อ่านจบแล้วด่าได้นะครับ พร้อมรับ เพราะยังก็หนีไม่พ้นสักที
วันเวลา ที่คาดว่าจะมาถึง ก็มาถึงจนได้ เห็นการณ์ เริ่มจาก การทำร้านความรู้สึกของกันและกัน เมื่อครั้งก่อน จุดเริ่มต้นเกิดขึ้นจากตัวผมเองที่เอาแต่ใจตัวเอง คิดเองเออเองโดยที่ไมฟังใคร ช่วงระหว่างที่ทำงานผมก็เริ่มมีรักกับคนที่ทำงานตอนนั้นผมยังวัยรุ่นอยู่ นิสัยเหมือนเด็กๆ จะเรียกว่ารักรึเปล่าก็ไม่รู้ คบกับผู้หญิง คนนึง ซึ่งเขาดีกับเรามากไม่ว่าด้านไหนๆก็ตามเอาใจเราทุกอย่าง แต่แล้ววันหนึ่ง หลังจากที่คบกันมาได้ 3 ปี ผมก็ต้องเจอกับผู้หญิง คนหนึ่งที่ติดต่องานด้วยกัน แล้วก็เกิดชอบพอกันโดยที่ผมไม่ได้คิดถึง ผู้หญิงคนที่เอาใจใส่ผมเลย ผมทิ้งเขาแบบไม่มีเหตุผลผมผู้หญิงที่ผมเพิ่งคบได้ไม่นานท้อง เพราะเพียงคิดว่า อยากมีลูกให้กับ พ่อและแม่ได้เห็นหลานก่อนท่านจะจากโลกนี้ไป ผมทำได้ แม่ได้เห็นหลานก่อนท่านเสีย แต่เวรกรรม ที่ผมทำไว้มันก็เริ่มทำงาน ด้วยสาเหตุที่ผมไม่รู้จักผู้หญิงคนที่เป็นแม่ของลูกผมดีพอ ผมทำตัวไม่เป็นผู้ใหญ่ ให้แม่ของลูกว่าต่างๆนาๆ ทั้งที่ตัวเองไม่รู้ตัว ก็คิดว่าแม่ของลูกนั้นไม่ดีเอาแต่ว่าร้ายผม ทำให้มองว่าผู้หญิงที่ยอมสละตัวเองมาตั้งท้องลูกผมต้องเสียใจด้วยการไปมี ผู้หญิงอื่น จนเขาจับได้แล้วทำให้ ครอบครัวผมเองต้องมีแผลที่ไม่อาจจะแก้กลับมาได้ คือ ความไว้ใจ หลังจากนั้น เวรกรรมก็เริ่มทำหน้าที่อีกครั้ง ด้วยการที่ผมตกงาน และ ภรรยาผมก็หย่า โดยที่ผมมารู้ทีหลังว่าเหตุที่หย่านั้น คือ การสั่งสอน เนื่องจากเราไม่ค่อยได้คุยกัน อย่างมีสติ เราเลยไม่รู้ ความคิดของกันและกัน ผ่านไป 2 ปี ครึ่ง ผมคิดว่า ภรรยาผมไม่กลับมาแล้ว ไม่มีทางที่จะได้เป็นครอบครัวกันได้อีก จนแม่ของลูก กลับมาแล้วบอกว่า กลับมาเริ่มต้นใหม่กันนะ แต่ในขณะเดียวกันก่อนหน้านี้ 1 เดือนผมได้ตัดสินใจ เริ่มคบหาผู้หญิงคนใหม่ ซึ่งผมยังไม่ได้ตัดสินใจว่าเรา2 คนนั้นจะไปด้วยกันรอดไหม เวรกรรม ได้เริ่มทำหน้าที่อีกครั้ง ผมทำตัวไม่ถูก คิดไม่ถูก ครอบครัวก็อยากกลับมาให้เหมือนเดิม กับคนที่เริ่มต้นใหม่ ก็อยากจะก้าวต่อไป สรุปแล้ว ผมเสียทั้ง 2 คน ผู้หญิงที่ผมเริ่มต้นใหม่ ต้องเสียใจ ที่ผมไปหลอกเขา ไม่มีวันกลับมาได้อีก
ผู้หญิงที่เป็นแม่ของลูก ก็ต้องเสียใจ ที่ตั้งใจจะให้ครอบครัวกลับมาแต่ผิดหวังกับผมที่ไปอยู่กับผู้หญิงอีกคน และก็ไม่สามารถ กลับมาได้อีก
สรุปสุดท้าย ในช่วงที่อยู่กับ แม่ของลูก ผ่านมาหนึ่งปี ผมพยายาม ที่จะแก้ไขในสิ่งที่ผมทำพลาดไป และทำลายความหวัง ของแม่ของลูก ผมทุ่มเท เงิน และ เวลา เพื่อจะให้แม่ของลูกไม่เครียด แต่แล้วก็ไม่เป็นผล
เราหย่ากัน ผมติดหนี้สิ้น หมาศาล จนไม่มีปัญญา แก้ไขมันได้ ครอบครัวผมตอนนี้ ไม่เหลืออะไรเลย หมดสิ้นทุกอย่างอยากตายหนี หนี้ หนี้ความรู้สึกผิดที่กระทำไว้กับบรรดาผู้หญิงที่ผมคบหา ผมได้รู้ว่าความรัก คืออะไร คือ สิ่งที่เรา ขาดมันไม่ได้ พร้อมจะสละทุกอย่างเพื่อมัน
ผมสิ้นหวังและเสียใจ เหมือนที่ได้กระทำไว้ กับแม่ของลูก
ผมเสียใจเสียความรู้สึก ที่ได้ทำไว้กับผู้หญิงที่ผมคบที่ทำงาน
ผมรู้สึกหดหู่ ที่ทำให้ลูกที่เกิดมาต้องมารับอะไรแบบนี้
ผมเสียใจ เสียความรู้สึก หมดแรง เหนื่อย กับการใช้ชีวิต มีทั้งหนี้ มีทั้งเวรกรรม ทำอะไรไม่ได้เลย อยากจะสู้ แต่ก็ได้แรงบันดาลใจเพียงแค่ ไม่กี่นาที ความรู้เหล่านั้นก็กับมากดทับ ทุกครั้ง
ผมมันเลว ผมมันชั่ว ผมมันไม่มีอะไรดี ผมมันเห็นแกตัว ผมมันคนไร้คุณธรรม ผมมันคนไร้ซึ่งความรัก
ผมยอมรับทุกอย่าง แค่อยากจะขอ อภัยจากผู้หญิงเหล่านั้น ผมตายไป ไม่ต้องมีกรรมต่อกันนะ ไปจากคนชั่วคนเลวคนนี้ สู้จะเดินหรือจะล้ม ก็ไม่รู้ อารมณ์มันรวมกันไปหมด ทั้งดีทั้งไม่ดี แยกไม่ออก จะแก้ยังไงก็ไม่รู้ ขอให้คนช่วยจะช่วยไหมก็ไม่รู้
แย่……คิดอยากจะยิงตัวเองจริงๆ
ความคิดที่อยากตายทำไงให้หายไปครับ
วันเวลา ที่คาดว่าจะมาถึง ก็มาถึงจนได้ เห็นการณ์ เริ่มจาก การทำร้านความรู้สึกของกันและกัน เมื่อครั้งก่อน จุดเริ่มต้นเกิดขึ้นจากตัวผมเองที่เอาแต่ใจตัวเอง คิดเองเออเองโดยที่ไมฟังใคร ช่วงระหว่างที่ทำงานผมก็เริ่มมีรักกับคนที่ทำงานตอนนั้นผมยังวัยรุ่นอยู่ นิสัยเหมือนเด็กๆ จะเรียกว่ารักรึเปล่าก็ไม่รู้ คบกับผู้หญิง คนนึง ซึ่งเขาดีกับเรามากไม่ว่าด้านไหนๆก็ตามเอาใจเราทุกอย่าง แต่แล้ววันหนึ่ง หลังจากที่คบกันมาได้ 3 ปี ผมก็ต้องเจอกับผู้หญิง คนหนึ่งที่ติดต่องานด้วยกัน แล้วก็เกิดชอบพอกันโดยที่ผมไม่ได้คิดถึง ผู้หญิงคนที่เอาใจใส่ผมเลย ผมทิ้งเขาแบบไม่มีเหตุผลผมผู้หญิงที่ผมเพิ่งคบได้ไม่นานท้อง เพราะเพียงคิดว่า อยากมีลูกให้กับ พ่อและแม่ได้เห็นหลานก่อนท่านจะจากโลกนี้ไป ผมทำได้ แม่ได้เห็นหลานก่อนท่านเสีย แต่เวรกรรม ที่ผมทำไว้มันก็เริ่มทำงาน ด้วยสาเหตุที่ผมไม่รู้จักผู้หญิงคนที่เป็นแม่ของลูกผมดีพอ ผมทำตัวไม่เป็นผู้ใหญ่ ให้แม่ของลูกว่าต่างๆนาๆ ทั้งที่ตัวเองไม่รู้ตัว ก็คิดว่าแม่ของลูกนั้นไม่ดีเอาแต่ว่าร้ายผม ทำให้มองว่าผู้หญิงที่ยอมสละตัวเองมาตั้งท้องลูกผมต้องเสียใจด้วยการไปมี ผู้หญิงอื่น จนเขาจับได้แล้วทำให้ ครอบครัวผมเองต้องมีแผลที่ไม่อาจจะแก้กลับมาได้ คือ ความไว้ใจ หลังจากนั้น เวรกรรมก็เริ่มทำหน้าที่อีกครั้ง ด้วยการที่ผมตกงาน และ ภรรยาผมก็หย่า โดยที่ผมมารู้ทีหลังว่าเหตุที่หย่านั้น คือ การสั่งสอน เนื่องจากเราไม่ค่อยได้คุยกัน อย่างมีสติ เราเลยไม่รู้ ความคิดของกันและกัน ผ่านไป 2 ปี ครึ่ง ผมคิดว่า ภรรยาผมไม่กลับมาแล้ว ไม่มีทางที่จะได้เป็นครอบครัวกันได้อีก จนแม่ของลูก กลับมาแล้วบอกว่า กลับมาเริ่มต้นใหม่กันนะ แต่ในขณะเดียวกันก่อนหน้านี้ 1 เดือนผมได้ตัดสินใจ เริ่มคบหาผู้หญิงคนใหม่ ซึ่งผมยังไม่ได้ตัดสินใจว่าเรา2 คนนั้นจะไปด้วยกันรอดไหม เวรกรรม ได้เริ่มทำหน้าที่อีกครั้ง ผมทำตัวไม่ถูก คิดไม่ถูก ครอบครัวก็อยากกลับมาให้เหมือนเดิม กับคนที่เริ่มต้นใหม่ ก็อยากจะก้าวต่อไป สรุปแล้ว ผมเสียทั้ง 2 คน ผู้หญิงที่ผมเริ่มต้นใหม่ ต้องเสียใจ ที่ผมไปหลอกเขา ไม่มีวันกลับมาได้อีก
ผู้หญิงที่เป็นแม่ของลูก ก็ต้องเสียใจ ที่ตั้งใจจะให้ครอบครัวกลับมาแต่ผิดหวังกับผมที่ไปอยู่กับผู้หญิงอีกคน และก็ไม่สามารถ กลับมาได้อีก
สรุปสุดท้าย ในช่วงที่อยู่กับ แม่ของลูก ผ่านมาหนึ่งปี ผมพยายาม ที่จะแก้ไขในสิ่งที่ผมทำพลาดไป และทำลายความหวัง ของแม่ของลูก ผมทุ่มเท เงิน และ เวลา เพื่อจะให้แม่ของลูกไม่เครียด แต่แล้วก็ไม่เป็นผล
เราหย่ากัน ผมติดหนี้สิ้น หมาศาล จนไม่มีปัญญา แก้ไขมันได้ ครอบครัวผมตอนนี้ ไม่เหลืออะไรเลย หมดสิ้นทุกอย่างอยากตายหนี หนี้ หนี้ความรู้สึกผิดที่กระทำไว้กับบรรดาผู้หญิงที่ผมคบหา ผมได้รู้ว่าความรัก คืออะไร คือ สิ่งที่เรา ขาดมันไม่ได้ พร้อมจะสละทุกอย่างเพื่อมัน
ผมสิ้นหวังและเสียใจ เหมือนที่ได้กระทำไว้ กับแม่ของลูก
ผมเสียใจเสียความรู้สึก ที่ได้ทำไว้กับผู้หญิงที่ผมคบที่ทำงาน
ผมรู้สึกหดหู่ ที่ทำให้ลูกที่เกิดมาต้องมารับอะไรแบบนี้
ผมเสียใจ เสียความรู้สึก หมดแรง เหนื่อย กับการใช้ชีวิต มีทั้งหนี้ มีทั้งเวรกรรม ทำอะไรไม่ได้เลย อยากจะสู้ แต่ก็ได้แรงบันดาลใจเพียงแค่ ไม่กี่นาที ความรู้เหล่านั้นก็กับมากดทับ ทุกครั้ง
ผมมันเลว ผมมันชั่ว ผมมันไม่มีอะไรดี ผมมันเห็นแกตัว ผมมันคนไร้คุณธรรม ผมมันคนไร้ซึ่งความรัก
ผมยอมรับทุกอย่าง แค่อยากจะขอ อภัยจากผู้หญิงเหล่านั้น ผมตายไป ไม่ต้องมีกรรมต่อกันนะ ไปจากคนชั่วคนเลวคนนี้ สู้จะเดินหรือจะล้ม ก็ไม่รู้ อารมณ์มันรวมกันไปหมด ทั้งดีทั้งไม่ดี แยกไม่ออก จะแก้ยังไงก็ไม่รู้ ขอให้คนช่วยจะช่วยไหมก็ไม่รู้
แย่……คิดอยากจะยิงตัวเองจริงๆ