คือ เรื่องมีอยู่ว่าตอนเด็กอ่ะค่ะมีเรากับเพื่อนอีกคนนึงจะเเข่งกันเรียบตลอด ปกติเราก้จะได้ที่1ส่วนเขา/ด้ที่2ตลอดมาค่ะ เเต่พอขึ้นม.เเล้วเหมือนพ่อกับเเม่เราจะเริ่มถามเราเรื่อยๆเเล้วค่ะว่าอยากเข้าเรียนต่อไหนจบม.3เเล้วจะไปต่อที่ไหน ตอนเเรกเราก้ตอบเเบบซื่ออ่ะค่ะเเบบรร.นั้นที่เด็กเรียนเก่งเค้าอยู่กัน เเต่พอตอนนขึ้นม.2 ครูก้ให้ทำข้อสอบอ่ะค่ะเเล้วเพื่อนคนนั้นเค้าได้คะเเนนเยอะกว่าเรา ตอนเเรกเราก็เศร้ามากเลยค่ะเเบบคิดหนักมาก(เราไม่เคยได้น้อยกว่าคนนั้นเลยนะคะ)พอเราจะกลับบ้านไปเล่าให้พ่อเเม่ฟัง ตอนเเรกพ่อเเม่ก้ปลอบเราอยู่ค่ะเเบบไม่ต้องเศร้าหรอกเพื่อนเค้าอ่านมาเยอะ เราเอาใหม่ก็ได้ เเต่พอเราจะปิดไฟนอนอ่ะค่ะ เราได้ยินพ่อเเม่พูดกันเเบบเฮ้อ รึเราควรให้ลูกมันเรียนเพิ่มบ้างมั้ยอ่ะ เพื่อนคนนั้นเริ่มเเซงเเล้วนะอะไรเเบบนี้อ่ะค่ะ ตอนนั้นเรานอยด์มากเลยค่ะ  งี้พอม.3 มีสอบมาเรื่อยๆค่ะ เเล้วเรากับเพื่อนก้เเข่งกันตลอดเเต่ส่วนมากเพื่อนจะได้ที่ดีกว่า ตอนนั้นเราจำได้เลยค่ะ พ่อพูดกับเราเเบบทำไมไม่ทำให้ได้เเบบเพื่อนบ้างล่ะ เเค่ได้ที่ดีเเต่เพื่อนได้เยอะกว่าเเบบนี้มันน่าพอใจเเล้วหรอ เเค่ผ่านมันไม่พอหรอกนะ เราอึ้งเลยค่ะ เเม่ก้ตอนเเรกก้ปลอบเรานะคะ เเต่พอเราเข้าห้องเเม่กับพ่อก้เริ่มคุยเเบบเปรียบเทียบเรากับเพื่อนเเล้วอ่ะค่ะ กลายเป็นว่าทุกวันนี้คือเราเครียดกับเรื่องสอบมากเลยค่ะ พอสอบทีไรเเล้วนึกว่สเพื่อนน่าจะได้เยอะกว่า ทำได้ไม่ดีพอ ได้คะเเนนน้อยมั้ย มันรู้สึกเหมือนอยากต/ยตลอดเลยค่ะ เครียดมาก พอเราขอเเม่จะไปหาจิตแพทย์เเม่เราก้บอกจะไปทำไมมีเเต่คนบ้าที่ไปหาหมอเเบบนั้น ทุกวันนี้เราเครียดจนไม่รู้จะเเก้ยังไงเเล้วค่ะ ตอนอยู่โรงเรียนเราก็เเฮปปี้ดีนะคะ เเต่พออยู่บ้านรู้สึกอยากหายไปตลอดเวลาเลยค่ะ รู้สึกทุกคำพูดของพ่อเเม่ตอนปลอบเวลาที่เราบอกว่าของกำลังใจบ้าง มันดูปลอมอ่ะค่ะ มันเหมือนพูดเเค่เพราะเราขอ เราเคยเห็นเเชทคนอื่นที่คุยกับพ่อเเม่เค้า พ่อเเม่เค้าก้ให้กำลังใจตลอด บอกเอาใหม่ได้ เคยมีรอบนึงที่เราทำคะเเนนได้ไม่ดีเพราะเราเครียดเเบบหัวจะระเบิดตอนสอบอ่ะค่ะ เเล้วกลับบ้านเห็นคะเเนนเเล้วพอ่เราถามเลยค่ะ ไปนอนหลังบ้านไปถ้าจะทำได้เเค่นี้ เราเครียดมากค่ะ ตอนนี้พอพ่อเเม่ถามว่าอบากไปต่อไหน เราก้ตอบเเค่ไปจากบ้านก้พอเเล้ว เหมือนพ่อเเม่จะรู้อยู่มั้งคะว่าที่พูดกับเราเเบบนี้ตลอดตอนสอบ มันทำให้เราต่อต้านมากขึ้น เราขอคำปรึกษาได้มั้ยคะว่าควรทำยังไง ถึงบอกว่าเราควรอ่านเพิ่ม เราอ่านหนังสือตลอดนะคะ เวลาสอบคะเเนนก้ท็อปห้องตลอด เเต่มันเครียดจนจะทนไม่ไหวเเล้วอ่ะค่ะ บางคนอาจจะว่าเราโดนเเค่นี้มันเทียบไม่ได้กับอย่างงั้นอย่างงี้ เรารู้ค่ะ เเต่ความรู้สึกของเเต่ละคนมันไม่เหมือนกันอ่ะค่ะ ตอนนี้หาวิธีหายไปจากบ้านเเบบไม่เสียใจทีหลังอยู่ค่ะ

ขอบคุณที่อ่านจบนะคะ พึ่งเป็นกระทู้เเรกอาจจะใช้คำงงๆบ้าง ก้ขอโทษในจุดๆนี้จริงๆค่ะ