ตัวหนังแบ่งเป็นสามยุคคือ
ยุค 50 ก่อนเป็นทหาร ซึ่งพีเรียดนั้นน่าจะเป็นขาขึ้นมากสุดของ เอลวิส ทั้งเรื่องกายภาพท่าเต้น พลังเสียง หน้าตาที่หล่อเหลา เป็นเด็กนิสัยดี หัวอ่อน รักครอบครัว 
ยุค 60 
หลังเป็นทหาร กลับมาเป็นดาราฮลลีวู๊ด ไม่ขึ้นเวทีร้องเพลงแล้ว ทำตามความฝันของตัวเอง ตามรอย เจมส์ ดีน ไอดอลของเค้า แรกประสบความสำเร็จ หลังเริ่มตกต่ำ ต้องกลับมาทำเพลงอีกครั้ง ถึงกลับมายืนบนจุดสูงสุดอีกรอบ 
ยุค 70 บั้นปลายชีวิต สื่อให้เห็นถึงความเจ็บปวดทั้งภายในและภายนอก สุขภาพที่ทรุดโทรม ความโดดเดี่ยว หันไปพึ่งยาเสพติด เป็นพีเรียดที่กระทบ
กระเทือนจิตใจคนดูอย่างยิ่ง ยิ่งใครเป็นแฟนเพลงเอลวิส จะรู้สึกหดหู่เหลือเกิน 

ทำไมถึงเป็น คิง ออฟ ร็อค ทั้งที่ไม่เคยไปโชว์ต่างประเทศ อย่างที่ เอลวิส พูด ไม่มีดนตรี ก็ไม่มีชีวิต ดนตรีคือจิตวิญญาณของผม ฉากท้ายๆที่เจอกับ เพรสซิล่า มาคุยกันในรถ เธอขอให้เอลวิส หยุดเพื่อลูก เพื่อสุขภาพ กลับมาเป็นครอบครัวอีกครั้ง แต่เอลวิส กลับเลือกที่จะเดินหน้าต่อ เค้าเลือกดนตรีมาก่อนครอบครัว ฉากนั้นน่าจะมีคนเสียน้ำตากันแหละ แม้แต่คนที่ไม่ใช่แฟนคลับ เอลวิส ก็ตาม