ในมุมนึงการห้ามถ่ายก็ดี เพราะบางวันไม่ได้เตรียมตัวมาอย่างดี ทำให้เขิน คลิปหลุดไปแล้วจะอาย
อีกมุมนึงถ้าตั้งกล้องถ่ายของใครของมัน มันใช้เป็นหลักฐานว่า ทำโดยให้เกียรติ ภาพออกมาดี เมื่อหลุดไปแล้ว หรือปล่อยเองเลย ก็ไม่ค่อยมีปัญหาเรื่องผลตอบรับ
ผมเคยผ่านวัยรุ่น ยุคนั้นน่ะครูแนทอะไรนั่นยังไม่มีเลยมั๊ง ถ้าผมมีกล้องสิบตัวรอบห้อง เสร็จกิจชอบซีนไหนก็ต่างคนต่างเก็บไว้ มันก็คงดี ชาวบ้านจะได้รู้ว่า ผมเนี่ยบริการเธอดีทุกอย่าง อะไรที่คุณเคยเห็นว่า ผู้ชายยอมทำอะไร ยอมโดนอะไรไปบ้าง เพื่อให้ผู้หญิงไปถึงไหนต่อไหน สามารถเติมแรงใจไปทำงาน ไปผจญโลก เพราะผมมีความคิดฝังหัวมาตลอด "จงเทิดทูนผู้หญิงคนนี้ เพราะเธอเลือกทิ้งทุกคนและเดินเข้ามาหาผม"
ตั้งแต่เลิกกันไป ความคิดผมตกผลึก เซกส์คืออะไรนะ ? ที่ผ่านมา ผมมองว่ามันเหมือน achievement ที่ผมมีต่อเธอ วันแรกที่เจอกัน แค่มือโดนตัว ผมยังต้องเอ่ยขอโทษ แล้วมันก็ถึงจุดที่ผมกลายเป็นอะไรสักอย่างของเธอไปแล้วก็ไม่รู้ ผมมาถึงระดับที่เพลงออโต้อิโรติกนี่แค่ขี้เล็บเท่านั้นถ้าเทียบกับสิ่งที่ผมเจอ แต่ถ้าถามว่า ผมยอมทำไม ตอบง่ายมาก ก็ผมเหงา (ไม่มีความรักเลยแม้แต่นิดเดียว) ทุกวันที่มีเธอ ต่อให้ทรมาณมีรอยช้ำหรือแผลตามตัว หรือโดนปั่นประสาท ก็รู้สึกดีกว่าความเหงา
ความคิดของผมที่มีต่อเซกส์เปลี่ยนไป สมัยนี้คนสามารถแสดงออกความปราถนาได้อย่างเปิดเผย (ผมดูตลกทุกอาทิตย์ เทปไหนมีคนสวยมามันจะสุดๆ ไปเลย เซอร์วิสคนดูสุดๆ) แล้วพวกอุปกรณ์ เรื่องทางการแพทย์ ก็ทำให้มีอะไรใหม่ๆ ออกมา มันเพิ่มโอกาสเจอประสบการณ์ใหม่ มันกลายเป็นกิจกรรมนึงที่ร่วมกับใครก็ได้ ถ้าไปเจอคนที่ประสมกันได้พอดี มี time sharing ตรงกัน มันไม่มีแล้ว ค่านิยม "มีรักต้องมัดตนไว้เพียงคู่ตน" แล้วทำไมเรายังเหนียมอายกับการบันทึกเหตุการณ์ขณะนั้น ?
ยุคนี้มัน post covid คนสู้ชีวิตจนมีปัญหาเรื่องเงินก็มีมากขึ้น จะทำอะไรกันก็ต้องระแวดระวังเรื่องค้าความ คนมีความทุกข์เดี๋ยวนี้ไม่ต้องไปเตะบอลแล้ว ไปร้านนวดน่ะดีสุด หรือเราจะเปลี่ยนความคิดการกระทำข้ามช็อตไปเลย ด้วยการหารายได้จากคอนเทนต์เหล่านี้ ?
เมื่อคุณไม่ต้องการแก้ไขปัญหา จงปิดหูตาไม่ให้รับรู้ ไม่ต้องมาเป็นผู้แทน
เมื่อคุณไม่ต้องการเจอปัญหาหลังมีกิจกรรมกับใครๆ จงเลิกทำกิจกรรม
ทุกความคลุมเครือ สีเทาๆ มีคนได้ผลประโยชน์อยู่
ทุกคนต้องห้ามถ่ายภาพคลิป หรือ ทุกคนต้องตั้งกล้องถ่ายคนละตัวของใครของมัน ขณะมีกิจกรรมส่วนตัวร่วมกัน ?
อีกมุมนึงถ้าตั้งกล้องถ่ายของใครของมัน มันใช้เป็นหลักฐานว่า ทำโดยให้เกียรติ ภาพออกมาดี เมื่อหลุดไปแล้ว หรือปล่อยเองเลย ก็ไม่ค่อยมีปัญหาเรื่องผลตอบรับ
ผมเคยผ่านวัยรุ่น ยุคนั้นน่ะครูแนทอะไรนั่นยังไม่มีเลยมั๊ง ถ้าผมมีกล้องสิบตัวรอบห้อง เสร็จกิจชอบซีนไหนก็ต่างคนต่างเก็บไว้ มันก็คงดี ชาวบ้านจะได้รู้ว่า ผมเนี่ยบริการเธอดีทุกอย่าง อะไรที่คุณเคยเห็นว่า ผู้ชายยอมทำอะไร ยอมโดนอะไรไปบ้าง เพื่อให้ผู้หญิงไปถึงไหนต่อไหน สามารถเติมแรงใจไปทำงาน ไปผจญโลก เพราะผมมีความคิดฝังหัวมาตลอด "จงเทิดทูนผู้หญิงคนนี้ เพราะเธอเลือกทิ้งทุกคนและเดินเข้ามาหาผม"
ตั้งแต่เลิกกันไป ความคิดผมตกผลึก เซกส์คืออะไรนะ ? ที่ผ่านมา ผมมองว่ามันเหมือน achievement ที่ผมมีต่อเธอ วันแรกที่เจอกัน แค่มือโดนตัว ผมยังต้องเอ่ยขอโทษ แล้วมันก็ถึงจุดที่ผมกลายเป็นอะไรสักอย่างของเธอไปแล้วก็ไม่รู้ ผมมาถึงระดับที่เพลงออโต้อิโรติกนี่แค่ขี้เล็บเท่านั้นถ้าเทียบกับสิ่งที่ผมเจอ แต่ถ้าถามว่า ผมยอมทำไม ตอบง่ายมาก ก็ผมเหงา (ไม่มีความรักเลยแม้แต่นิดเดียว) ทุกวันที่มีเธอ ต่อให้ทรมาณมีรอยช้ำหรือแผลตามตัว หรือโดนปั่นประสาท ก็รู้สึกดีกว่าความเหงา
ความคิดของผมที่มีต่อเซกส์เปลี่ยนไป สมัยนี้คนสามารถแสดงออกความปราถนาได้อย่างเปิดเผย (ผมดูตลกทุกอาทิตย์ เทปไหนมีคนสวยมามันจะสุดๆ ไปเลย เซอร์วิสคนดูสุดๆ) แล้วพวกอุปกรณ์ เรื่องทางการแพทย์ ก็ทำให้มีอะไรใหม่ๆ ออกมา มันเพิ่มโอกาสเจอประสบการณ์ใหม่ มันกลายเป็นกิจกรรมนึงที่ร่วมกับใครก็ได้ ถ้าไปเจอคนที่ประสมกันได้พอดี มี time sharing ตรงกัน มันไม่มีแล้ว ค่านิยม "มีรักต้องมัดตนไว้เพียงคู่ตน" แล้วทำไมเรายังเหนียมอายกับการบันทึกเหตุการณ์ขณะนั้น ?
ยุคนี้มัน post covid คนสู้ชีวิตจนมีปัญหาเรื่องเงินก็มีมากขึ้น จะทำอะไรกันก็ต้องระแวดระวังเรื่องค้าความ คนมีความทุกข์เดี๋ยวนี้ไม่ต้องไปเตะบอลแล้ว ไปร้านนวดน่ะดีสุด หรือเราจะเปลี่ยนความคิดการกระทำข้ามช็อตไปเลย ด้วยการหารายได้จากคอนเทนต์เหล่านี้ ?
เมื่อคุณไม่ต้องการแก้ไขปัญหา จงปิดหูตาไม่ให้รับรู้ ไม่ต้องมาเป็นผู้แทน
เมื่อคุณไม่ต้องการเจอปัญหาหลังมีกิจกรรมกับใครๆ จงเลิกทำกิจกรรม
ทุกความคลุมเครือ สีเทาๆ มีคนได้ผลประโยชน์อยู่