สวัสดีค่ะ ตอนนี้ อายุ 26 ปีนะคะ (พิมพ์ในมือถือ ถ้าอ่านยากขออภัยนะคะ)
ก่อนอื่นขอบอกก่อนว่า ก่อนหน้านี้เราอยู่กับแม่มาเกือบตลอด มีแฟนคบกันมา 3 ปีกว่าแล้วค่ะ แฟนทำงานราชการนะคะ อายุ27 ปี
ปกติจะบินไปหาแฟนที่ ตจว.เดือนละครั้งละหลายๆ วันค่ะ ไปประมาณ 5-6 วันก็กลับ (แฟนทำงานอยู่ ตจว.นะคะ) ตอนที่อยู่กับแม่ เราคอยเป็นมือเป็นตีนให้เค้าตลอดค่ะ หลักๆก็เป็นคนขับรถ พาไปที่ที่เค้าอยากจะไป ลืมบอกไปว่า ตัวเองออกจากงานได้ 1 ปีแล้วค่ะ ก็เลยกลับมาอยู่บ้านกับแม่ ซึ่งแม่ก็ไม่ได้ให้เงินใช้นะคะ เพราะอยู่บ้าน ค่าใช้จ่ายแม่ก็เป็นคนออกค่า คุณแม่มีธุรกิจสีเทาเล็กๆ ของเค้านะคะ ขออนุญาตไม่ระบุว่าเป็นงานแบบไหน
ย้อนไปเมื่อเดือนที่แล้ว เรามีแพลนว่าเราจะไปหาแฟนที่ ตจว. แต่เราดันติดโควิดจากคนในบ้านก่อน เราเลยต้องเลื่อนแพลนไป ซึ่งในแพลนของเรามีการรับเลี้ยงน้องหมาด้วยค่ะ การเลี้ยงหมาครั้งนี้ เราไม่ได้บอกแม่ว่าเราจะเลี้ยง เพราะเรารู้ว่าถ้าบอก เค้าต้องปรามแน่นอน แล้วเราจะไปหาแฟนครั้งนี้ก็ไม่ได้บอกด้วยค่ะ ว่าเราจะไปกี่วัน แล้วกลับเมื่อไหร่ ซึ่งแม่จะมีเพื่อนอยู่ก็คือยายค่ะ ส่วนพ่อ แม่เลิกไปสักพักแล้วค่ะ
พอถึงวันที่เราไป ตจว. ทุกอย่างปกติ รับเลี้ยงน้องหมาปกติ เลี้ยงได้ประมาณครึ่งเดือนแม่ก็ถึงรู้ เพราะเราบอกอาเรื่องหมา อาบอกต่อแม่ค่ะ แม่ก็โทรมาบ่นๆ เราค่ะ ว่าเลี้ยงทำไม ภาระ บลาๆ ซึ่งเราบอกว่า เราเต็มใจเลี้ยงดูนะ แฟนก็โอเคที่จะเลี้ยง ซึ่ง คชจ.เรื่องหมา เราออกกันคนละครึ่งอยู่แล้วค่ะ ส่วน คชจ.คน ก็จ่ายครึ่งเช่นกัน เว้นแต่เลี้ยงข้าว ที่แฟนตกลงจะเลี้ยงเราตลอด ซึ่งเราก็ไม่ติด ทุกอย่างดำเนินปกติ เราโทรหาแม่บ้าง โทรคุยกันบ้าง ไม่ได้หายยาวนะคะ โทรอยู่เสมอๆ เพียงแต่ไม่ได้โทรทุกวันเท่านั้นเอง
เราห่างบ้านมาได้แค่ 1 เดือนนิดๆ เองนะคะ เพราะเราต้องมาเลี้ยงหมา หมาเด็กอ่ะค่ะ ก็ยังจำเป็นที่ต้องเลี้ยงอยู่
จนมาเมื่อวันศุกร์ที่แล้ว ที่ผ่านมา แฟนต้องลงมาราชการที่ กทม. แต่แวะบ้านแม่ที่สระบุรีก่อน ก่อนหน้านั้นเราได้โทรบอกแม่แล้วว่า จะลงมานะ ขับรถมากัน เอาหมามาด้วย เพราะไม่มีคนดู จะขอฝากไว้ แม่ก็ตอบกลับประมาณว่า "ถ้าเค้าไม่ลงมา กทม. เราจะไม่ลงมาเลยใช่มั้ย จะอยู่ยาวเลยหรอ" เราก็ไม่ได้ตอบโต้อะไรไป เพราะไม่อยากจะเถียงเพื่อหาคนชนะ
จนมาถึงวันที่เราลงมา ตอนกลางคืนเข้าไปเล่นกับหมาที่บ้านที่สระบุรี แฟนเราอยู่อีกห้องนะคะ แม่ก็พูดเหมือนเดิมประมาณว่า เราจะอยู่ยาวเลยหรอ ไม่คิดจะกลับมาเลยหรอ แล้วไปอยู่นู่นลำบากจะตาย ถ้าจะอยู่ฉันทน์ผัวเมีย ก็ให้เค้ามาสู่ขอเป็นเรื่องเป็นราว (เรื่องนี้เราคุยกับแฟนแล้วว่า แฟนขอเวลาที่จะทำอะไรหลายๆอย่างให้เข้าที่เข้าทางก่อน ไปขอแน่นอน เราก็ไม่ได้ติดอะไร เพราะเราเข้าใจค่ะ) เค้าพูดด้วยน้ำเสียงถามปนบ่น เราก็บอกเค้าไปประมาณว่า จะให้เรากลับมาบ้านหรอ เราไปไม่ได้ไปนานเลยนะ เดือนเดียวเองนะ แล้วก็มีเถียงๆ กันเล็กน้อยค่ะ
จนเมื่อวานที่ทะเลาะกันสุดพลัง คือ แม่เราเดินทางไปขอนแก่น เพื่อไปหาน้องสาวเค้า แต่ก่อนจะเดินทางก็ได้โทรคุยกัน แม่เราก็พูดเหมือนเดิม ว่าถ้าไปอยู่ด้วยกันก็ให้พ่อให้แม่เค้ามาคุยเป็นเรื่องเป็นราว แล้วจะไปอยู่นู่นลำบากจะตายจะไปทำไม บ้านเราสุขสบายสุดแล้ว พ่อแม่เค้าจะดูถูกเราเอานะ (พ่อแม่ฝั่งแฟนรับรู้หมดค่ะว่าอยู่ด้วย เค้าไม่ได้ว่าอะไร หรือ ว่าแต่ไม่ได้ยิน = ไม่รู้ละกันนะคะ55) เราก็เถียงแหละค่ะ ว่าแม่รู้ได้ยังไงว่าลำบาก ทุกวันนี้เราก็พยายามหางานทำ หาจับธุรกิจเล็กๆ ที่ไม่ต้องทำงานที่ออฟฟิศ เป็นนายตัวเองอยู่นะ แล้วเรื่องหมั้นจะมากดดันเราทำไม ทำไมแม่ไม่พูดกับแฟนเราตรงๆเลย ซึ่งเค้าก็พูดประมาณว่า เค้าไม่พูดหรอก ไม่ได้อยากมัดมือชกใคร เอ้า!! แต่ที่พูดเนี้ยคือกดดันเรามั้ย เรางง แล้วพูดทำนองว่า ให้กลับมาตอบแทนบุญคุณเค้าบ้าง พอเราฟังเรารู้สึกว่า อ้อ หรือแม่แค่ต้องการให้เราให้เงิน ถึงจะหยุดพูดแบบนี้ (ปกติแม่เราไม่พูดอะไรพวกนี้นะคะ แล้วมีเหตุผลมากกว่านี้ด้วย ซึ่งน่าจะอยู่กับยายเยอะ ก็เลยซึมซับอะไรแบบนี้มา)
แล้วไหนๆจะเดินทาง เราก็บอกว่า ให้ไปพร้อมเราทีเดียววันนี้ เค้าก็บอกเค้าจะรีบไปดูงานที่น้องจัด เราก็ไม่ได้ว่าอะไร ทีนี้เรานัดเจอกับเพื่อนที่ กทม. เพราะเพื่อนอยากเจอหมาเรา เราก็กะว่า เราจะขับรถจากบ้านที่ กทม.มารับหมาที่สระบุรีแล้วก็ตีรถเข้า กทม.ใหม่ แม่เราก็บอกจะย้อนไปย้อนมาทำไม เราก็เลย บอก เอ้า ไม่เห็นเป็นไรเลย ก็ได้เจอเพื่อนด้วย ทีนี้ตอนแรกเค้าจะให้ยายนั่งรถไปขอนแก่นพร้อมเรา แล้วเค้าก็มางอนเราบอกว่า ให้ยายนั่งไปเองก็ได้ จะได้ไม่ลำบากเรา หืมมม!? เรายังไม่ได้พูดอะไรสักคำว่า จะไม่พายายไปด้วย หลังจากนั้นเค้าก็ประชดประชันเราสุด
จนเราเหนื่อยที่จะคุยค่ะ เราไม่อยากพูดอะไรต่อ เราเสียใจนะ ที่แม่เหมือนไม่ปล่อยเราให้ไปลองใช้ชีวิต ถ้าเราล้มก็แค่กอดเรา ปลอบเรา แต่ทุกครั้งที่โทรคุย จะออกทำนวีนเรา บ่นเรา ไม่ฟังเหตุผลเราสักอย่าง
จริงๆ ซึ่งเราคิดว่า เราอายุ26 ปีแล้ว เราควรมีชีวิตเป็นของตัวเองแล้วมั้ยคะ ไม่ใช่ว่า เราไม่กตัญญูนะคะ ที่ผ่านมาตอนเราทำงาน เราซัพพอร์ตเค้าทุกอย่างนะคะ เงินเดือนเราได้ 20k เราให้เค้า50% เลยนะคะ แล้วเราห่างเค้าแค่1 เดือนเองนะคะ ซึ่งตรงนี้ไม่เข้าใจจริงๆ
รบกวนพี่ๆ เพื่อนๆ ที่อยากจะแชร์ความคิดเห็นสามารถแชร์ได้เลยนะคะ เผื่ออันไหนจะเอาไปปรับใช้ได้บ้าง ขอบคุณล่วงหน้าเลยนะคะ
มีใครไม่เข้าใจแม่แบบเราบ้างคะ อยากรู้ว่าเค้าเป็นอะไร
ก่อนอื่นขอบอกก่อนว่า ก่อนหน้านี้เราอยู่กับแม่มาเกือบตลอด มีแฟนคบกันมา 3 ปีกว่าแล้วค่ะ แฟนทำงานราชการนะคะ อายุ27 ปี
ปกติจะบินไปหาแฟนที่ ตจว.เดือนละครั้งละหลายๆ วันค่ะ ไปประมาณ 5-6 วันก็กลับ (แฟนทำงานอยู่ ตจว.นะคะ) ตอนที่อยู่กับแม่ เราคอยเป็นมือเป็นตีนให้เค้าตลอดค่ะ หลักๆก็เป็นคนขับรถ พาไปที่ที่เค้าอยากจะไป ลืมบอกไปว่า ตัวเองออกจากงานได้ 1 ปีแล้วค่ะ ก็เลยกลับมาอยู่บ้านกับแม่ ซึ่งแม่ก็ไม่ได้ให้เงินใช้นะคะ เพราะอยู่บ้าน ค่าใช้จ่ายแม่ก็เป็นคนออกค่า คุณแม่มีธุรกิจสีเทาเล็กๆ ของเค้านะคะ ขออนุญาตไม่ระบุว่าเป็นงานแบบไหน
ย้อนไปเมื่อเดือนที่แล้ว เรามีแพลนว่าเราจะไปหาแฟนที่ ตจว. แต่เราดันติดโควิดจากคนในบ้านก่อน เราเลยต้องเลื่อนแพลนไป ซึ่งในแพลนของเรามีการรับเลี้ยงน้องหมาด้วยค่ะ การเลี้ยงหมาครั้งนี้ เราไม่ได้บอกแม่ว่าเราจะเลี้ยง เพราะเรารู้ว่าถ้าบอก เค้าต้องปรามแน่นอน แล้วเราจะไปหาแฟนครั้งนี้ก็ไม่ได้บอกด้วยค่ะ ว่าเราจะไปกี่วัน แล้วกลับเมื่อไหร่ ซึ่งแม่จะมีเพื่อนอยู่ก็คือยายค่ะ ส่วนพ่อ แม่เลิกไปสักพักแล้วค่ะ
พอถึงวันที่เราไป ตจว. ทุกอย่างปกติ รับเลี้ยงน้องหมาปกติ เลี้ยงได้ประมาณครึ่งเดือนแม่ก็ถึงรู้ เพราะเราบอกอาเรื่องหมา อาบอกต่อแม่ค่ะ แม่ก็โทรมาบ่นๆ เราค่ะ ว่าเลี้ยงทำไม ภาระ บลาๆ ซึ่งเราบอกว่า เราเต็มใจเลี้ยงดูนะ แฟนก็โอเคที่จะเลี้ยง ซึ่ง คชจ.เรื่องหมา เราออกกันคนละครึ่งอยู่แล้วค่ะ ส่วน คชจ.คน ก็จ่ายครึ่งเช่นกัน เว้นแต่เลี้ยงข้าว ที่แฟนตกลงจะเลี้ยงเราตลอด ซึ่งเราก็ไม่ติด ทุกอย่างดำเนินปกติ เราโทรหาแม่บ้าง โทรคุยกันบ้าง ไม่ได้หายยาวนะคะ โทรอยู่เสมอๆ เพียงแต่ไม่ได้โทรทุกวันเท่านั้นเอง
เราห่างบ้านมาได้แค่ 1 เดือนนิดๆ เองนะคะ เพราะเราต้องมาเลี้ยงหมา หมาเด็กอ่ะค่ะ ก็ยังจำเป็นที่ต้องเลี้ยงอยู่
จนมาเมื่อวันศุกร์ที่แล้ว ที่ผ่านมา แฟนต้องลงมาราชการที่ กทม. แต่แวะบ้านแม่ที่สระบุรีก่อน ก่อนหน้านั้นเราได้โทรบอกแม่แล้วว่า จะลงมานะ ขับรถมากัน เอาหมามาด้วย เพราะไม่มีคนดู จะขอฝากไว้ แม่ก็ตอบกลับประมาณว่า "ถ้าเค้าไม่ลงมา กทม. เราจะไม่ลงมาเลยใช่มั้ย จะอยู่ยาวเลยหรอ" เราก็ไม่ได้ตอบโต้อะไรไป เพราะไม่อยากจะเถียงเพื่อหาคนชนะ
จนมาถึงวันที่เราลงมา ตอนกลางคืนเข้าไปเล่นกับหมาที่บ้านที่สระบุรี แฟนเราอยู่อีกห้องนะคะ แม่ก็พูดเหมือนเดิมประมาณว่า เราจะอยู่ยาวเลยหรอ ไม่คิดจะกลับมาเลยหรอ แล้วไปอยู่นู่นลำบากจะตาย ถ้าจะอยู่ฉันทน์ผัวเมีย ก็ให้เค้ามาสู่ขอเป็นเรื่องเป็นราว (เรื่องนี้เราคุยกับแฟนแล้วว่า แฟนขอเวลาที่จะทำอะไรหลายๆอย่างให้เข้าที่เข้าทางก่อน ไปขอแน่นอน เราก็ไม่ได้ติดอะไร เพราะเราเข้าใจค่ะ) เค้าพูดด้วยน้ำเสียงถามปนบ่น เราก็บอกเค้าไปประมาณว่า จะให้เรากลับมาบ้านหรอ เราไปไม่ได้ไปนานเลยนะ เดือนเดียวเองนะ แล้วก็มีเถียงๆ กันเล็กน้อยค่ะ
จนเมื่อวานที่ทะเลาะกันสุดพลัง คือ แม่เราเดินทางไปขอนแก่น เพื่อไปหาน้องสาวเค้า แต่ก่อนจะเดินทางก็ได้โทรคุยกัน แม่เราก็พูดเหมือนเดิม ว่าถ้าไปอยู่ด้วยกันก็ให้พ่อให้แม่เค้ามาคุยเป็นเรื่องเป็นราว แล้วจะไปอยู่นู่นลำบากจะตายจะไปทำไม บ้านเราสุขสบายสุดแล้ว พ่อแม่เค้าจะดูถูกเราเอานะ (พ่อแม่ฝั่งแฟนรับรู้หมดค่ะว่าอยู่ด้วย เค้าไม่ได้ว่าอะไร หรือ ว่าแต่ไม่ได้ยิน = ไม่รู้ละกันนะคะ55) เราก็เถียงแหละค่ะ ว่าแม่รู้ได้ยังไงว่าลำบาก ทุกวันนี้เราก็พยายามหางานทำ หาจับธุรกิจเล็กๆ ที่ไม่ต้องทำงานที่ออฟฟิศ เป็นนายตัวเองอยู่นะ แล้วเรื่องหมั้นจะมากดดันเราทำไม ทำไมแม่ไม่พูดกับแฟนเราตรงๆเลย ซึ่งเค้าก็พูดประมาณว่า เค้าไม่พูดหรอก ไม่ได้อยากมัดมือชกใคร เอ้า!! แต่ที่พูดเนี้ยคือกดดันเรามั้ย เรางง แล้วพูดทำนองว่า ให้กลับมาตอบแทนบุญคุณเค้าบ้าง พอเราฟังเรารู้สึกว่า อ้อ หรือแม่แค่ต้องการให้เราให้เงิน ถึงจะหยุดพูดแบบนี้ (ปกติแม่เราไม่พูดอะไรพวกนี้นะคะ แล้วมีเหตุผลมากกว่านี้ด้วย ซึ่งน่าจะอยู่กับยายเยอะ ก็เลยซึมซับอะไรแบบนี้มา)
แล้วไหนๆจะเดินทาง เราก็บอกว่า ให้ไปพร้อมเราทีเดียววันนี้ เค้าก็บอกเค้าจะรีบไปดูงานที่น้องจัด เราก็ไม่ได้ว่าอะไร ทีนี้เรานัดเจอกับเพื่อนที่ กทม. เพราะเพื่อนอยากเจอหมาเรา เราก็กะว่า เราจะขับรถจากบ้านที่ กทม.มารับหมาที่สระบุรีแล้วก็ตีรถเข้า กทม.ใหม่ แม่เราก็บอกจะย้อนไปย้อนมาทำไม เราก็เลย บอก เอ้า ไม่เห็นเป็นไรเลย ก็ได้เจอเพื่อนด้วย ทีนี้ตอนแรกเค้าจะให้ยายนั่งรถไปขอนแก่นพร้อมเรา แล้วเค้าก็มางอนเราบอกว่า ให้ยายนั่งไปเองก็ได้ จะได้ไม่ลำบากเรา หืมมม!? เรายังไม่ได้พูดอะไรสักคำว่า จะไม่พายายไปด้วย หลังจากนั้นเค้าก็ประชดประชันเราสุด
จนเราเหนื่อยที่จะคุยค่ะ เราไม่อยากพูดอะไรต่อ เราเสียใจนะ ที่แม่เหมือนไม่ปล่อยเราให้ไปลองใช้ชีวิต ถ้าเราล้มก็แค่กอดเรา ปลอบเรา แต่ทุกครั้งที่โทรคุย จะออกทำนวีนเรา บ่นเรา ไม่ฟังเหตุผลเราสักอย่าง
จริงๆ ซึ่งเราคิดว่า เราอายุ26 ปีแล้ว เราควรมีชีวิตเป็นของตัวเองแล้วมั้ยคะ ไม่ใช่ว่า เราไม่กตัญญูนะคะ ที่ผ่านมาตอนเราทำงาน เราซัพพอร์ตเค้าทุกอย่างนะคะ เงินเดือนเราได้ 20k เราให้เค้า50% เลยนะคะ แล้วเราห่างเค้าแค่1 เดือนเองนะคะ ซึ่งตรงนี้ไม่เข้าใจจริงๆ
รบกวนพี่ๆ เพื่อนๆ ที่อยากจะแชร์ความคิดเห็นสามารถแชร์ได้เลยนะคะ เผื่ออันไหนจะเอาไปปรับใช้ได้บ้าง ขอบคุณล่วงหน้าเลยนะคะ