กรณีคนที่รัก ตายจาก …
แต่ก่อน ตอนที่เราไม่เคยเจอบททดสอบใจประเภทนี้ เราก็ไม่รู้ค่ะ ว่าต้องทำใจอย่างไร
พอมีคนมาขอให้ปลอบ เราก็นั่งเทียนปลอบใจไปตามประสา ด้วยใจเมตตา อยากให้เขาคลายทุกข์

พอเจอกับตัวเอง …
ตอนนี้สามารถเล่าได้จากประสบการณ์ตรงแล้ว … ไม่ใช่การตอบจากตำราอีกต่อไป

1. อุทิศส่วนกุศลให้เขาทุกวัน
เพราะต้องการอุทิศกุศลให้เขานี่แหละค่ะ และเพราะรู้ว่ากุศลสูงสุดมาจากการเจริญพระกรรมฐาน
เราจึงต้องพยายาม รักษาจิตใจให้ผ่องใสที่สุด

และการอาลัย อาวรณ์ มันทำให้จิตใจเราเศร้าหมอง … เราจึงไม่อาจจมอยู่กับอารมณ์นี้นานค่ะ

2. แม้จะเป็นระยะเวลาเพียงสั้นๆ ที่เราได้มีโอกาสได้รับความรักจากเขา และเรารักตอบ
แม้ทุกนาที จะมีความหมาย และหวานซึ้ง แต่มัน “จบลงแล้ว” ค่ะ

ในชีวิตหนึ่งๆ การจะได้เจอคนถูกใจขนาดนี้ ยากนัก แต่แทนที่จะมองในมุมว่า เวลาน้อยไป ที่ได้รู้จักกัน
เรากลับมองในมุมว่า ห้าพันกว่านาที ที่เราได้คุยกันนั้น ก็เพียงพอแล้ว

(ประเด็นในเรื่องนี้คือ ถ้ามัวคร่ำครวญว่า เวลามีน้อยเหลือเกิน ใจจะทุกข์เพราะ “อยากมีเวลา” ร่วมกันมากขึ้น
ถ้ายอมรับความจริงได้ ใจเราจะไม่ทุกข์ เพราะ “ความอยาก” นั่นเองค่ะ)

3. ข้อความที่เคยคุยกัน เราจะห้ามใจ ไม่ให้ตัวเองไปอ่าน / เพลงที่เคยโพสต์ให้กัน เราจะทนฟังได้ไม่นาน

พอเห็นจิตใจกระเพื่อมไหว เพราะความอาลัย เราจะหยุดทันที … วันหนึ่ง เราจะกลับมาอ่าน วันหนึ่ง เราจะกลับมาฟัง
แล้วยิ้มได้เพราะความคิดถึง … แต่ยังไม่ใช่วันนี้

เราจะไม่โพสต์อะไรเยิ่นเย้อ ถึงเขา เราหยุดพร่ำพรรณาเรื่องเขาให้เพื่อนๆฟัง
เพื่อนฝูง ทึ่ง เพราะคิดว่าเราทำใจได้เร็ว … ภายนอกเราดูแข็งแกร่ง สมกับความเป็นเรา และภายใน เราต้องแกร่งแบบนั้น (ในสักวัน)

4. ร่างกายเราเอง ก็ต้องแตกสลายไปในที่สุด

เขาไปสู่สุคติภูมิแล้ว วันหนึ่งข้างหน้า เราอาจจะมีโอกาสได้เจอกันอีก ณ ทิพยสถาน  

และเพื่อความไม่ประมาท
เพราะตระหนักว่า เวลาของเราเองก็เหลือน้อยเต็มที  ไม่อาจจะมั่นใจได้เลยว่า พรุ่งนี้ หรือ ชาติหน้า สิ่งใดจะมาถึงก่อนกัน

ด้วยมรณสติที่เราตามระลึกถึง  / ด้วยความไม่ประมาทในเวลาที่เหลืออยู่
ทำให้เราอยากจะอยู่แต่ในแวดวงแห่งความดีงามทั้งปวง  และความดีงามเหล่านั้น คอยโอบอุ้มจิตใจเรา
ให้เรารู้สึกมั่นคง บนทางสายนี้ … มรรคามรรคปฏิปทา …

เรารู้ว่า หากเขามองลงมา เขาจะหมดห่วง และเขาจะภูมิใจในตัวเรา …