ปัญหาครอบครัว แม่ทำให้ฉันเหนื่อยใจ

ตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ ยิ่งเราโตเรารู้สึกเหนื่อยกับแม่มาก คือมันสะสมมาตลอด24ปี พ่อแม่เราแยกทางกันตั้งแต่เราเด็กๆ แค่2เดือน แม่หอบเรามาอยู่บ้านยาย ยายทวด กับยายเป็นคนเลี้ยงเรา จน4ขวบ แม่เรามีครอบครัวใหม่ มีน้องอีก2คน แล้วก็อาจจะปกติที่ครอบครัวใหม่ของแม่ไม่ชอบเรา เพราะเราเป็นลูกติด เอาจริงๆเราแทบไม่มีความทรงจำอะไรกับแม่เลย จำได้ว่าตอนเด็กๆโหยหาแม่มาก เพราะยายไม่มีเวลา ยายทวดก็ดุ แต่พาเรื่อยๆมาแม่ก็แทบจะไม่มาหาเราอยู่ดี ตอนนั้นนอยด์มาก แต่โตว่ก็เริ่มเก็ทว่าแม่ต้องดูน้อง มันก็ยังเป็นแบบนั้นมาตลอด ถึงแม้น้องจะโตกันหมดแล้วตอนนี้ เราไม่เชื่อเลยคำว่าพ่อแม่ที่ไหนจะไม่รักลูกเท่ากัน จริงที่ไม่มีใครพูด แม่ก็ไม่ได้พูด แต่เรารู้สึกได้จากหลายๆเรื่อง ตอนเด็กๆเราโคตรไม่ชอบพ่อ เรากลัวมากเพราะแทบไม่รู้จักพ่อเลย แล้วตอนนั้นแม่อยากได้เงินพ่อ3000 พ่อเลยบอกงั้นต้องให้เราไปหา ซึ่งเงิน3000ตรงนั้นเราไม่ได้มีส่วนได้หรือเสียอะไรด้วยเลย เราแบบไปด้วยความที่โคตรจำใจเพราะแม่ต้องใช้ตัง เอาไปใช้หนี้ต่างๆของแม่ เราไม่รู้ว่าหนี้ของแม่เกิดจากอะไร แต่ไม่ใช่จากเรา หรือจากน้องอีก2คน เพราะยายเป็นคนส่งเราเรียนมาตลอด เราถึงไม่มีโมเม้นอะไรกับแม่เลย แล้วจะเชื่อไหมว่าพอโตมาเวลาเราได้เงินจากใคร หรือเวลาพ่อติดต่อมาแล้วโอนมาให้บ้าง แทบไม่มีครั้งไหนเลยที่เราไม่แบ่งให้แม่ ถึงแม่จะไม่ได้ขอ แต่เราอยากให้ พอเราเริ่มเรียนปวส น้าสาว(น้องสาวของแม่เรา) ก็เป็นคนจ่ายค่าเทอม จ่ายทุกสิ่งทุกอย่างให้เรา เราได้เงินเป็นรายเดือน แม่ก็จะทักมายืมเดือนนึงไม่ต่ำกว่า4ครั้ง เป็นแบบนี้ตลอด แล้วแม่ชอบโกหกว่าเอาเงินไปลงทุนนั่นนี่ บางทีก็ไปยืมน้อง(น้องคนที่2 ห่างจากเรา4ปี) ไปยืมแล้วก็พูดไม่เหมือนกับที่บอกเรา จนเรารู้สึกว่าแบบ เฮ้ย เราไม่มีเงินเดือนเลยนะตอนนั้น เราไม่มีงาน เราก็ได้เงินจากน้า ไหนจะค่ากิน ค่าน้ำมัน ค่าเอกสารต่างๆ คือมันก็เยอะแล้ว พอเราให้แม่ยืมเราก็ไม่พอ แล้วแม่จะบอกตลอดว่าห้ามไม่ให้เราบอกใคร แม่เป็นแบบนี้ตลอด เพราะถ้าบอกแม่ก็จะไปยืมน้า ยืมยายไม่ได้ จนเราคุยกับน้า กับยายว่าหนี้แม่มันมาจากอะไร สรุปคือ มาจากบัตรเครดิต กู้สหกรณ์ ค่าหวย ผ่อนนั่น จ่ายนี่ รวมๆแล้วเกือบล้าน คือแม่เราชอบกู้ตรงนั้นมาปิดตรงนี้ สุดท้ายมันก็เป็นหนี้อยู่ดีอะ จนตอนนี้ เราเรียนจบแล้ว เริ่มทำงานแล้ว แม่เราก็ยังมายมเงินเหมือนเดิม แค่ยืมมากขึ้นกว่าเดิม ปกติเราให้แม่4000 ต่อเดือนทุกครั้ง แต่เราย้ายออกมาอยู่หอเพราะไม่ได้อยู่กับครอบครัว เพราะมันเหนื่อยอะ มันหนักทุกคนก็คือคาดหวังในตัวเรา กดดันเรา อยากให้เราทำแบบนั้นแบบนี้ มันอึดอัด เราเลยแยกออกมา เดือนนึงแม่ยืมเรา4-5ครั้งได้ พันนึงบ้าง สองพันบ้าง สี่พันบ้าง แล้วพอยืมไปแล้วไม่เคยทักมาหาเราเลย จะทักมาแค่เฉพาะตอนยืมเงิน หรืออยากให้ช่วยอะไร แล้วตลอดเวลาที่ยืมไปไม่เคยมีมาถามว่าเราตังพอใช้ไหม เรามีเงินไหม เราแบบโคตรเหนื่อยกับแม่เลยวะ พูดเรื่องหนี้ด้วยก็ไม่ได้คอยแต่จะโมโห แล้วชอบใช้อะไรเกินตัว ซื้อของนู่นนี่ แต่ตัวเองไม่มีตัง เราไม่รู้จะพูดยังไงกับแม่จริงๆ คือบางครั้งเราก็ไม่อยากให้ยืมหรอก แต่บางครั้งในความเป็นลูกของเราเราก็ไม่กล้าปฏิเสธแม่เลย แต่เราว่าแม่ก็แทบไม่นึกเห็นใจเราเหมือนกัน บางทีเราเราเครียดมากเลยนะแบบแล้วจะไปเล่าใครมันก็จะดูเป็นยังไง นี่ก็แม่ของเราอะ