รักหรือผูกพันธ์

สวัสดีค่ะคือเราอยากถามความคิดเห็นกับทุกคน ว่าถ้าเจอเรื่องเดียวกับเราจะยังเดินไปต่อมั้ย....เราคบกับแฟนมาปีนี้6ปีแล้วค่ะ เราอยู่บ้านเดียวกันมา5ปี เราคบกันตั้งแต่อายุ17นะคะ ตลอดเวลาที่คบกันเขาดูแลเราดีมาก เรารู้สึกว่าเขาคือบ้านอีกหลังนึงของเรา เขาคือเพื่อน คือเซฟโซนของเราเลย แต่เขาเป็นคนที่ไม่ค่อยหวาน ไม่ค่อยใส่ใจเรื่องเล็กๆน้อยๆที่ผู้หญิงเขาต้องการ เช่น การลงรูป การลงโซเชียล วันเกิดหรือวันครบรอบ เขาจะทำเหมือนวันปกติ ไม่ได้มีเค้กหรือคำอวยพรอะไร จนหลังๆเราจะบอกกับเขาและคุยกัน เหมือนวันเกิดเรา2ปีที่ผ่านมาเราจะเป็นคนบอกและขอทุกครั้งถึงจะได้เค้ก เราไม่เข้าใจว่าทำไมเราถึงขอก่อนเขาถึงจะทำให้ ทำไมเขาถึงไม่ให้โดยที่เราไม่ขอ ความรู้สึกที่เราได้รับจะต่างกันมาก เขามักจะบอกเราว่าเขาไม่มีเงิน เขาไม่ชอบ แต่เรามองมุมกลับกันเราไม่ได้ต้องการเค้กที่แพงหรือการเซอร์ไพรส์ที่ใหญ่ แค่เล็กๆน้อยๆมันก็มีความสุขแล้วแค่ออกมาจากใจเขาจริงๆ แต่ถ้าเป็นเรื่องของตัวเขาเอง เช่นซื้อบุหรี่ เขาซื้อได้โดยที่ไม่บ่นว่าเปลืองเงินเลยแม้สักครั้งเดียว เราน้อยใจกับเรื่องพวกนี้มาตลอดแต่ก็พยายามที่จะเข้าใจเขาให้มากที่สุด เพราะเอามาหักลบกันแล้วในเรื่องของการดูแลหรือความสบายใจมันยังทดแทนกันได้ จนมาถึงช่วงที่เราคุยกับเขาเรื่องอนาคต เราถามเขาว่าเขาเคยอยากแต่งงานบ้างมั้ย หรือมองเราในอนาคตไว้ยังไงบ้าง คำตอบที่ได้คือเขาไม่ได้มองอนาคตไว้ขนาดนั่น เขามองแค่ว่าใช้ชีวิตไปแต่ละวันให้ได้ก่อน เขาไม่ได้มีความพร้อมเรื่องเงินขนาดนั่น เขาโตมาโดยการเลี้ยงดูของยายและป้าๆ เราก็พยายามเข้าใจเขาในมุมนี้ แต่เราแค่ไม่เข้าใจเขาว่าถ้าเขาคบกับเรามาถึง6ปี แล้วเราไม่ได้อยู่ในอนาคตของเขาเลยแม้แต่สักนิดหรอ เราคุยกับเขาเรื่องนี้มา2-3ครั้ง คำตอบยังคงแบบเดิม แต่เราบอกเขาว่า พ่อกับแม่เราอยากให้ฝั่งเขามาสู่ขอตามประเพณี อาจแค่ให้ผู้ใหญ่มาคุยกันไม่ได้ต้องเอาเงินมาวางหรืออะไร เพราะถ้าย้อนกลับไปเมื่อ4ปีที่แล้วพ่อกับแม่เราเขาเคยคุยเรื่องนี้มานานแล้ว แต่เราและเขายังเด็กเลยยังไม่พร้อม เราเลยคุยกับเขาและเขาบอกว่าเขาจะต้องบวชก่อน เราก็โอเค จนถึงล่าสุดเมื่อไม่กี่สัปดาห์เราคุยกับเขาอีกครั้งนึงเรื่องแต่งงานว่าเขาคิดว่าอยากแต่งงานช่วงไหน เขาบอกเราว่าเขายังไม่อยากแต่งงาน เขายังไม่พร้อม แต่ในมุมเราไม่ได้หมายความว่า เขามาสู่ขอแล้วจะต้องแต่งเลย มาสู่ขอแล้ว3ปีค่อยแต่งก็ได้ เราไม่ได้รีบเพราะเรารู้ว่าการแต่งงานมันเรื่องใหญ่และต้องใช้เงินจำนวนนึง เราแค่อยากได้ความชัดเจนจากเขาว่าเขาอยากมีเราในอนาคตของเขาจริงๆ ทุกครั้งที่เราคุยกันเรื่องนี้เราจะทะเลาะกันเสมอ และทุกครั้งที่ทะเลาะกันเราก็จะมีมุมนึงคิดขึ้นมาตลอดว่าเราพอแล้ว เราเหนื่อยกับความสัมพันธ์นี้ เราอยู่ด้วยกันก็จริงแต่กลับมาถึงบ้านต่างคนก็ต่างเล่นโทรศัพท์อยู่กับมุมของตัวเอง มากินข้าวด้วยกัน เข้านอนด้วยกัน ไม่ได้มีอะไรที่ตื่นเต้นเหมือนเมื่อก่อนอาจใช้คำว่า"จุดอิ่มตัว"ก็ได้ แต่มุมนึงเราก็คิดว่า เขาคือคนที่เราตั้งใจรักมาโดยตลอด เขาคือคนที่เราเคยคิดว่าเราอยากแต่งงานอยากอยู่ด้วย เพราะเรามองเขาคือบ้านของเรา เราสบายใจเวลาเราอยู่กับเขา เหมือนเราสับสนกับตัวเองมากพอสมควรเลย เพราะในมุมนึงเขาดีกับเรามากๆ เขาไม่เคยนอกใจเราเลยนะคะ จนเราเคยคิดเเละลองนอกใจเขาไปคุยกับคนอื่นดู และเป็นช่วงที่เราบอกเลิกเขา จนเรารู้สึกว่าเราไม่สามารถที่จะไปมีคนอื่นและไม่สามารถกล้าที่จะเดินออกมาจากจุดนั้นได้ เรารู้สึกว่าเรากลัวถ้าเราไม่มีเขา เรากลัวว่าเราจะอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเขา กลัวว่าถ้าออกมาแล้วเจอคนที่ไม่ดี หรือเจอคนที่ไม่สามารถรับข้อเสียของเราได้  สุดท้ายเราก็กลับไปหาเขาเหมือนเดิม และเราก็เจอกับสภาพแวดล้อมและความสัมพันธ์แบบเดิม เราไม่รู้ว่าการที่เราอยู่ด้วยกันแบบนี้คือความรัก หรือ ความผูกพันธ์ ถ้าคุณเป็นเราคุณจะเลือกอะไรค่ะ ระหว่างอยู่ต่อ หรือ เดินออกมา )