทราบว่าเราควรจะทำไงดีคะ
ใจเราไม่อยากย้ายออกเลยนะ เพราะไม่อยากเสียค่าเช่าห้อง แต่เราก็อยากซื้อความสบายใจน่ะ
ถ้านานๆที เราต้องออกไปมีสังคมนอกบ้านแบบนี้ แล้วทุกครั้งที่เรากลับมาบ้าน จะต้องมาเจอที่บ้านทำหน้าบูดใส่เรา เราก็ไม่ไหวเหมือนกันนะ
จะทำยังไงให้พ่อแม่เข้าใจดี....เวลาที่เราต้องออกไปสังสรรค์กับที่ทำงานดึกๆ
แม้แต่ชีวิตในมหาลัย ที่ควรจะต้องโลดโผนบ้าง แต่เราก็ไม่มีเลยจริงๆ
ซึ่งบางทีเรารู้สึกอึดอัดมากจนถามพวกเค้าไปบ่อยๆว่าเมื่อไหร่เราจะได้ใช้ชีวิตของเราซักที
เค้าตอบมาว่า ก็รอให้เรียนจบ-ทำงานก่อนเถอะ แล้วแกจะไปไหน ไปทำอะไรก็ไป
พอมาวันนี้เราเรียนจบ มีงานทำแล้ว
ที่บริษัทเราก็นานๆทีถึงจะมีกินเลี้ยงกันแถวที่ทำงานซักครั้ง
แล้วแถวที่ทำงานกับที่บ้านเรามันไกลกันมาก ดึกมากแล้ว
เราเลยบอกที่บ้านว่าเราจะไปนอนบ้านเพื่อน (ซึ่งที่บ้านเราก็รู้จัก และเพื่อนคนนี้ก็รู้จักนิสัยใจคอกันมานานมาก)
เพราะบ้านเพื่อนคนนี้อยู่ไม่ไกลจากที่ทำงานเรามากนัก ก็ยังดีกว่าเรานั่งแท็กซี่กลับบ้านดึกๆคนเดียว
ที่บ้านให้ถ่ายรูปส่งไปในไลน์ให้ดู เราก็ทำให้ทุกๆชั่วโมง
ก่อนกลับห้องเพื่อนก็โทรบอก ที่บ้านเราก็ต่อว่าบ้าง แต่ก็อนุญาติ
แต่พอวันรุ่งขึ้นเรากลับถึงบ้าน ก็เย็นชา ไม่ยอมคุยกับเราเลย
ขอถามว่าเราควรจะแก้ปัญหานี้ยังไงดีคะ
เรายอมรับว่าเราชอบเที่ยว เพราะที่ผ่านมาเราไม่เคยได้ออกไปสังสรรค์แบบนี้เท่าไหร่ เพื่อนก็ไม่ค่อยมี
พอตอนนี้เรียนจบอย่างที่ทางบ้านตั้งเป้าไว้แล้ว / มีโอกาสแล้วก็เลยอยากจะชดเชยสิ่งที่ไม่เคยได้ทำอ่ะค่ะ
เราจนปัญญาจริงๆค่ะ เพราะอธิบายดีๆเค้าก็ไม่ฟัง
กลับแท็กซี่ดึกๆก็เป็นห่วง แก้ปัญหาโดยการนอนบ้านเพื่อนผู้หญิงก็ยังเป็นห่วง
ตอนเราเรียนอยู่ปีสุดท้าย เราคาดเดาอนาคตได้เลยว่ามันจะต้องเป็นแบบนี้
เราเลยเปรยๆกับที่บ้านตั้งแต่ตอนนั้นว่าเรามีเงินเดือนแล้ว ถ้าที่ทำงานไกล เราก็คงต้องหาห้องเช่าอยู่
มาตอนนี้ เราเริ่มเปรยๆกับที่บ้านเรื่องนี้อีกครั้ง รวมถึงบอกไปตามตรงว่าบางทีเราก็ต้องกลับดึก ไม่อยากให้ที่บ้านเป็นห่วง
แม่เราก็ตัดพ้อว่า ใจคอจะหนีพ่อแม่ไปอย่างงี้น่ะเหรอ
เราบอกไปตามตรงว่าเราไม่ได้หนี เสาร์-อาทิตย์เราก็กลับมาอยู่บ้าน ไม่ได้หายหน้าไปซะหน่อย
คำถามคือ เราอยากทราบว่าเราควรจะทำไงดีคะ
ใจเราไม่อยากย้ายออกเลยนะ เพราะไม่อยากเสียค่าเช่าห้อง แต่เราก็อยากซื้อความสบายใจน่ะ
ถ้านานๆที เราต้องออกไปมีสังคมนอกบ้านแบบนี้ แล้วทุกครั้งที่เรากลับมาบ้าน จะต้องมาเจอที่บ้านทำหน้าบูดใส่เรา เราก็ไม่ไหวเหมือนกันนะ