ผมจะเล่าให้ฟังครับ อาจจะยาวสักหน่อยแต่ทั้งหมดคือเรื่องจริง เล่าในมุมมองที่ผมเจอ โดนมาอย่างไรก็บอกแบบนั้น ไม่แต่งเพิ่ม
ตั้งแต่ออกจากงานประจำ ผมทำงานขายสินค้าออนไลน์มาได้สักพักครับ แฟนแนะนำสินค้าชนิดหนึ่งที่มีผู้ขายรายใหญ่เป็นชาวเวียดนามให้รู้จัก จึงเริ่มมีการติดต่อซื้อขายกัน เป็นช่วงที่ต้องไปกลับ กทม - และภาคหลายจังหวัดใกล้ๆเคียงที่แฟนผมอยู่
ช่วงแรกเงินเก็บผมมีไม่เยอะครับ เราไม่ได้วางแผนกันมาดีมากนัก เลยซื้อไปสต็อกไม่เยอะ ครั้งแรกซื้อแค่ 5 ลัง เพราะผมต้องการลองดูก่อนว่าดีรึเปล่าถ้าขายดีรอบน่ากะว่าจะมาสั่งเยอะแน่นอน 5 ลังที่ว่าเนื้อ ผมเจอเจ้แกถามซ้ำหลายรอบมากครับว่า เอาแค่นี้หรอก ไม่เอาอีกหรอ ซื้อน้อยนะ ชักสีหน้า ถอนหายใจใส่กันแบบไม่เกรงใจ แถมพอขอให้คนงานในร้านช่วยขนของขึ้นลูกพี่โยนกันกล่องแทบแตก ผมนี่คิดใจนี่หรือบริการ นี่หรือค้าขาย แต่โอเคพยายามคิดว่าอาจจะคิดมากไป
หลังจากผมกลับไปรอบนั้น โชคดีขายหมด 5 ลัง ภายใน 10 วัน ลูกค้าสั่งมารัวมาครับ คราวนี้ผมกลับไปที่ร้านเดิมอีกครั้งแล้วสั่งรวดเดียว 30 ลัง คราวนี้เจ้คนเวียดแกพูดกับผมมากครับ ลดราคาให้อีก พูดจามีหางเสียงมากกว่าครั้งแรกที่พบกัน แบบเราฟังยังร็เลยว่ามันคือการประจบเพราะเราซื้อเยอะแต่มันมากไป แถมยังกดดันให้ผมซื้อสินค้าตัวอื่นเพิ่มอีก ดีที่ผมอ้างรถเต็มไปก่อนเลยรอบมาได้
สินค้ายังคงขายดีไปอีกสักพักครับ แต่วันที่ขายไม่ได้ก็ต้องมาถึง ผมเริ่มลดจำนวนสั่งของเหลือ 10 - 20 กล่อง จนกลับมาทีละ 5 กล่องเหมือนเดิม แน่นอนว่าพอซื้อน้อยโดนเหมือนเดิมครับ พูดจาไม่ดี วางของกระแทก
และก็มาถึงวันที่พบเจอเรื่องเกี่ยวกับการเหยียดเข้ากับตัวเป็นครั้งแรกในชีวิตครับ วันนั้นผมไปซื้อตามปกติครับ พอดีเห็นเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักมาวิ่งเล่นแถวๆรถผม เลยถามด้วยเอ็นดูไปว่าเล่นอะไรอยู่ครับลูก เด็กมันหันกลับมันตะโกนตอบว่า... หนูไม่อยากพูดกับไอ้พวกกระจอกอย่ามาดูถูกบ้านหนู พูดเสร็จวิ่งเข้าไปในร้าน ผมก็อึ้งไปเลยครับ ไม่คิดจะเจอพูดใส่ พวกเจ้ผู้ใหญ่ในร้านไม่มีใครมาขอโทษผมสักคน ขนของมาขึ้นรถ ทอนเงินตามปกติ ทุกคนเอาแต่เงียบจนหมดธุระ คือผมโมโหมากนะ นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่ซื้อขายกัน
ผมอยากบอกว่า ไปมาหลายจังหวัดโซนอีสาน ร้านคนไทยพูดดีปกติตามสูตรค้าขายไม่ว่าจะซื้อมากน้อย แต่ร้านที่มีเจ้าของเป็นคนเวียดนามเป็นแนวนี้เกือบหมด(ขอย้ำว่าแทบทุกร้าน) คือพูดห่วนๆเหมือนไม่อยากขาย พอซื้อน้อยมักมีคำพูดเหน็บแนมเสมอ เวลาซื้อเยอะเอาใจเวอร์จนดูเป็นการแสดง แต่ที่ผมโดนเด็กพูดเหรื่องเหยียดนี่เจอครั้งเดียวครับ ที่อื่นจะเป็นเรื่องคำพูดเหน็บแนมมากกว่า
ผมเอาความคิดนี้ไปจากหัวไม่ได้ครับ พวกเขาเกลียดคนไทยมากเลยหรอถึงสอนเด็กแบบนั้น ทั้งที่ตัวเด็กเองก็มีเชื่อสายไทยเท่าที่ทราบมา เขาเพราะผมเป็นลูกค้ารายย่อยไม่ซื้อเยอะ หรือเขาเกลีดที่ผมเป็นคนไทยครับ ผมเอาเรื่องนี้ออกจากหัวไม่ได้เลยครับ
หนูไม่อยากพูดกับไอ้พวกกระจอกอย่ามาดูถูกบ้านหนู ผมไม่คิดว่าจะมีใครไปดูถูกพวกเขาหนะคือเท่าที่ดูคนท้องถิ่นก็ยอมรับคนพวกนี้ได้หมด ไม่มีใครดูถูกอะไรคนเวียดนาม เท่าที่เห็นก็ทะเลาะเรื่องกีฬาตามเว็บ ทั้งที่ทำมาหากินในไทยแต่ไมถึงต้องรังเกียจกันขนาดนั้นครับ คำๆนั้นสำหรับผมเหมือนเหยีดคนไทยที่รายได้น้อย แย่สุดคือผู้ใหญ่ไม่ห้าม เด็กจะจำคำพูดนี้มาจากไหนถ้าผู้ใหญ่ไม่สอน
ผมพูดในมุมมองคนที่เดินทางติดต่อนะครับ ในมุมมองคนท้องถิ่นเจอแบบนี้บ้างรึเปล่าครับ
จากใจพ่อค้ามือใหม่ที่เดินทางไปภาคอีสานบ่อยๆ พบว่า[คนเวียดนาม] คือกลุ่มที่พูดจาไม่ดีและอคติเยอะมากที่สุด
ตั้งแต่ออกจากงานประจำ ผมทำงานขายสินค้าออนไลน์มาได้สักพักครับ แฟนแนะนำสินค้าชนิดหนึ่งที่มีผู้ขายรายใหญ่เป็นชาวเวียดนามให้รู้จัก จึงเริ่มมีการติดต่อซื้อขายกัน เป็นช่วงที่ต้องไปกลับ กทม - และภาคหลายจังหวัดใกล้ๆเคียงที่แฟนผมอยู่
ช่วงแรกเงินเก็บผมมีไม่เยอะครับ เราไม่ได้วางแผนกันมาดีมากนัก เลยซื้อไปสต็อกไม่เยอะ ครั้งแรกซื้อแค่ 5 ลัง เพราะผมต้องการลองดูก่อนว่าดีรึเปล่าถ้าขายดีรอบน่ากะว่าจะมาสั่งเยอะแน่นอน 5 ลังที่ว่าเนื้อ ผมเจอเจ้แกถามซ้ำหลายรอบมากครับว่า เอาแค่นี้หรอก ไม่เอาอีกหรอ ซื้อน้อยนะ ชักสีหน้า ถอนหายใจใส่กันแบบไม่เกรงใจ แถมพอขอให้คนงานในร้านช่วยขนของขึ้นลูกพี่โยนกันกล่องแทบแตก ผมนี่คิดใจนี่หรือบริการ นี่หรือค้าขาย แต่โอเคพยายามคิดว่าอาจจะคิดมากไป
หลังจากผมกลับไปรอบนั้น โชคดีขายหมด 5 ลัง ภายใน 10 วัน ลูกค้าสั่งมารัวมาครับ คราวนี้ผมกลับไปที่ร้านเดิมอีกครั้งแล้วสั่งรวดเดียว 30 ลัง คราวนี้เจ้คนเวียดแกพูดกับผมมากครับ ลดราคาให้อีก พูดจามีหางเสียงมากกว่าครั้งแรกที่พบกัน แบบเราฟังยังร็เลยว่ามันคือการประจบเพราะเราซื้อเยอะแต่มันมากไป แถมยังกดดันให้ผมซื้อสินค้าตัวอื่นเพิ่มอีก ดีที่ผมอ้างรถเต็มไปก่อนเลยรอบมาได้
สินค้ายังคงขายดีไปอีกสักพักครับ แต่วันที่ขายไม่ได้ก็ต้องมาถึง ผมเริ่มลดจำนวนสั่งของเหลือ 10 - 20 กล่อง จนกลับมาทีละ 5 กล่องเหมือนเดิม แน่นอนว่าพอซื้อน้อยโดนเหมือนเดิมครับ พูดจาไม่ดี วางของกระแทก
และก็มาถึงวันที่พบเจอเรื่องเกี่ยวกับการเหยียดเข้ากับตัวเป็นครั้งแรกในชีวิตครับ วันนั้นผมไปซื้อตามปกติครับ พอดีเห็นเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักมาวิ่งเล่นแถวๆรถผม เลยถามด้วยเอ็นดูไปว่าเล่นอะไรอยู่ครับลูก เด็กมันหันกลับมันตะโกนตอบว่า... หนูไม่อยากพูดกับไอ้พวกกระจอกอย่ามาดูถูกบ้านหนู พูดเสร็จวิ่งเข้าไปในร้าน ผมก็อึ้งไปเลยครับ ไม่คิดจะเจอพูดใส่ พวกเจ้ผู้ใหญ่ในร้านไม่มีใครมาขอโทษผมสักคน ขนของมาขึ้นรถ ทอนเงินตามปกติ ทุกคนเอาแต่เงียบจนหมดธุระ คือผมโมโหมากนะ นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่ซื้อขายกัน
ผมอยากบอกว่า ไปมาหลายจังหวัดโซนอีสาน ร้านคนไทยพูดดีปกติตามสูตรค้าขายไม่ว่าจะซื้อมากน้อย แต่ร้านที่มีเจ้าของเป็นคนเวียดนามเป็นแนวนี้เกือบหมด(ขอย้ำว่าแทบทุกร้าน) คือพูดห่วนๆเหมือนไม่อยากขาย พอซื้อน้อยมักมีคำพูดเหน็บแนมเสมอ เวลาซื้อเยอะเอาใจเวอร์จนดูเป็นการแสดง แต่ที่ผมโดนเด็กพูดเหรื่องเหยียดนี่เจอครั้งเดียวครับ ที่อื่นจะเป็นเรื่องคำพูดเหน็บแนมมากกว่า
ผมเอาความคิดนี้ไปจากหัวไม่ได้ครับ พวกเขาเกลียดคนไทยมากเลยหรอถึงสอนเด็กแบบนั้น ทั้งที่ตัวเด็กเองก็มีเชื่อสายไทยเท่าที่ทราบมา เขาเพราะผมเป็นลูกค้ารายย่อยไม่ซื้อเยอะ หรือเขาเกลีดที่ผมเป็นคนไทยครับ ผมเอาเรื่องนี้ออกจากหัวไม่ได้เลยครับ
หนูไม่อยากพูดกับไอ้พวกกระจอกอย่ามาดูถูกบ้านหนู ผมไม่คิดว่าจะมีใครไปดูถูกพวกเขาหนะคือเท่าที่ดูคนท้องถิ่นก็ยอมรับคนพวกนี้ได้หมด ไม่มีใครดูถูกอะไรคนเวียดนาม เท่าที่เห็นก็ทะเลาะเรื่องกีฬาตามเว็บ ทั้งที่ทำมาหากินในไทยแต่ไมถึงต้องรังเกียจกันขนาดนั้นครับ คำๆนั้นสำหรับผมเหมือนเหยีดคนไทยที่รายได้น้อย แย่สุดคือผู้ใหญ่ไม่ห้าม เด็กจะจำคำพูดนี้มาจากไหนถ้าผู้ใหญ่ไม่สอน
ผมพูดในมุมมองคนที่เดินทางติดต่อนะครับ ในมุมมองคนท้องถิ่นเจอแบบนี้บ้างรึเปล่าครับ