สวัสดี เรามีเรื่องมาระบายและปรึกษาทุกคนที่เข้ามาอ่านกระทู้นี้ว่าเราเห็นแก่ตัวจริงๆใช่มั้ยเรื่องที่เกิดก็คือว่า
เมื่อไม่กี่ชั่วโมงเราได้มีปากเสียงกับแม่สาเหตุคือว่าเรื่องเงิน คือคนรู้จักของแม่มายืมเงินเราเป็นเงินจำนวนหลักหมื่น ตอนแรกเราไม่ได้จะให้ยืมเพราะเงินก้อนนี้เราก็จะมาลงทุนซื้อเฟรนไชส์เอาของมาขาย แล้วคนนี้เค้าเป็นลูกศิษย์ (แม่เป็นอาจารย์)เคยช่วยแม่ออกรถมาให้แม่ส่วนตัวเค้าเป็นราชการเพราะแบบนี้เราถึงให้ยืมเพราะคิดถึงจุดนี้ซึ่งกำหนดคืนคือ2วันหลังจากที่ยืมไปเพราะเค้ารับปากว่าจะคืนและเค้าก็รู้ว่าเราต้องจ่ายค่าเฟรนไชส์พอวันนั้นมาถึงเค้าว่าหาไม่ทันขอเลื่อนเราก็โอเคเลื่อนให้อีก3วันเอามาคืนนะเค้าก็โอเคซึ่งทั้งหมดนี้แม่เราจะเป็นคนคุยซะส่วนใหญ่แม่จะคุยกับเค้าแล้วค่อยมาคุยกับเราอีกทีพอถึง3วันที่กำหนดว่ายังหาไม่ได้ก็มีการขึ้นเสียงกับแม่เราไปว่าถ้าเอาจริงๆเค้าจะหาเงินมาคืนให้แต่ขาดกันนะเค้าพูดประมาณนี้แม่ก็หวั่นๆเพราะเค้าเป็นรับข้าราชการอยู่อำเภอที่เราอยู่แล้วแม่ไม่ได้อยู่บ้านเดียวกับเราอยู่ห่างเราไปร้อยกว่าโลถ้าเกิดอะไรขึ้นกับลูกหลานก็จะได้เรียกเค้ามาดูได้นี่คือเหตุผลส่วนนึงที่แม่ไม่ถามมากเรื่องเงินกับเค้าแล้วตอนนี้แม่ก็กลับบ้านแม่ไปแล้วเค้าก็ไม่โทรหาแม่ว่ายังไงเรื่องเงินเราเลยโทรถามแม่เมื่อวาน (เหตุการณ์ที่ถามนี้เกิดขึ้นเมื่ออาทิตย์ที่แล้วๆ)แม่ก็ว่าไม่ใช่เวลาที่จะมาถามตอนนี้เราก็ขึ้นสิเพราะร้านจะเปิดแล้วแต่อันนั้นขาดอันนี้ขาดเราก็อยากทำให้มันดีก่อนที่จะเปิด มันใช่เรื่องมั้ยที่เรื่องของเราต้องมาสะดุดเพราะลูกศิษย์ เงินเราอยู่กับเค้านะแม่ พอเราพูดไปผิดหูแม่แม่ก็วางสายไปเลย พอวางสายเราคิดในหัวเลยว่าแม่ต้องว่าเราไม่ดูแม่คิดถึงแต่เรื่องตัวเอง ของก็พอมีขายๆไปก่อนสิ แต่เราอยากให้มันสวยกว่านี้จะได้ดูน่าเข้าน่าซื้อ เราผิดหรอ ? ทุกคนมีความเห็นว่ายังไงคะ ถ้าเกิดเป็นแบบนี้จะคิดแบบเรามั้ย
สถานการณ์ปัจจุบันจนจะครบเดือนแล้วยังไม่มีติดต่อจากเค้ามาเลยจะทวงก็ไม่รู้จะทวงยังไงไม่ให้ผิดใจกัน ถามแม่ แม่ก็ว่าให้เวลาเค้าหน่อย ตอนนี้เราก็เปิดร้านแล้วแต่แบบขาดนั่นขาดนี่ ตั้งแต่เกิดเรื่องนี้เราก็คิดมากจนมีปัญหาเกี่ยวกับการนอนและระบบหายใจตกเย็นมามันหายใจเหมือนไม่อิ่มหายใจติดขัด แบบนี้เราเพิ่งมาเป็นตอนเกิดเรื่องนี้แหละค่ะ
และ ณ ตอนนี้ เหตุการณ์ได้เกิดอีกครั้งเราได้ทะเลาะกับแม่มีปากมีเสียงไปตามต้นกระทู้ที่ว่าไว้เลยค่ะคือ ตามปกติแม่ก็โทรถามว่าเป็นยังไงขายพอได้มั้ยเราก็บอกไปและเราก็บอกว่ามันติดอยู่อย่างคือเวลาลูกค้ามาสั่งของแล้วก็ต้องรอแต่มันไม่มีเก้าอี้ให้ลูกค้านั่งเลยแล้วกันสาดร่มอะไรก็ไม่มีอะไรๆก็ขาดใครเค้าจะมาอยากซื้อของ เพราะวันนี้เค้ามาสั่งแล้วก็ต้องยืนรอบางคนเดินมาซื้อเราแต่ไกลยังต้องมายืนรอเราทำอีก มันก็ไม่ใช่ แม่เราก็ว่าขายๆไปก่อนค่อยเก็บเงินซื้อเพิ่มตกแต่งเอาแต่เข้าใจมั้ยว่ามันไม่ดูดีไม่น่าเข้าแล้วใครมันจะเอาเงินมาซื้อของเรา คนเค้าก็ต้องดูจากหน้าตาของร้านก่อนว่าน่าเข้าน่าซื้อมั้ย แต่นี่อะไรเก้าอี้สักตัวยังไม่มี รแดดส่องเวลาร้อนยังไม่มีบัง ฝนตก ก็เปียกไปหมด แล้วเพิ่งเริ่มขายจะเอาเงินที่ไหนมาซื้อเพราะต้องเก็บลงทุนต่ออีกเงินนี้เราเอามาเพื่อลงทุนไม่ใช่เอามาให้ใครยืมแล้วไม่คืนแบบนี้ทั้งที่รับปากว่าจะคืนวันนั้นวันนี้ และประโยคที่แม่ตัดสายไปเลยคือเราพูดว่าถ้าเค้าติดต่อมาบ้างก็ยังพอว่าแต่นี่อะไรเงียบหายไปเลยแล้วแม่เราโทรไปยังไม่รับอีกทั้งที่ในไลน์ยังโพสอยู่เลบ แม่ตอบกลับมาว่าจะให้ทำยังไง แม่ก็มีปัญหาของแม่ให้คิดมากอยู่แล้วยังจะมาบีบแม่อีกแทนที่จะดูแม่บ้างคิดแต่เรื่องแต่ปัญหาของตัวเอง แต่เรามาคิด คิดจนร้องไห้ว่าแม่ล่ะคิดแต่เรื่องคนอื่นแต่ไม่คิดถึงลูกตัวเองเลยว่าลูกตัวเองจะเป็นยังไง เราคิดแบบนี้ค่ะณตอนนี้ที่พิมพ์อยู่
เราผิดมั้ยที่คิดแบบนี้เห็นแก่ตัวไปหรอที่คิดถึงตัวเองมากกว่า
เมื่อไม่กี่ชั่วโมงเราได้มีปากเสียงกับแม่สาเหตุคือว่าเรื่องเงิน คือคนรู้จักของแม่มายืมเงินเราเป็นเงินจำนวนหลักหมื่น ตอนแรกเราไม่ได้จะให้ยืมเพราะเงินก้อนนี้เราก็จะมาลงทุนซื้อเฟรนไชส์เอาของมาขาย แล้วคนนี้เค้าเป็นลูกศิษย์ (แม่เป็นอาจารย์)เคยช่วยแม่ออกรถมาให้แม่ส่วนตัวเค้าเป็นราชการเพราะแบบนี้เราถึงให้ยืมเพราะคิดถึงจุดนี้ซึ่งกำหนดคืนคือ2วันหลังจากที่ยืมไปเพราะเค้ารับปากว่าจะคืนและเค้าก็รู้ว่าเราต้องจ่ายค่าเฟรนไชส์พอวันนั้นมาถึงเค้าว่าหาไม่ทันขอเลื่อนเราก็โอเคเลื่อนให้อีก3วันเอามาคืนนะเค้าก็โอเคซึ่งทั้งหมดนี้แม่เราจะเป็นคนคุยซะส่วนใหญ่แม่จะคุยกับเค้าแล้วค่อยมาคุยกับเราอีกทีพอถึง3วันที่กำหนดว่ายังหาไม่ได้ก็มีการขึ้นเสียงกับแม่เราไปว่าถ้าเอาจริงๆเค้าจะหาเงินมาคืนให้แต่ขาดกันนะเค้าพูดประมาณนี้แม่ก็หวั่นๆเพราะเค้าเป็นรับข้าราชการอยู่อำเภอที่เราอยู่แล้วแม่ไม่ได้อยู่บ้านเดียวกับเราอยู่ห่างเราไปร้อยกว่าโลถ้าเกิดอะไรขึ้นกับลูกหลานก็จะได้เรียกเค้ามาดูได้นี่คือเหตุผลส่วนนึงที่แม่ไม่ถามมากเรื่องเงินกับเค้าแล้วตอนนี้แม่ก็กลับบ้านแม่ไปแล้วเค้าก็ไม่โทรหาแม่ว่ายังไงเรื่องเงินเราเลยโทรถามแม่เมื่อวาน (เหตุการณ์ที่ถามนี้เกิดขึ้นเมื่ออาทิตย์ที่แล้วๆ)แม่ก็ว่าไม่ใช่เวลาที่จะมาถามตอนนี้เราก็ขึ้นสิเพราะร้านจะเปิดแล้วแต่อันนั้นขาดอันนี้ขาดเราก็อยากทำให้มันดีก่อนที่จะเปิด มันใช่เรื่องมั้ยที่เรื่องของเราต้องมาสะดุดเพราะลูกศิษย์ เงินเราอยู่กับเค้านะแม่ พอเราพูดไปผิดหูแม่แม่ก็วางสายไปเลย พอวางสายเราคิดในหัวเลยว่าแม่ต้องว่าเราไม่ดูแม่คิดถึงแต่เรื่องตัวเอง ของก็พอมีขายๆไปก่อนสิ แต่เราอยากให้มันสวยกว่านี้จะได้ดูน่าเข้าน่าซื้อ เราผิดหรอ ? ทุกคนมีความเห็นว่ายังไงคะ ถ้าเกิดเป็นแบบนี้จะคิดแบบเรามั้ย
สถานการณ์ปัจจุบันจนจะครบเดือนแล้วยังไม่มีติดต่อจากเค้ามาเลยจะทวงก็ไม่รู้จะทวงยังไงไม่ให้ผิดใจกัน ถามแม่ แม่ก็ว่าให้เวลาเค้าหน่อย ตอนนี้เราก็เปิดร้านแล้วแต่แบบขาดนั่นขาดนี่ ตั้งแต่เกิดเรื่องนี้เราก็คิดมากจนมีปัญหาเกี่ยวกับการนอนและระบบหายใจตกเย็นมามันหายใจเหมือนไม่อิ่มหายใจติดขัด แบบนี้เราเพิ่งมาเป็นตอนเกิดเรื่องนี้แหละค่ะ
และ ณ ตอนนี้ เหตุการณ์ได้เกิดอีกครั้งเราได้ทะเลาะกับแม่มีปากมีเสียงไปตามต้นกระทู้ที่ว่าไว้เลยค่ะคือ ตามปกติแม่ก็โทรถามว่าเป็นยังไงขายพอได้มั้ยเราก็บอกไปและเราก็บอกว่ามันติดอยู่อย่างคือเวลาลูกค้ามาสั่งของแล้วก็ต้องรอแต่มันไม่มีเก้าอี้ให้ลูกค้านั่งเลยแล้วกันสาดร่มอะไรก็ไม่มีอะไรๆก็ขาดใครเค้าจะมาอยากซื้อของ เพราะวันนี้เค้ามาสั่งแล้วก็ต้องยืนรอบางคนเดินมาซื้อเราแต่ไกลยังต้องมายืนรอเราทำอีก มันก็ไม่ใช่ แม่เราก็ว่าขายๆไปก่อนค่อยเก็บเงินซื้อเพิ่มตกแต่งเอาแต่เข้าใจมั้ยว่ามันไม่ดูดีไม่น่าเข้าแล้วใครมันจะเอาเงินมาซื้อของเรา คนเค้าก็ต้องดูจากหน้าตาของร้านก่อนว่าน่าเข้าน่าซื้อมั้ย แต่นี่อะไรเก้าอี้สักตัวยังไม่มี รแดดส่องเวลาร้อนยังไม่มีบัง ฝนตก ก็เปียกไปหมด แล้วเพิ่งเริ่มขายจะเอาเงินที่ไหนมาซื้อเพราะต้องเก็บลงทุนต่ออีกเงินนี้เราเอามาเพื่อลงทุนไม่ใช่เอามาให้ใครยืมแล้วไม่คืนแบบนี้ทั้งที่รับปากว่าจะคืนวันนั้นวันนี้ และประโยคที่แม่ตัดสายไปเลยคือเราพูดว่าถ้าเค้าติดต่อมาบ้างก็ยังพอว่าแต่นี่อะไรเงียบหายไปเลยแล้วแม่เราโทรไปยังไม่รับอีกทั้งที่ในไลน์ยังโพสอยู่เลบ แม่ตอบกลับมาว่าจะให้ทำยังไง แม่ก็มีปัญหาของแม่ให้คิดมากอยู่แล้วยังจะมาบีบแม่อีกแทนที่จะดูแม่บ้างคิดแต่เรื่องแต่ปัญหาของตัวเอง แต่เรามาคิด คิดจนร้องไห้ว่าแม่ล่ะคิดแต่เรื่องคนอื่นแต่ไม่คิดถึงลูกตัวเองเลยว่าลูกตัวเองจะเป็นยังไง เราคิดแบบนี้ค่ะณตอนนี้ที่พิมพ์อยู่