___สู่ป่าแห่งแสงหิ่งห้อย___

เรื่องราวเริ่มขึ้น เมื่อเด็กหญิงคนหนึ่ง หลงป่า นั่งร้องไห้อยู่  ชายหนุ่มภูต ก็ช่วยเหลือ บอกทางให้เธอกลับบ้าน
จากนั้น เด็กหญิง กลับมาหาหนุ่มภูต ทุกช่วงฤดูร้อน (ฤดูอื่นไปเรียนในเมือง)

ความรักของทั้งคู่ ก่อตัวขึ้นเรื่อยๆ ภายใต้เงื่อนไขที่ว่า จะแตะต้องตัวกันไม่ได้

มีฉากหนึ่ง  ทั้งสองนั่งคุยกัน

ชายหนุ่มภูต : …”เธอจะลืมฉันไปก็ได้นะ”… ร่างกายฉันมันเปราะบางนัก หากแตะต้องมนุษย์ก็จะสูญสลายไป
หญิงสาว : ฉันน่ะ คิดถึงเธอตลอด ในทุกฤดู …”เธออย่าลืมฉันเด็ดขาดนะ”…

ฉากสุดท้าย ที่หญิงสาว โผเข้ากอดหนุ่มภูต ชั่วพริบตา เขาก็สลายหายไปหมด เหลือเพียงชุดที่เขาสวมในอ้อมกอดของหญิงสาว
เราร้องไห้โฮเลย  อินหนักมาก


ข้อคิด …
ความตาย พร้อมจะพราก เราจากกัน   ร่างกายเธอเปราะบางนัก  นาทีไหน ที่เธอจะสลายไปก็ไม่รู้
เราไม่อาจจะฝืนกฏอนิจจัง ในโลกนี้ได้ … ความรัก … และ ทุกสิ่ง เกิดขึ้น / ตั้งอยู่ เพียงเพื่อจะดับไปทั้งสิ้น
ก่อนเธอจะจากโลกนี้ไป ขอให้เราทั้งคู่  เห็นโทษของกาม และ และเห็นภัยในวัฏสงสาร แทนคำร่ำลากันเถิด
กี่ภพกี่ชาติ ที่ต้องพราก น้ำตา ที่ไหลออกมาเพราะความอาลัย หากนำมารวมกันแล้ว ย่อมมากมายกว่าน้ำในมหาสมุทร

                                ปิยโต ชายตี โสโก                ปิยโต ชายตี ภยํ
                             ปิยโต วิปฺปมุตฺตสฺส        นตฺถิ โสโก กุโต ภยํ.
                             ความโศกย่อมเกิดแต่ของที่รัก, ภัยย่อมเกิดแต่ของที่รัก;
                             ความโศกย่อมไม่มี   แก่ผู้ปลดเปลื้องได้จากของที่รัก, ภัยจักมีแต่ไหน.