เราอยากเลิกกับแฟนมากๆ อยากเริ่มต้นใหม่....แต่เรายังต้องพึ่งพาแฟนและแฟนก็ต้องพึ่งพาเราเช่นกัน คือถ้าไม่มีกันและกัน...ชีวิตเราทั้ง2คนคงดำเนินต่อไปอย่างลำบากมากๆ
เราอายุ20กลางๆ แฟนอายุ30ต้นๆ ย้ายมาอยู่ด้วยกันได้4ปีแล้ว คบกันมา8ปีตั้งแต่เราเรียนมัธยม ยังไม่แต่งงาน ยังไม่มีลูกด้วยกันค่ะ....แฟนอยู่บ้านเรา (พ่อเราให้บ้านอีกหลัง) อยู่บ้านนี้กันแค่2คน ทางบ้านเราเปิดธุรกิจส่วนตัวให้เราที่บ้าน เราให้เขาดูแลธุรกิจของเรา100% เพราะเป็นงานที่ต้องใช้แรงงานอย่างหนัก เขาก็อดทนตั้งแต่1-2ปีแรกแทบไม่มีลูกค้า...รายได้วันนึงไม่พอกิน จนวันนี้ธุรกิจได้ประสบความสำเร็จระดับนึง โดยไม่มีลูกน้อง...แฟนทำคนเดียว100% เขารับผิดชอบค่าใช้จ่ายประจำวัน ซึ่งเรา2คนใช้วันละ500-800ทุกวัน เหลือช็อปปิ้งส่วนตัวของแฟนนิดหน่อย ซึ่งก็แทบไม่เหลือเก็บ
ส่วนเราทำงานประจำWork From Home รับผิดชอบค่าใช้จ่ายรายเดือนทุกอย่างในบ้าน รวมทั้งหนี้สิน เงินกู้ที่กู้มาหมุนเวียนธุรกิจ ค่ารถ ค่าอื่นๆเหลือช็อปปิ้งนิดหน่อยซึ่งก็หมดทุกเดือนไม่เหลือเก็บ
งานบ้านแบ่งหน้าที่กันทำแต่แฟนจะทำมากกว่า เราทั้งคู่เลี้ยงสุนัขเหมือนลูกเกือบ10ตัว ให้อาหารสุนัข เก็บขี้เก็บฉี่...แฟนจัดการหมด เรื่องอาหารการกินของเรา...แฟนก็เป็นคนจัดการหมด(ไม่ได้ทำอาหารเอง ซื้อกิน) รวมถึงเราได้ปลูกพืชเศรษฐกิจไว้ข้างบ้าน ซึ่งแฟนเป็นคนดูแลสวนคนเดียว เพราะเราต้องทำงานประจำหน้าคอมทั้งวันเลิกงานหัวค่ำ ส่วนแฟนจะมีเวลาว่างมากกว่าเวลาไม่มีลูกค้า จึงมีเวลาทำนู้นทำนี้
ประเด็นที่อยากเลิกคือนิสัยส่วนตัว คือแฟนเป็นคนToxic ประสาท- มองโลกแง่ลบ ไม่ฟังใคร หยาบคายระดับ10 ตัวเองเป็นใหญ่สุด ทุกวันนี้แทบไม่มองหน้ากัน นานๆมีSexที(แทบจะ3-4เดือนครั้ง) เราถามเขาทุกวัน....วันนี้เหนื่อยมั้ย เมื่อยตรงไหนมั้ย นวดให้มั้ย พยายามแสดงความรัก แต่เหมือนแสดงอยู่คนเดียว เวลาเราแย่ ไม่เคยมีความห่วงใยอะไรจากเขาเลย ไม่เคยถามไถ่ความรู้สึกเรา เหมือนมันถึงจุดอิ่มตัว ไม่หวานไม่หวือหวาเหมือนตอนไปๆมาๆหากัน...เราอ้อน เราเข้าไปหวานใส่ทีไร โดนด่าว่าเป็นไรของ ลำคานงี้ ตั้งแต่อยู่ด้วยกันก็ยิ่งจืดจาง ยิ่งหยาบคาย ยิ่งเฉยชา จน2ปีที่แล้วเราเป็นโรคซึมเศร้าต้องไปหาหมอ ซึ่งตอนนี้ดีขึ้นมากแล้วไม่ได้ไปหาหมอแล้ว(หยุดหาหมอเอง)เพราะรู้สึกไม่ดิ่ง ไม่คิดลบกับตัวเอง ไม่ทำร้ายและคิดฆ่าตัวตายทุกวันแล้ว รู้สึกรักตัวเอง ความคิดความรู้สึกกลับมาเป็นปกติแล้ว...ซึ่งกว่าหลุดพ้นความรู้สึกนั้น มันหนักมากสำหรับเราจริงๆมันทรมานมากๆ ใครไม่เป็นคงนึกไม่ออกว่ามันทรมานขนาดไหนจริงๆค่ะ
ข้อดีของแฟนเราคือ การกระทำเขาดูแลเราดีรองลงมาจากพ่อเลยก็ว่าได้ ถึงจะทุกวันนี้เหมือนทนอยู่กันไป วันๆแทบไม่ได้คุยกันแต่เขาก็รับผิดชอบทุกอย่างในชีวิตเราอยู่ดี
ประเด็นสำคัญคือ เขาไม่มีใครนอกจากเรา...พ่อแม่เขาแยกทางกัน ค่อนข้างยากจนยังเช่าห้องอยู่ทั้งพ่อและแม่มีครอบครัวใหม่กันหมด ถ้าเลิกคือชีวิตเขาต้องเร่ร่อนเริ่มจาก0ใหม่หมด ซึ่งเราก็ผูกพันธ์ รัก และเป็นห่วงเขามาก....เราไม่สามารถปล่อยให้เป็นแบบนั้นได้ แถมธุรกิจเขาก็เป็นคนลงแรงสร้างมากับมือ(ส่วนบ้านเราลงทุนและเรากู้เงินมาหมุน) และเขาก็เป็นทุกอย่างในชีวิตเรา....เราพึ่งพาเขาทุกทาง ทั้งธุรกิจของเราซึ่งเป็นงานที่ต้องใช้แรงงานอย่างหนัก ทั้งสวนของเรา ทั้งสุนัขเกือบ10ตัว เก็บขี้เก็บฉี่วันนึงมันเยอะมากๆ ถ้าไม่มีเขา...เราคงรับผิดชอบส่วนนี้ไม่ได้แน่ๆ แค่เวลานอนยังไม่พอ และถ้าเลิกกันเราก็ต้องกลับไปอยู่บ้านกับพ่อแม่ ซึ่งเราไม่อยากกลับไปอยู่บ้านเพราะพ่อยกบ้านที่เขาอยู่ให้พี่ชายกับแฟนพี่ไปแล้ว แถมพ่อแม่ก็จะกลับไปอยู่ต่างจังหวัดบ้านเกิดพ่อแล้ว(กำลังสร้างบ้าน) พ่อแม่ไม่ให้อยู่บ้านนี้ผู้หญิงอายุ20กลางๆคนเดียวแน่ๆ แถมธุรกิจก็ไปได้สวย...เราปิดไม่ได้จริงๆ เราไม่อยากไปอยู่กับพ่อแม่ที่ต่างจังหวัด ตั้งแต่เกิดมา20กว่าปีเราอยู่ที่กรุงเทพ เขตนี้มาตลอด...สังคมเราอยู่ที่นี้ ชีวิตเราอยู่ที่นี้
จริงๆถ้าชีวิตยังอยู่จุดที่เคยอยู่คนเดียวได้ ยังไม่อยู่บ้านเดียวกันและยังไม่มีธุรกิจด้วยกัน ไม่มีภาระและความรับผิดชอบร่วมกันขนาดนี้ ถ้ายังใช้ชีวิตเหมือนตอนที่ไปๆมาๆหากัน ไม่มีเขามาเป็นส่วนร่วมทุกอย่างในชีวิตเหมือนวันนี้ เราก็สามารถเลิกได้โดยไม่คิดมากเลยค่ะ แต่เพราะการเริ่มใหม่ในวันนี้ มันไม่ได้ย้อนกลับเหมือนตอนที่อยู่คนเดียวได้ เพราะชีวิตมันเปลี่ยนแปลงมาถึงจุดที่เวลามันย้อนกลับไปยังสถานที่ การใช้ชีวิต ความเป็นอยู่เหมือนตอนอยู่คนเดียวไม่ได้อีกแล้วถึงได้คิดมาก
เราคิดเรื่องนี้มานานมากๆ เราเลิกกับเขาไม่ได้เลยเพราะต้องพึ่งพาเขาทุกอย่างในชีวิต แต่เราอยากมีความสุข จิตใจแจ่มใส มีคนรักที่ซัพพอร์ตจิตใจเรา ทำไมคู่อื่นเขาถึงคบกันนานก็ยังใส่ใจ มีโมเม้นท์ดีๆกันได้ตลอดอยู่ เราจำไม่ได้แล้วว่าโมเม้นท์คนรักกันมันหายไปตั้งแต่ตอนไหน ความรู้สึกนั้นมันเป็นยังไงมันหายไปนานจนลืมไปแล้ว
เราควรต้องทำยังไงดี😞☹️🥺
ขอคำปรึกษาค่ะ มีแฟนToxic อยากเลิกกับแฟนมากๆแต่เลิกไม่ได้
เราอายุ20กลางๆ แฟนอายุ30ต้นๆ ย้ายมาอยู่ด้วยกันได้4ปีแล้ว คบกันมา8ปีตั้งแต่เราเรียนมัธยม ยังไม่แต่งงาน ยังไม่มีลูกด้วยกันค่ะ....แฟนอยู่บ้านเรา (พ่อเราให้บ้านอีกหลัง) อยู่บ้านนี้กันแค่2คน ทางบ้านเราเปิดธุรกิจส่วนตัวให้เราที่บ้าน เราให้เขาดูแลธุรกิจของเรา100% เพราะเป็นงานที่ต้องใช้แรงงานอย่างหนัก เขาก็อดทนตั้งแต่1-2ปีแรกแทบไม่มีลูกค้า...รายได้วันนึงไม่พอกิน จนวันนี้ธุรกิจได้ประสบความสำเร็จระดับนึง โดยไม่มีลูกน้อง...แฟนทำคนเดียว100% เขารับผิดชอบค่าใช้จ่ายประจำวัน ซึ่งเรา2คนใช้วันละ500-800ทุกวัน เหลือช็อปปิ้งส่วนตัวของแฟนนิดหน่อย ซึ่งก็แทบไม่เหลือเก็บ
ส่วนเราทำงานประจำWork From Home รับผิดชอบค่าใช้จ่ายรายเดือนทุกอย่างในบ้าน รวมทั้งหนี้สิน เงินกู้ที่กู้มาหมุนเวียนธุรกิจ ค่ารถ ค่าอื่นๆเหลือช็อปปิ้งนิดหน่อยซึ่งก็หมดทุกเดือนไม่เหลือเก็บ
งานบ้านแบ่งหน้าที่กันทำแต่แฟนจะทำมากกว่า เราทั้งคู่เลี้ยงสุนัขเหมือนลูกเกือบ10ตัว ให้อาหารสุนัข เก็บขี้เก็บฉี่...แฟนจัดการหมด เรื่องอาหารการกินของเรา...แฟนก็เป็นคนจัดการหมด(ไม่ได้ทำอาหารเอง ซื้อกิน) รวมถึงเราได้ปลูกพืชเศรษฐกิจไว้ข้างบ้าน ซึ่งแฟนเป็นคนดูแลสวนคนเดียว เพราะเราต้องทำงานประจำหน้าคอมทั้งวันเลิกงานหัวค่ำ ส่วนแฟนจะมีเวลาว่างมากกว่าเวลาไม่มีลูกค้า จึงมีเวลาทำนู้นทำนี้
ประเด็นที่อยากเลิกคือนิสัยส่วนตัว คือแฟนเป็นคนToxic ประสาท- มองโลกแง่ลบ ไม่ฟังใคร หยาบคายระดับ10 ตัวเองเป็นใหญ่สุด ทุกวันนี้แทบไม่มองหน้ากัน นานๆมีSexที(แทบจะ3-4เดือนครั้ง) เราถามเขาทุกวัน....วันนี้เหนื่อยมั้ย เมื่อยตรงไหนมั้ย นวดให้มั้ย พยายามแสดงความรัก แต่เหมือนแสดงอยู่คนเดียว เวลาเราแย่ ไม่เคยมีความห่วงใยอะไรจากเขาเลย ไม่เคยถามไถ่ความรู้สึกเรา เหมือนมันถึงจุดอิ่มตัว ไม่หวานไม่หวือหวาเหมือนตอนไปๆมาๆหากัน...เราอ้อน เราเข้าไปหวานใส่ทีไร โดนด่าว่าเป็นไรของ ลำคานงี้ ตั้งแต่อยู่ด้วยกันก็ยิ่งจืดจาง ยิ่งหยาบคาย ยิ่งเฉยชา จน2ปีที่แล้วเราเป็นโรคซึมเศร้าต้องไปหาหมอ ซึ่งตอนนี้ดีขึ้นมากแล้วไม่ได้ไปหาหมอแล้ว(หยุดหาหมอเอง)เพราะรู้สึกไม่ดิ่ง ไม่คิดลบกับตัวเอง ไม่ทำร้ายและคิดฆ่าตัวตายทุกวันแล้ว รู้สึกรักตัวเอง ความคิดความรู้สึกกลับมาเป็นปกติแล้ว...ซึ่งกว่าหลุดพ้นความรู้สึกนั้น มันหนักมากสำหรับเราจริงๆมันทรมานมากๆ ใครไม่เป็นคงนึกไม่ออกว่ามันทรมานขนาดไหนจริงๆค่ะ
ข้อดีของแฟนเราคือ การกระทำเขาดูแลเราดีรองลงมาจากพ่อเลยก็ว่าได้ ถึงจะทุกวันนี้เหมือนทนอยู่กันไป วันๆแทบไม่ได้คุยกันแต่เขาก็รับผิดชอบทุกอย่างในชีวิตเราอยู่ดี
ประเด็นสำคัญคือ เขาไม่มีใครนอกจากเรา...พ่อแม่เขาแยกทางกัน ค่อนข้างยากจนยังเช่าห้องอยู่ทั้งพ่อและแม่มีครอบครัวใหม่กันหมด ถ้าเลิกคือชีวิตเขาต้องเร่ร่อนเริ่มจาก0ใหม่หมด ซึ่งเราก็ผูกพันธ์ รัก และเป็นห่วงเขามาก....เราไม่สามารถปล่อยให้เป็นแบบนั้นได้ แถมธุรกิจเขาก็เป็นคนลงแรงสร้างมากับมือ(ส่วนบ้านเราลงทุนและเรากู้เงินมาหมุน) และเขาก็เป็นทุกอย่างในชีวิตเรา....เราพึ่งพาเขาทุกทาง ทั้งธุรกิจของเราซึ่งเป็นงานที่ต้องใช้แรงงานอย่างหนัก ทั้งสวนของเรา ทั้งสุนัขเกือบ10ตัว เก็บขี้เก็บฉี่วันนึงมันเยอะมากๆ ถ้าไม่มีเขา...เราคงรับผิดชอบส่วนนี้ไม่ได้แน่ๆ แค่เวลานอนยังไม่พอ และถ้าเลิกกันเราก็ต้องกลับไปอยู่บ้านกับพ่อแม่ ซึ่งเราไม่อยากกลับไปอยู่บ้านเพราะพ่อยกบ้านที่เขาอยู่ให้พี่ชายกับแฟนพี่ไปแล้ว แถมพ่อแม่ก็จะกลับไปอยู่ต่างจังหวัดบ้านเกิดพ่อแล้ว(กำลังสร้างบ้าน) พ่อแม่ไม่ให้อยู่บ้านนี้ผู้หญิงอายุ20กลางๆคนเดียวแน่ๆ แถมธุรกิจก็ไปได้สวย...เราปิดไม่ได้จริงๆ เราไม่อยากไปอยู่กับพ่อแม่ที่ต่างจังหวัด ตั้งแต่เกิดมา20กว่าปีเราอยู่ที่กรุงเทพ เขตนี้มาตลอด...สังคมเราอยู่ที่นี้ ชีวิตเราอยู่ที่นี้
จริงๆถ้าชีวิตยังอยู่จุดที่เคยอยู่คนเดียวได้ ยังไม่อยู่บ้านเดียวกันและยังไม่มีธุรกิจด้วยกัน ไม่มีภาระและความรับผิดชอบร่วมกันขนาดนี้ ถ้ายังใช้ชีวิตเหมือนตอนที่ไปๆมาๆหากัน ไม่มีเขามาเป็นส่วนร่วมทุกอย่างในชีวิตเหมือนวันนี้ เราก็สามารถเลิกได้โดยไม่คิดมากเลยค่ะ แต่เพราะการเริ่มใหม่ในวันนี้ มันไม่ได้ย้อนกลับเหมือนตอนที่อยู่คนเดียวได้ เพราะชีวิตมันเปลี่ยนแปลงมาถึงจุดที่เวลามันย้อนกลับไปยังสถานที่ การใช้ชีวิต ความเป็นอยู่เหมือนตอนอยู่คนเดียวไม่ได้อีกแล้วถึงได้คิดมาก
เราคิดเรื่องนี้มานานมากๆ เราเลิกกับเขาไม่ได้เลยเพราะต้องพึ่งพาเขาทุกอย่างในชีวิต แต่เราอยากมีความสุข จิตใจแจ่มใส มีคนรักที่ซัพพอร์ตจิตใจเรา ทำไมคู่อื่นเขาถึงคบกันนานก็ยังใส่ใจ มีโมเม้นท์ดีๆกันได้ตลอดอยู่ เราจำไม่ได้แล้วว่าโมเม้นท์คนรักกันมันหายไปตั้งแต่ตอนไหน ความรู้สึกนั้นมันเป็นยังไงมันหายไปนานจนลืมไปแล้ว
เราควรต้องทำยังไงดี😞☹️🥺