วางจิตยังไงเมื่อรู้สึกเบื่อหน่ายกับวัฏสงสาร

ในช่วงชีวิตที่ผ่านมาเกือบครึ่งชีวิต เกิดเหตุการณ์ต่างๆมากมายทั้งทุกข์และสุข โดยส่วนใหญ่จะเป็นความทุกข์กายลำบากใจมากกว่าสุข จนมาศึกษาธรรมะแล้วเริ่มเข้าใจในชีวิตว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับเราไม่มมีเหตุบังเอิญ ทุกอย่างล้วนมีกรรมจัดสรรค์  รู้สึกทุกข์มากกับหลายๆเรื่องในชีวิต ทั้งชีวิตคู่ ครอบครัว
เข้าใจว่าทุกอย่างเกิดขึ้นตามกรรม แต่แล้วรู้สึกเบื่อหน่ายกับบุญกรรมที่เราต้องรับ  เหนื่อยหน่ายกับเวรกรรม เหนื่อยหน่ายกับการเกิดแก่เจ็บตาย วนไปวนมา ภพชาตินี้เข้าใจชีวิตว่าต้องปฏิบัติแค่ความดีเท่านั้น ต้องละชั่วทั้งกายวาจาใจ ต้องสะสมบารมีเพื่อภพชาติหน้าจะไม่ต้องพบเจอเหตุการณ์ที่เลวร้ายเจ็บปวด  แต่พอตายไปเกิดใหม่จดจำอะไรไม่ได้ก้ออาจจะเผลอสร้างกรรม สร้างเวรที่ต้องมาผูกกรรมมาชดใช้ ทั้งบุญเก่ากรรมใหม่ที่เราต้องเผชิญเพียงเพราะความไม่รู้เท่าทันตัวเองที่ไหลตามกิเลสโทสะโลภะโมหะ   ตั้งกระทู้เพื่อสนทานาธรรม ถามผู้รู้ เราควรวางจิตอย่างไรเมื่อเราต้องเผชิญเหตุการณ์ที่กกรมให้ผลให้ความทุกข์ใจเราอย่างหนักหนา เราจะวางใจเราอย่างไรเมื่อเราเบื่อหน่ายต่อวัฏสงสาร เบื่อหน่ายเกมส์กรรม  ตอนนี้หันมาศึกษาธรรมะ สวดมนต์ปฏิบัติธรรม และพยายามฝึกนั่งสมาธิค่ะ