ในวันที่เสียศูนย์มากที่สุด คุณพยายามฝืนอยู่ต่อไปอย่างไร ไม่ให้หาทางจบชีวิตตัวเองให้เป็นบาปเหรอคะ

เรามีชีวิตอยู่ได้ด้วยกำลังใจจากบ้านคุณยาย เราเรียนและทำงานไปด้วย ตั้งแต่อายุ 18 เข้ามหาลัย ส่งเสียเลี้ยงดูบ้านคุณยาย มาเป็นเวลาเกือบ 10 ปี ดูแลคุณพ่อ กับคุณย่าด้วย แต่ท่านมีรายได้ของท่าน

เนื่องจากคุณยายเเท้เป็นโรคที่ต้องใช้เงินเยอะ คือ ฟอกไตด้วยเครื่องมา 8 ปีแล้ว สัปดาห์ละ 3 วัน ท่านเพิ่งจากเราไปด้วยหัวใจขาดเลือดเฉียบพลัน และอวัยวะหลายอย่างหยุดการทำงานไป

และก่อนหน้านั้นน้องสาวคุณยายที่เรารักเหมือนแม่เเท้ๆ ท่านก็จากเราไปด้วยหัวใจขาดเลือดเฉียบพลันหลังจากผ่าตัดเนื้องอกลำไส้ได้ 9 เดือนแล้ว เช่นกัน

ตลอด 9 เดือนที่ผ่านมา เราเเสนสาหัสมาก เราก็พยายามทำบุญ ปล่อยวาง ศึกษาธรรม ทำเเต่ความดี อุทิศให้ท่าน และเรายังจะตายไม่ได้ เพราะเรายังมีคุณยายอีกท่านให้เราพาไปฟอกไต และดูแล

ตอนนี้ผ่านมา 7 วันแล้ว เรานอนไม่ค่อยหลับ ไม่สามารถกินอะไรได้มาก เราไม่อยากทำอะไรเลย นอนเฉยๆ อย่างคนอ่อนเเอ และดูยูทูปพิมพ์ว่า เสียชีวิต ดูคนนั้นคนนี้เสียชีวิต ให้รู้สึกว่า คนอื่นเขาก็สูญเสียเหมือนกัน

เวลาไปทำบุญก็พยายามฝืนเบิกบาน จะได้เป็นบุญที่ดีส่งไปถึงท่าน ไม่อยากให้ท่านห่วง

แต่เราไม่ไหว ไม่ไหวจริงๆ ใครดุเรา บอกให้เราเข้มเเข็ง คิดถึงคนอยู่ ดุว่าเราต่างๆ นาๆ เรายิ่งไม่ไหว

หนูไม่ไหวเลยยาย ไม่รู้จะพยายามไปทำไม สร้างอนาคตไปทำไม ในเมื่อไม่มีเป้าหมาย ไม่มียายอยู่ชื่นชมอีกแล้ว ไม่มีเสียงหัวเราะยายแล้ว ไม่มีเสียงที่บอกให้ขับรถพายายไปไหว้พระ ไปเที่ยวทะเลอีกแล้ว

ตอนยายสู้ก็ยังพยายามทำใจมาตลอด แต่มันเร็วเกินไป ยายหมดความทรมานแล้วก็จริง แต่หนู ... ไม่ไหว

ใบนัดหมอเต็มเลย แต่ยายไม่อยู่ให้หนูพาไปอีกแล้ว