เรารู้สึกไม่อยากพึ่งครอบครัวเเล้วค่ะ ครอบครัวทำให้เราไม่มีความสุขเรารู้สึกเวลาอยู่กับครอบครัวเหมือนตัวเองเป็นซึมเศร้าตั้งเเต่เมื่อก่อนไม่ชอบคุยกับคนในครอบครัวด้วยรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นส่วนเกินยิ่งเราไม่ได้เป็นความคาดหวังของเขายิ่งดิ่ง ( เราลาออกจากมหาลัยมาตั้งเเต่18 เเละไม่ได้เรียนอีกเลยที่จริงเราอยากเรียนนะเเต่คณะที่เราเข้ามันเป็นคณะที่ครอบครัวตั้งความหวังไว้กับมันมาก เราเรียนยิ่งกดดันเหนื่อยท้อ ไม่เป็นตัวของตัวเองไหนต้องตื่นเช้าเพื่อให้ไปทันรถนั่งหลายต่อกว่าจะถึงมหาลัยทุกวัน เราเมารถด้วยมันยิ่งเเย่ลงทุกวันเลยลาออก ที่บ้านต่อว่าเราหนักมาก พอเราจะไปเรียนที่อื่นก็บอกไม่มีเงินส่งให้เรียนเเล้ว เพราะเราอยู่กับครอบครัวมีคนทำงานคนเดียวที่บ้านเหลวเเหลกไปหมดไม่มีคนทำงาน เราก็ไม่ได้ทำงานบวกกับช่วงโควิดเรารู้สึกเป็นคนเลวเลย ค่ะ ยิ่งได้ยินคนพูดเกี่ยวกับการเรียนยิ่งดิ่งใครกันไม่อยากมีอนาคตคือเราก็อยากเรียนเเต่มันก็ไม่มีเงินบวกกับเราไม่เคยทำงานอะไรเลยวันๆเอาเเต่เรียนลูกเดียว ช่วงโควิดด้วยหางานไม่ได้ ครอบครัวก็ไม่เข้าใจเราเลย เขาชอบบอกว่าถ้าไม่เรียนก็ทำงาน คือเราจะเรียนไงคะเเนนเราถึงหลายที่เเบบยื่นเเค่เกรดก็ติด เเต่เราไม่มีเงิน เราอยากอยู่หอครอบครัวก็ไม่ส่งให้อยู่ เราดาวน์ จนตอนนี้เขาให้ทำงานลูกเดียว เรายิ่งเหนื่อย ถ้าจะถามว่าตอนนี้เราอายุเท่า เรา21 เเล้ว เเล้วใช้ชีวิตที่ผ่านมายังไงขอตอบว่าเราใช้ชีวิตไปเรื่อยไม่มีจุดหมายเราอยากทำให้ตัวเองตายทุกครั้ง ชีวิตในบ้านไม่ได้เป็นเเบบที่หวังสักนิด เราเลยอยากจะตั้งตัวเป็นของตัวเอง ไปใช้ชีวิตด้วยตัวเอง เเบบไม่มีพวกเขา
หาวิธีใช้ชีวิตด้วยตัวเอง