ทำไมคนเรามักแสดงอารมณ์โมโห กับคนในครอบครัวได้แต่กับคนภายนอกกลับเกรงใจ

ภรรยาผมปกติถ้าอารมณ์ปกติจะเป็นคนใจบุญ ขี้สงสาร ธรรมะ ธรรมโม แต่ถ้าวันไหนอารณ์เสียหรือโมโห จะจัดการอารมณ์ตัวเองไม่ได้ จะตะโกนเสียงดังโวยวาย หนักเข้าจะขว้างปาสิ่งของ ไม่ไว้หน้าใครจะอยู่ต่อหน้าแม่เค้า หรือลูกสาวก็ตาม อย่างเมื่อเช้าลูกไม่กินคอนเฟล็กซ์ ภรรยาผมปาถุงทิ้งลูกสาวก็นั่งร้องไห้ ยิ่งร้องเค้ายิ่งอารณ์เสียผมก็พยายามพูดให้ใจเย็นกลับโดนไปด้วย ตอนอารมณ์เย็นๆ หรือปกติผมก็เคยเตือนเรื่องการควบคุมอามณ์ แต่เค้ากลับบอกว่าก็อย่าทำให้เค้าโมโห สมัยตอนลูกสาว 2 ขวบ ผมทะเลาะเถียงกันเรื่องเล็ก ๆ เค้าโมโหกวาดของบนโต๊ะรับแขกซะเกลี้ยงเลย ลูกสาวก็นั่งอยู่ร้องไห้ด้วยความตกใจ แม่เค้าก็อยู่ก็ช่วยห้ามลูกสาวแต่เหมือนจะไม่ฟัง

แต่กลับกันเวลาที่โดนลูกค้า Reject งาน หรือโดนลูกค้าตำหนิ จะไม่กล้าโวยวาย แต่กลับมานั่งเครียดที่บ้าน ผมเคยคิดว่าถ้าผมรู้ว่าเป็นแบบนี้ตั้งแต่ตอนเป็นแฟนหรือแต่งงานใหม่ ๆ ผมคงขอแยกทางหรือไม่ก็ขอไม่มีลูกดีกว่าเพราะส่วนตัวผมเองก็รับไม่ได้ แต่ที่ต้องทนและรับมันให้ได้เพราะสงสารลูกสาว 11 ขวบ ทุกวันนี้ผมจะรู้ว่าถ้าใกล้ระเบิดจะเดินหนีไปเลยไม่อยากปะทะด้วย พูดอะไรผิดหูนิดนึ่งก็ไม่ได้ ผมยังเคยบอกเค้าตอนดี ๆ ว่าถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นเค้าอาจโดนทำร้ายร่างกายที่เห็นเป็นข่าวไปแล้ว เผลอๆ โดนฆ่าหมกสวนหลังบ้านไปแล้ว