เราทะเลาะกันกับน้อง คิดว่าเหตุไหนมันฟังขึ้นกว่ากัน?

เล่าก่อน ว่าเรากับน้องสนิทกัน ก็พี่น้องกันนั่นแหละ แต่ก็มีบ้างที่เราถามน้องไป ว่า"เคยเห็นกูเป็นพี่มั้ย" น้องเราตอบว่า"ไม่ ไม่เคยเป็นพี่กู กูไม่เคยมีพี่ ๆแบบ" เหมือนเป็นคำตอบที่ฟังดูตลกนะ แบบพี่น้องแกล้งกันหยอกกัน แต่จริงๆ น้องเรามันคิดจริง มันไม่อยากมีพี่เป็นเราเว้ย ด้วยนิสัยที่ แตกต่างกัน แต่พอเวลาจะเข้ากันได้เข้าดีก็มีบ้าง 

เรากับน้องมีเรื่องที่ไม่ค่อยลงรอยกัน ก็อย่างเรื่องทิ้งขยะ เก็บห้อง บลาๆ (เรากับน้องไม่ได้อยู่ห้องด้วยกันนะ) เราทะเลาะกันบ่อย เราเป็นประเภทแบบ พูดกูไม่ทำ ไม่ต้องมาวุ่นวายกับห้องกู ไม่ต้องวุ่นวายกับชีวิตกู แล้วน้องก็ชอบเดือดกลับ ไปมาจนทะเลาะกันใหญ่โต จนโดนคนในบ้านบ่นบ่อยๆเรื่องทะเลาะกัน ด้วยความที่ว่าน้องมันเป็นคนเล็ก แล้วเราก็เป็นคนกลาง ยังไงๆ เราก็แพ้มันตลอด แต่เราก็ไม่ได้นอยด์อะไร เพราะมันเป็นเรื่องธรรมดา แต่มีแอบน้อยใจบ้าง ที่เข้าข้างแต่มัน คนกลางก็มีหัวใจนะ!

เข้าประเด็น
เรานั่งกินข้าวอยู่แล้วคุยกับคนในครอบครัวไปพลางๆ น้องมันมาทีหลัง ก็มานั่งข้างๆ เราก็กินไปตามปกติ หยอกกันบ้าง จนมันกินข้าวแล้วไอข้าวร้อนๆมาพ่นใส่ขาเรา มันดูเป็นเรื่องเล็กนะในสายตาใครหลายๆคน แต่มันไม่ใช่สำหรับเราไง เราเกลียดการที่มีคนมาทำให้เราตกใจมากๆ เกลียดคนที่มาทำลายความรุ้สึกมีความสุขระหว่างกินข้าว 

น้องมันอาจจะทำเล่นๆ แต่เราไม่เล่น เพราะตอนนั้นเราสะดุ้งแรงมากๆ แล้วเราเป็นคนที่มือไม้เร็วกว่าความคิด ดีแค่ไหนที่เราไม่จับหัวมันโขกโต๊ะหรือฟาดมันเข้ากลางหลังแรงๆ จนมันร้องไห้อะ

แล้วเราก็ทะเลาะกับน้อง คือ เราเหมือนเห็นแก่ตัว แต่พวกคุณคิดดูสิ สิ่งที่เราชอบไม่ชอบมันไม่เหมือนกัน 

เรางอนมันรีบจานหนีเข้าห้องไม่คุย ตื่นเช้ามาเราก็ต้องทำอะไรหลายๆอย่าง จนอาบน้ำหวีผม เราก็ทะเลาะกับมันอีก เรื่องของที่จะเอามาง้อเรา มันบอกจะให้เลย์สองห่อ เราก็โอเค แต่พอทวงมัน มันบอกไม่ให้ เพราะเราไม่ได้ตอบตกลงกับมัน ถามจริงเถอะ ใครงอนกันแล้วคุยกันบ้าง ฟอร์มมันเยอะ จะให้กูตอบยังไงก่อน 

แล้วก็คุยกันไม่ลงรอย เราตีกับมันอีกแล้ว จำไม่ได้เรื่องอะไร แต่ก็เขม่นใส่กัน จนตอนเย็น เราไปซื้อขนมมา แล้วเอาเข้ามากินในน้อง น้องมันก็อยากกิน แต่เราไม่ได้เอาไปให้มัน ให้มันมาเอาในห้อง แต่มันไม่ยอมมา เพราะไม่ชอบห้องเรา คือ ห้องกูก็ห้องเก็บเสื้อผ้าค่ะอีสัส อย่ามาทำเป็นไม่อยากเข้า 

มันก็งอนทำหน้าทำตาใส่ มองแรง เราก็หอบขนมออกมานอกห้อง แต่ก็ยังเคืองๆมันเรื่องขนมเลย์อยู่ มันไปซื้อมาจริง แต่แบ่งเราแค่นิดเดียว แบบนิดเดียวจริงๆ ก็เลยเคือง ไม่ทำตามคำพูดนี่หว่า 

แล้วก็ทะเลาะกันอีกตามเคย แต่ตอนนี้ไม่ใช่เรื่องเป่าไอข้าวนะ เรื่องทรศ. เราวางไว้โซฟา แล้วเดินไปดื่มน้ำที่วางไว้บนโต๊ะไม่ไกล น้องมันก็เดินออกมาจากโถง มาถามแม่เรื่องหมักเนื้อไก่ เราก็ไม่ได้อะไร งอนอยู่เลยไม่สน 

จนมันไปนั่งกินเลย์ของเราที่โซฟา แล้ว แปะ! มือถือเราตก เราว่าเรากวางไว้ไม่ได้ใกล้ขอบขนาดนั้นนะ ดันหล่นหน้าจอตบลงไปบนพื้น เราก็แซะมันไปเรื่องนี้ ว่า "ทำตก ไม่มีน้ำใจเก็บให้หน่อยรึไง" แต่มันทำหน้าไม่พอใจ เถียงเรากลับ "ไอ้คนวางไว้ไม่เป็นที่ แล้วมาโทษกู" เรากขก.เถียง พูดไปก็มึนใส่ เราเลยเก็บมือถือขึ้นมาแล้วปาไว้ที่โซฟาเหมือนเดิม

สต.เป็นคนที่ขอบโยนของอยู่แล้ว แต่คนอื่นมักเข้าใจผิดว่ากำลังเหวี่ยง 

พี่ชายที่เดินออกมาจากห้องก็งง ทำไมเราปาทรศ. แล้วเราก็เดินหายไปเปิดตู้เย็นเอาน้ำแข็งใส่แก้วแล้วเดินเข้าห้องไป 

เราอยากรู้ ว่าทำไมมันถึงได้ทะเลาะกันได้ขนาดนี้วะ เราดิ่งกับคำพูดของน้องไปหลายคำเลยที่ด่าเรากลับ ทั้งๆที่เราไม่ได้ด่ามันเลย มันทำให้เราน้อยใจเว้ย ไม่อยากคุยกับมัน 

เราอยากรู้จริงๆ ใครกันแน่ที่เป็นคนควรพูดขอโทษก่อน อาจจะฟังดูเข้าข้างตัวเอง แต่เราก็มีเหตุผลของเราที่เราทำแบบนี้...