ขอเล่าเหตุการณ์นิดนึงนะคะ เราอายุห่างกับแฟน7ปี ตอนนี้เรา36 แฟน 29 เรารักกันมา14 ปี แต่งงานมาได้6 ปี มีลูก 2 คน คนโต 2.7 ขวบ คนเล็ก อายุครรภ์ 25 week แต่ปัญหาของเรา มันมานานละ ด้วยความที่เราคบเด็ก เด็ก มันยังไม่โต ไม่มีความคิดเป็นผู้ใหญ่ แรกๆเราก็พอรับได้ที่เขายังเด็ก ไม่รู้เรื่องอะไรต้องคอยบอกให้ทำโน้นนี่ ทุกอย่าง แต่พอแต่งงานมีลูก เราก็หวังว่าเขาจะโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้น แต่ไม่กลับเหมือนเดิม ให้เราเป็นผู้นำตลอด คิดทุกอย่างเอง หาทางแก้ปัญหาเองพอปรึกษา ก็ทะเลาะกันตลอด มันเหนื่อยมากเราทั้งทำงานนอกบ้านในบ้าน ดูแลลูกให้ช่วยดูลูกในขณะที่เราทำงานบ้านก็ดูไม่ได้เล่นแต่โทรศัพท์ พอด่า ก็บอกว่ามาดูเองสิ ไม่ต้องใช้ ถ้าเราใช้ให้ทำอะไรบ้างอย่างก็ทำให้บ้างอย่างก็ไม่ทำ เราเหนื่อยมากตอนนี้ ท้อไปหมด อยากเลิกก็สงสารลูก เพราะต่อให้ลูกไม่ได้ติดเขาแต่ก็ขาดเขาไม่ได้ ถามหาตลอด ในขณะที่บ้างทีเราแกล้งไล่เขาออกจากบ้านลูกยังร้องให้แล้วหันมาตีเราเลย เหนื่อยมากระบายที่ไหนไม่ได้เลย เพราะไม่อยากให้ใครรู้ แม้แต่พ่อแม่เรา แต่รู้สึกได้ตอนนี้ว่า มันท้อ มันเหนื่อยอยากหนีไปอยู่ที่ไกลๆกับลูกๆ แต่ทำไม่ได้ ช่วยให้ขอคิดและกำลังใจหน่อยนะคะ
เหนื่อยจังที่ผู้หญิงต้องเป็นผู้นำตลอด