ผมจบบัญชีครับ ตามหัวข้อกระทู้ มที่จบเป็น มอระดับภาคครับเก่าแก่เลยทีเดียว แต่พอจบมาแล้ว ด้วยตอนนั้นใจอยากอยู่บ้านเลยยื่นแถวบ้านครับ  ปรากฏว่า........ไม่ค่อยมีใครโทรมาเลยครับ(ติต่างเอาเองว่าต้องการคนมีประสบการณ์)
แต่ไปๆมาๆไอ้เราดันเห็นเพื่อนได้ บ ดีๆ (บ ใหญ่เลยครับ) ทั้งที่เพื่อนที่ได้บางคนเกรดก็ต่ำกว่าเรา (ส่วนหนึ่งเพราะผมไม่อยากยื่นเองครับ แต่ตอนนี้ดันเสียดายแบบสุดๆ)
ต่อเลยครับ ตอนนี้เลยกลายเป็นว่า รู้สึกเสียดายกับเวลาที่ผ่านไป ได้แต่พยายามปลอบตัวเอง(แต่มันก็อดเสียดายไม่ได้นั่นแหละครับ)
แต่พอลองอยู่บ้านมันก็ไม่ได้น่าอยู่ขนาดนั้น การเดินทางก็ไม่สะดวก คิดไปคิดมาไปหางานแถวกทม โอกาสในการเติบโตน่าจะเยอะกว่าด้วยซ้ำ (จังหวัดที่ผมอยู่ค่าครองชีพแพงมากครับ ถ้าจะประหยัดเงินด้วยการทำงานใกล้บ้าน แบบไม่ต้องไปเช่าหออยู่ ไม่มีงานที่มีโอกาสเติบโตเลยนั่นสิครับ
แต่ความผิดหวังก็มีมาเรื่อยๆครับ ได้สัมภาษณ์ บ ใน กทม (ขาด budget บ้างไรบ้าง ก็เป็นอันต้องตัดใจไป ก็เลยต้องเก็บเงินกับงานที่ทำอยู่ตอนนี้ก่อน ไม่ใช่งานตรงสาย แต่มีที่พักกับอาหารให้ครับแม้จะไม่ถนัดแต่ได้ภาษาด้วยก็ถือว่าดีระดับที่พอจะถูไถได้) บางทีก็รู้สึกเสียใจ ผิดหวัง ท้อแท้ ตั้งคำถามว่าทำไม ถ้าเรา...เราจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น แต่ยิ่งคิดมันก็ยิ่งเจ็บครับ ได้แต่ก้มหน้าก้มตาใช้ชีวินต่อไป และเก็บเอาไว้เป็นบทเรียนในความผิดพลาดครั้งนี้ แต่ความรู้สึกเจ็บปวดนี่สิครับมันยังไม่จากผมไปไหนเลย พอบ่นออกมาก็รู้สึกเป็นการทำร้ายคนรอบข้างอีก ตอนนี้ภาวนาให้เวลาไหลผ่านไปอย่างรวดเร็ว กับอ้อนวอนโชคชะตาที่มันมักจะไม่น่ารักให้หยิบยื่นสิ่งดีๆเข้ามาบ้าง 
อีกเรื่องครับ ผมเป็นเห็นอกเห็นใจคนอื่นอแบ่งปันและคิดว่าก็ดีกับเขา (หรือผมไม่เข้มแข็งกันแน่) แต่เหมือนผมยิ่งทำ ผมยิ่งเหมือนโดนเอาเปรียบ โดนควบคุม เป็นเหมือนนกในกรง (ใครบางคนบอกว่าแม้คนจบจากที่อื่นก็มาทำงานแถวบ้านกัน แต่ผมกับมองว่าตัวเองดีขึ้นกว่านี้ได้ ควรอยู่ในจุดที่ดีกว่าที่นี่)
สุดท้ายกระทู้นี้ไม่มีอะไรครับ แค่อยากระบายความรู้สึกตอนนี้ ถ้าเข้ามาอ่านแล้วเกิดความทุกข์ก็ขอขมาลาโทษด้วยนะครับ