สวัสดีค่ะ ตอนนี้คบกับแฟนมา 7 ปีแล้วค่ะ และเริ่มคิดว่าถ้าหากแต่งงานใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันจะมีความสุขไหม.. เหมือนดารานักร้องหลายคนที่วิวาห์ล่มเพราะเพิ่งมาคิดได้ว่าไม่น่าไปกันรอด
เหตุผลที่คิดแบบนั้น คือเรากับแฟนมีความแตกต่างกันมาก ต่างกันแบบที่หาอะไรที่จูนกันยากมากพยายามคิดว่าคู่รักแตกต่างเพื่อมาเติมเต็มแต่มันไม่ใช่ เราหาความชอบ หาไลฟ์สไตล์เพื่อให้ได้ใช้เวลาด้วยกันไม่ได้เลย อย่างเวลาไปเที่ยว เราอยากเที่ยวแต่แฟนอยากนอน สรุปทริปล่มตลอด เวลาจะวางแผนไปไหนทำอะไรด้วยกันก็อยู่บนพื้นฐานความไม่แน่นอนเพราะเรื่องงาน เวลาจะชวนไปไหนมักจะได้คำตอบว่า ไม่รู้จะติดงานอะไรไหม ไม่รู้จะว่างหรือเปล่า ให้คำตอบไม่ได้ เป็นแบบนี้จนเราไม่กล้าจะชวนไปไหนเราแค่อยากมีเวลาร่วมกันบ้าง ตั้งแต่สมัยเรียนเราต้องอยู่คนเดียว โดนเทนัดหลายรอบเพราะกิจกรรมมหาลัย จบมาทำงานก็ยังเหมือนเดิม
รสนิยมการฟังเพลง ดูหนัง รวมถึงการใช้ชีวิต เรามีตารางเวลาของเราเวลามีงานว่าวันนึงจะต้องทำอะไรในเวลากี่โมง ต้องเสร็จกี่โมง ส่วนแฟนจะตรงข้าม
เวลาคุยกันก็จะมีเรื่องทะเลาะกันตลอด แฟนเป็นคนเสียงดุและเสียงดัง(ซึ่งเราไม่ชินสักที) เวลาคุยอะไรกันบางทีก็เหมือนสื่อสารกันไม่ค่อยเข้าใจ จนทะเลาะกันบ่อย ๆ
เรากับแฟนทะเลาะกันบ่อยมากแม้กระทั่งการซื้อของมากินเยอะเกินแล้วกินไม่หมด มีหลายครั้งที่รู้สึกว่าคิดผิดที่มาคบกัน มีช่วงที่ทะเลาะกัน เครียดจนพยายามฆ่าตัวตาย คิดทางเลิกและหนีเพื่อให้ไม่เจอกัน แต่ก็ยากเพราะบ้านใกล้กัน
เคยคุยเพื่อเลิกกัน แต่ห่างกันได้ไม่นานก็รู้สึกไม่ชิน และแฟนไม่ยอมเลิกด้วย เราเคยมีแฟนในทุกช่วงเวลาเป็นคนที่รับฟังปัญหาเรามาตลอด เป็นคนเดียวที่เราเปิดใจคุยมากที่สุด เป็นคนที่เรารู้สึกว่าถ้าเลิกกันเราจะเจอคนที่รักเรามากเท่าเขาไหม เรากลัวการเริ่มใหม่ เรากลัวไม่มีใครรับนิสัยเราได้ เราจู้จี้ เราคิดมากนอยด์เก่ง ขี้กังวล ดาวน์ง่ายมาก ชอบเวลาที่ได้อยู่กับแฟน อยากมีเวลาอยู่ด้วยกันบ้างก็พอเพราะเราก็โลกส่วนตัวสูงประมาณนึง
เคยวาดฝันอยากแต่งงาน มีลูกเยอะ ๆ ด้วยกัน แต่แฟนไม่อยากแต่งงาน อยากมีลูกคนเดียว
แต่พอมาถึงจุดที่เราโตขึ้นแล้ว เริ่มกังวลว่าเราจะไปกันรอดจริง ๆ ใช่ไหม แค่คำว่า รัก มันเพียงพอที่จะอยู่ด้วยกันจริง ๆ หรอ เราไม่อยากมีความรักที่ต้องแยกทางกันแบบแม่ ไม่อยากมีครอบครัวที่เหมือนตกนรกเหมือนพี่ เราอยากมีความสุขโดยไม่ต้องมากังวลแบบที่ครอบครัวเราเจอ มันหนักมากพอแล้ว
เรารู้ว่าทุกอย่างที่แฟนทำเพราะรัก เพราะเป็นห่วง แต่อีกใจเราก็อยากให้เขาไปเจอคนที่ดีกว่าเรา รักเขาเข้ากับเขาได้มากกว่าเรา ไม่ต้องทำให้เขาต้องมาคอยบ่น มีความสุขเวลาที่ได้ทำอะไรที่ชอบเหมือนกัน
ตอนนี้เราไม่กล้าแม้แต่จินตนาการว่าชีวิตหลังแต่งงานของเราจะเป็นยังไงเพราะเราไม่รู้ว่าวันนั้นมันจะมีไหม เราจะมีชีวิตอยู่ถึงหรือเปล่า เราไม่อยากให้ชีวิตคู่ของเราต้องมารู้สึกผิดหวังเมื่อตัดสินใจทำอะไรไปแล้วเหมือนตอนที่เราเคยรู้สึกคิดผิดที่ตกลงคบกับเขา…
คงมีคนคิดว่าถ้าเขาไม่มีอะไรดีหรือเข้ากันไม่ได้เลยคงไม่คบกันมานานขนาดนี้ เราเคยมองทฤษฎีที่ว่าอยู่ด้วยกันมาถึงทุกวันนี้อาจจะไม่ใช่ความรักแต่เป็นความผูกพันธ์ก็ได้ เราก็ตอบไม่ได้เหมือนกันว่าจริง ๆแล้วเป็นแบบไหน ความรู้สึกเหมือนไบโพลาร์ เวลาคลั่งรักแฟนเราก็รักมาก อยากเจออยากอยู่ด้วย ชอบสัมผัสตัวแฟน แต่พอเวลาที่เราหงุดหงิดในหัวเราจะมีแต่คำว่าเราไม่ได้รักแฟนแค่ผูกพันธ์
แฟนเรารักเราและเราก็ว่าเรารักแฟน แต่เรารู้สึกว่าแค่รักมันไม่พอในการใช้ชีวิตร่วมกันของเรา เราอยากมีความสุขหลังแต่งงานมากกว่าความทุกข์ เราคิดว่ารับรับมากกว่านี้ไม่ไหว…
รักเขาแต่คิดว่าอยู่ร่วมกับเขาไม่ได้…
รักเขาเลยอยากให้เขาไปเจอคนที่รักและดีกับเขา เข้ากับเขามากกว่าเรา…
รักเขาแต่เราก็ไม่อยากทุกข์…
อยากให้เขายิ้มมากกว่าร้องไห้กับเรา
มาระบายเยอะเลย ขอโทษค่ะ แต่ก็ตามหัวข้อกระทู้เลย เราอยากให้คำว่า 'รัก' มันเพียงพอกับชีวิตคู่หลังแต่งงาน แต่เรากลัวมันไม่เป็นแบบนั้น
คำว่า ‘รัก’ เพียงพอต่อการใช้ชีวิตคู่หลังแต่งงานไหม
เหตุผลที่คิดแบบนั้น คือเรากับแฟนมีความแตกต่างกันมาก ต่างกันแบบที่หาอะไรที่จูนกันยากมากพยายามคิดว่าคู่รักแตกต่างเพื่อมาเติมเต็มแต่มันไม่ใช่ เราหาความชอบ หาไลฟ์สไตล์เพื่อให้ได้ใช้เวลาด้วยกันไม่ได้เลย อย่างเวลาไปเที่ยว เราอยากเที่ยวแต่แฟนอยากนอน สรุปทริปล่มตลอด เวลาจะวางแผนไปไหนทำอะไรด้วยกันก็อยู่บนพื้นฐานความไม่แน่นอนเพราะเรื่องงาน เวลาจะชวนไปไหนมักจะได้คำตอบว่า ไม่รู้จะติดงานอะไรไหม ไม่รู้จะว่างหรือเปล่า ให้คำตอบไม่ได้ เป็นแบบนี้จนเราไม่กล้าจะชวนไปไหนเราแค่อยากมีเวลาร่วมกันบ้าง ตั้งแต่สมัยเรียนเราต้องอยู่คนเดียว โดนเทนัดหลายรอบเพราะกิจกรรมมหาลัย จบมาทำงานก็ยังเหมือนเดิม
รสนิยมการฟังเพลง ดูหนัง รวมถึงการใช้ชีวิต เรามีตารางเวลาของเราเวลามีงานว่าวันนึงจะต้องทำอะไรในเวลากี่โมง ต้องเสร็จกี่โมง ส่วนแฟนจะตรงข้าม
เวลาคุยกันก็จะมีเรื่องทะเลาะกันตลอด แฟนเป็นคนเสียงดุและเสียงดัง(ซึ่งเราไม่ชินสักที) เวลาคุยอะไรกันบางทีก็เหมือนสื่อสารกันไม่ค่อยเข้าใจ จนทะเลาะกันบ่อย ๆ
เรากับแฟนทะเลาะกันบ่อยมากแม้กระทั่งการซื้อของมากินเยอะเกินแล้วกินไม่หมด มีหลายครั้งที่รู้สึกว่าคิดผิดที่มาคบกัน มีช่วงที่ทะเลาะกัน เครียดจนพยายามฆ่าตัวตาย คิดทางเลิกและหนีเพื่อให้ไม่เจอกัน แต่ก็ยากเพราะบ้านใกล้กัน
เคยคุยเพื่อเลิกกัน แต่ห่างกันได้ไม่นานก็รู้สึกไม่ชิน และแฟนไม่ยอมเลิกด้วย เราเคยมีแฟนในทุกช่วงเวลาเป็นคนที่รับฟังปัญหาเรามาตลอด เป็นคนเดียวที่เราเปิดใจคุยมากที่สุด เป็นคนที่เรารู้สึกว่าถ้าเลิกกันเราจะเจอคนที่รักเรามากเท่าเขาไหม เรากลัวการเริ่มใหม่ เรากลัวไม่มีใครรับนิสัยเราได้ เราจู้จี้ เราคิดมากนอยด์เก่ง ขี้กังวล ดาวน์ง่ายมาก ชอบเวลาที่ได้อยู่กับแฟน อยากมีเวลาอยู่ด้วยกันบ้างก็พอเพราะเราก็โลกส่วนตัวสูงประมาณนึง
เคยวาดฝันอยากแต่งงาน มีลูกเยอะ ๆ ด้วยกัน แต่แฟนไม่อยากแต่งงาน อยากมีลูกคนเดียว
แต่พอมาถึงจุดที่เราโตขึ้นแล้ว เริ่มกังวลว่าเราจะไปกันรอดจริง ๆ ใช่ไหม แค่คำว่า รัก มันเพียงพอที่จะอยู่ด้วยกันจริง ๆ หรอ เราไม่อยากมีความรักที่ต้องแยกทางกันแบบแม่ ไม่อยากมีครอบครัวที่เหมือนตกนรกเหมือนพี่ เราอยากมีความสุขโดยไม่ต้องมากังวลแบบที่ครอบครัวเราเจอ มันหนักมากพอแล้ว
เรารู้ว่าทุกอย่างที่แฟนทำเพราะรัก เพราะเป็นห่วง แต่อีกใจเราก็อยากให้เขาไปเจอคนที่ดีกว่าเรา รักเขาเข้ากับเขาได้มากกว่าเรา ไม่ต้องทำให้เขาต้องมาคอยบ่น มีความสุขเวลาที่ได้ทำอะไรที่ชอบเหมือนกัน
ตอนนี้เราไม่กล้าแม้แต่จินตนาการว่าชีวิตหลังแต่งงานของเราจะเป็นยังไงเพราะเราไม่รู้ว่าวันนั้นมันจะมีไหม เราจะมีชีวิตอยู่ถึงหรือเปล่า เราไม่อยากให้ชีวิตคู่ของเราต้องมารู้สึกผิดหวังเมื่อตัดสินใจทำอะไรไปแล้วเหมือนตอนที่เราเคยรู้สึกคิดผิดที่ตกลงคบกับเขา…
คงมีคนคิดว่าถ้าเขาไม่มีอะไรดีหรือเข้ากันไม่ได้เลยคงไม่คบกันมานานขนาดนี้ เราเคยมองทฤษฎีที่ว่าอยู่ด้วยกันมาถึงทุกวันนี้อาจจะไม่ใช่ความรักแต่เป็นความผูกพันธ์ก็ได้ เราก็ตอบไม่ได้เหมือนกันว่าจริง ๆแล้วเป็นแบบไหน ความรู้สึกเหมือนไบโพลาร์ เวลาคลั่งรักแฟนเราก็รักมาก อยากเจออยากอยู่ด้วย ชอบสัมผัสตัวแฟน แต่พอเวลาที่เราหงุดหงิดในหัวเราจะมีแต่คำว่าเราไม่ได้รักแฟนแค่ผูกพันธ์
แฟนเรารักเราและเราก็ว่าเรารักแฟน แต่เรารู้สึกว่าแค่รักมันไม่พอในการใช้ชีวิตร่วมกันของเรา เราอยากมีความสุขหลังแต่งงานมากกว่าความทุกข์ เราคิดว่ารับรับมากกว่านี้ไม่ไหว…
รักเขาแต่คิดว่าอยู่ร่วมกับเขาไม่ได้…
รักเขาเลยอยากให้เขาไปเจอคนที่รักและดีกับเขา เข้ากับเขามากกว่าเรา…
รักเขาแต่เราก็ไม่อยากทุกข์…
อยากให้เขายิ้มมากกว่าร้องไห้กับเรา
มาระบายเยอะเลย ขอโทษค่ะ แต่ก็ตามหัวข้อกระทู้เลย เราอยากให้คำว่า 'รัก' มันเพียงพอกับชีวิตคู่หลังแต่งงาน แต่เรากลัวมันไม่เป็นแบบนั้น