ในเมื่อฐานะไม่พร้อม ทำไมถึงได้ตัดสินใจมีลูก?

อันนี้เราแค่อยากจะระบายความอัดอั้นภายในใจน่ะค่ะ คือเรื่องของเรื่อง คุณพ่อคุณแม่มีเราเพราะแค่อยากมี เคยถามท่านหลายครั้ง เพราะตั้งแต่เด็ก เราทำงานช่วยพวกท่านมาตลอด ตอนนั้นก็รู้สึกภูมิใจนะ แต่ตอนนี้เราเริ่มไม่ไหวแล้ว ทุกอย่างมันมาลงที่เรา ทั้งเรียน ทั้งงาน ค่านู่นค่านี่ เรากลายเป็นเสาหลักของบ้านคงตั้งแต่อายุ 19 เรานั่งคิดมาตลอด ทำไมพ่อแม่ไม่เตรียมความพร้อมก่อนมีเรา คือนึกอยากจะมีก็มีเลยหรอ พอเราเกิดมา ก็กลายเป็นว่าเราลำบากเลย บางวันไม่มีเงินไปโรงเรียน บางวันต้องอดข้าว ยืมเงินคนอื่นกินข้าว แล้วพวกท่านล่ะ เอาเงินไปเล่นหวย โห่ คือ เรื่องหวยเราทะเลาะกับพวกท่านหลายรอบแล้ว รู้ว่าอยากรวยทางลัด แต่ช่วยคิดถึงเรื่องที่มันสำคัญก่อนได้มั้ย ค่าข้าว ค่าน้ำ ค่าไฟ ไม่ใช่เอาไปลงหวยหมด เราทำงานได้เงินมาก็ขอไปซื้อหวย เราก็อะไรวะ อะไรเนี่ย สิ่งที่สำคัญกว่าไม่จ่าย ไปจ่ายอะไรก็ไม่รู้ ำอ ไม่ถูกก็มาบ่น บ่นพูดจนเรารำคาญ สรุปมันผิดที่ใคร ผิดที่เราไม่เลือกเรียน ปวช ปวส เพื่อที่จะได้ทำงานเร็ว ๆ แต่เลือกเรียน ป.ตรี แทน หรือ ผิดที่เราไม่ขยันทำงาน มั้งที่เราทำพาร์ทไทม์ทุกเย็น ทำมาจนเข้าปีที่ 4 แล้ว เงินเก็บก็ยังไม่มี หมดไปกับค่าหนี้สินทั้งหมด เราพยายามแล้ว แต่มันก็ได้แค่นี้ นี่เราก็สมัครเดลิเวอรี่ไปก็ต้องรออีก เพราะรอตรวจสอบข้อมูล รายจ่ายแซงรายรับมากมาย เครียดมาก เครียดทุกวัน ไหนจะค่าเทอมอีก เหนื่อยมาก ๆ ใครจะบอกว่าลำบากวันนี้สบายวันหน้า เมื่อตอนที่เราทำงานพาร์ทไทม์ตอน ม.4 ก็เคยมีคนพูดแบบนี้ ก็ไม่เห็นมันจะสบายเลย เหนื่อยกว่าเดิม โคตรท้อ ทำไมพ่อแม่ไม่เตรียมความพร้อมให้เราเลย เราเลยปฏิญาณกับตัวเองว่าจะไม่มีครอบครัวเด็ดขาดถ้าเกิดว่าไม่มีความพร้อมจริง ๆ อย่างน้อยเราจะไม่ปล่อยให้ลูกหิวทั้งวัน หรือ เดินกลับจากที่ทำงานเป็นกิโล ๆ เด็ดขาด มันโคตรเหนื่อยเลยทุกคน ถึงคนรอบตัวจะบอกให้เราสู้ แต่เราสู้มาทั้งชีวิตแล้ว เราไม่อยากสู้ เราอยากสบาย แต่ยิ่งทำเท่าไหร่ ก็ยิ่งเหนื่อยและลำบากอยู่ดี ขยันไปก็เท่านั้น ศึกษาเรื่องลงทุนก็ไม่มีทุนจะไปลง เพราะรายจ่ายในครอบครัวมันเยอะมาก เหมือนเราเป็น ATM ใครจะบอกว่า เพราะมายเซ็ตเราเป็นแบบนี้ไง เลยไม่เจริญ ค่ะ เราท้อ เราเหนื่อย เราไม่เคยรู้สึกมีความสุขกับครอบครัวในบ้านเลย แต่เรากับมีความสุขกับเพื่อน กับสิ่งข้างนอกมากกว่า ครอบครัวให้เราไม่ได้เลย เราไม่อยากกลับบ้าน เพราะกลับมาก็เจอพ่อแม่นั่งทะเลาะกันเรื่องไม่เป็นเรื่อง คือคนกลับจากงานมาเหนื่อย ๆ ก็อยากนอนเงียบ ๆ ตอนนี้ใส่หูฟังจนหูจะแตกแล้ว บ้านชั้นเดียวมันทรมารนะคะ ยิ่งพ่อแม่ 60+ ทั้งคู่ด้วยแล้ว คนแก่ยิ่งเตือนยิ่งต่อต้าน เหนื่อยใจ เราอยากจะย้ายออกให้รู้แล้วรู้รอด แต่ก็ไม่มีเงินถุงเงินถังไปตั้งตัว อย่างที่บอก หนี้สินรายจ่ายมันเยอะมากค่ะ เห้อ