เราจะออกจากความรู้สึกนี้ได้อย่างไร?

มีคนมายืมของของเรา เขาทำของเราหายเขาบอกว่าเขาจะซื้อคืนให้เราเขาเองก็รู้สึกผิด เราก็สงสารเหมือนกันเราบอกว่าไม่เป็นไรเดี๋ยวเราค่อยซื้อใหม่เอง สุดท้ายเราไปเจออยู่ที่บ้านญาติเขาเราก็ให้เขาไปเอามา แล้วก็มีปากเสียงกันกับญาติเขา (ญาติเขาอายุ40กว่า เราอายุ20กว่า) ของชิ้นนั้นมันก็เป็นของของเราจริงๆคนที่ยืมไปเขาก็ยังบอกเลยว่าของของเรา แต่เขาก็พูดไม่เต็มปากเพราะเกรงใจฝั่งโน่น เราก็ได้ต่อว่าเขาไปว่าต้นเหตุก็มาจากคุณถ้าคุณเก็บรักษามันดีมันก็ไม่หายไม่เป็นเรื่องอย่างนี้หรอก บลาๆพูดด้วยอารมณ์ เขาก็เงียบ เขาแก่กว่าเราประมาณ20ปี แต่เขาไม่มีความรับผิดชอบกับของที่เขายืมไป เขาเป็นคนที่มีพระคุณกับเราเราไม่เคยลืมแต่ตอนนั้นเราเองก็โกรธเลยพูดไป แล้วสิ่งที่เราพูดมันคือเรื่องจริงแต่เรารู้สึกสงสารเขาตอนที่เราใจเย็นลงแล้ว แต่เรายืนยันเลยว่าของชิ้นนั้นคือของเราจริงๆเขาเองก็รู้อยู่แก่ใจว่าอะไรคืออะไร หลังจากนี้เขาคงไม่กล้ามาบ้านเราอีกหรืออาจจะนานกว่าจะมา (อันนี้มันไม่สำคัญ) เราสงสารเขาค่ะเขาเองก็ฐานะไม่ดีเขาเองก็เครียดน่าสงสารมากๆ แต่เราก็ยอมไม่ได้จริงๆ เราจะออกจากความรู้สึกนี้ยังไงดีคะ รู้สึกไม่ดีเลยจริงๆ สงสารก็สงสารแต่มันคือของของเราจริงๆอะญาติเขาจะให้เราเป็นผู้ร้ายให้ได้เลย เราคิดว่าถ้าเราโตขึ้นกว่านี้เรามีเงินเยอะเราจะให้เงินเขาจะตอบแทนเขาไปเรื่อยๆแต่กว่าจะถึงเวลานั้นคงอีกนาน
   เขามีบุญคุณกับเราเคยไปรับไปส่งเราที่โรงเรียนตอนเด็กๆพาแม่เราไปโรงพยาบาล คอยช่วยเหลือเราตอนเด็กๆเราไม่เคยลืมเลย แต่เรื่องนี้เรามาคิดๆดูแล้วเราก็ไม่ได้ผิดจริงๆนะมันคือของเราจริงๆ แต่รู้สึกสงสารเขามากๆเลยเพราะเขาเองก็มีเรื่องมากมายอยู่แล้วเจอเรื่องนี้เข้าไปอีกเราเองก็รู้สึกไม่ดีสงสารเขาเจอแต่เรื่อง