คือคำถามตามหัวข้อเลยค่ะ คือเราผิดนัดเพื่อนมา3-4ครั้งเเล้วเพียงเพราะว่าครอบครัวบังคับว่าให้ไปวันอื่น
เรื่องมีอยู่ว่า เรากับเพื่อนอยู้หอด้วยกัน ผิดนัดครั้งเเรกของเราคือไปดูห้องค่ะ เพราะเเม่พาไปเที่ยวเตเ่เราไม่ได้นัดเขาไว้นะ เราเพียงเเค่บอกว่าไม่เเน่ใจว่าอาจจะไปได้หรือเปล่าพอวันจริงเราตื่นมาเราก็อยู่บนรถไปเที่ยวเลยค่ะ
ครั้งที่ 2 นัดไปจ่ายค่ามัดจำ ก็เหมือนเดิมค่ะ ครั้งนี้เราตื่นมาในรถไปเที่ยวเหมือนเดิมโดยมีเเม่อยู่ด้วย ซึ่งครั้งนั้นเราก็บอกเพื่อนเหมือนเดิมค่ะว่าไปจ่ายค่ามัดจำเราอาจไม่ได้ไปด้วยนะ เพื่อนก็บอกไม่เป็นไรๆ เเต่เรารู้สึกผิดค่ะ รู้สึกผิดมากๆ เพียงเพราะคำพูดของตัวเองที่ว่าอาจจะ หรืออะไรก็เเล้วเเต่มันถือเป็นคำพูดที่เรานัดไว้เเล้ว
ครั้งที่ 3 คือครั้งนี้ค่ะ เราบอกเพื่อนว่าวันนี้เราจะไปเเบบไปจริงๆนะ ครั้งนี้คือเข้าหอเเล้วนะคะ เเต่ว่าไปนอนได้เเค่วันเดียวธุระของเเม่เเละพี่ก็ฒาค่ะคือเราต้องไปช่วยพี่ชายทำงานที่บ้าน เเต่ครั้งนี้เราบอกเพื่อนว่าเราจะย้ายของเข้าวันนี้จริงๆค่ะ เเต่เราก็ไม่ไเ้ไปเพียงเพระว่าเเม่บอกว่าไปวันพรุ่งนี้เถอะ จะได้ขนของไปทีเดียว(ปกติเราทำอะไรเเม่ไม่ไปรับไปส่งมีเเต่เราที่นั่งรถโดยสารไปคนเดียวตลอดขนของเข้าหอก็เช่นกัน) ซึ่งครั้งนี้มันเเปลกตรงที่ว่าปกติเราจะไปเองได้เเต่ครั้งนี้เเม่บอกว่าจะเอาของไปให้ค่ะ เเล้วบอกว่าอยู่ที่นี่อีกซันคืน เลเ้วพอเราบอกเพื่อนเเละขอโทษไปเพื่อนก็บอกว่าเเต่เรานัดกันไว้เเล้วนะ ซึ่งเราก็รู้สึกผิดมากกว่าเดิมเลยค่ะ เพราะเพื่อนดีใจที่เราจะเข้าหอวันนี้มาก เรารู้สึกเเย่มากค่ะ มันสั่งสมเรื่อยๆจนตอนนี้เรารู้สึกว่าไม่มีหน้าไปเจอพ่อเเม่ของเขาเเละเพื่อนเลเ้วค่ะ เเต่เขาเป็นเพื่อนคนสำคัญของเรามากๆค่ะ สำคัญที่ว่าเรายอมทุกอย่างเพราะเขาเป็นคนเดียวที่รับฟังปัญหาชีวิตเราเเละดูเเลเราอยู่ตลอด เราไม่อยากเสียเพื่อนไปเพียงเพราะเราเชื่อฟังเเม่มากกว่า
ทุกคนว่าเราควรทำยังไงดีคะ เรารู้สึกไม่สบายใจเลย รู้สึกแย่มากๆจนอยากตายๆให้จบๆเลยค่ะ
ปล.เราเป็นคนที่เกลียดคนที่ผิดนัดมาก พอเราเอามาเทียบกับเพื่อนว่าเพื่อนจะรู้สึกยังไงถ้าเราผิดนัดเราก็รู้สึกเหมือนหายใจไม่ออกเลยค่ะ เพราะมันเป็นการกระทำที่เเย่มากๆในสายตาเรา
(เราอยู่ม.5ค่ะ)
ผิดนัดเพื่อน3-4ครั้งเพราะครอบครัว
เรื่องมีอยู่ว่า เรากับเพื่อนอยู้หอด้วยกัน ผิดนัดครั้งเเรกของเราคือไปดูห้องค่ะ เพราะเเม่พาไปเที่ยวเตเ่เราไม่ได้นัดเขาไว้นะ เราเพียงเเค่บอกว่าไม่เเน่ใจว่าอาจจะไปได้หรือเปล่าพอวันจริงเราตื่นมาเราก็อยู่บนรถไปเที่ยวเลยค่ะ
ครั้งที่ 2 นัดไปจ่ายค่ามัดจำ ก็เหมือนเดิมค่ะ ครั้งนี้เราตื่นมาในรถไปเที่ยวเหมือนเดิมโดยมีเเม่อยู่ด้วย ซึ่งครั้งนั้นเราก็บอกเพื่อนเหมือนเดิมค่ะว่าไปจ่ายค่ามัดจำเราอาจไม่ได้ไปด้วยนะ เพื่อนก็บอกไม่เป็นไรๆ เเต่เรารู้สึกผิดค่ะ รู้สึกผิดมากๆ เพียงเพราะคำพูดของตัวเองที่ว่าอาจจะ หรืออะไรก็เเล้วเเต่มันถือเป็นคำพูดที่เรานัดไว้เเล้ว
ครั้งที่ 3 คือครั้งนี้ค่ะ เราบอกเพื่อนว่าวันนี้เราจะไปเเบบไปจริงๆนะ ครั้งนี้คือเข้าหอเเล้วนะคะ เเต่ว่าไปนอนได้เเค่วันเดียวธุระของเเม่เเละพี่ก็ฒาค่ะคือเราต้องไปช่วยพี่ชายทำงานที่บ้าน เเต่ครั้งนี้เราบอกเพื่อนว่าเราจะย้ายของเข้าวันนี้จริงๆค่ะ เเต่เราก็ไม่ไเ้ไปเพียงเพระว่าเเม่บอกว่าไปวันพรุ่งนี้เถอะ จะได้ขนของไปทีเดียว(ปกติเราทำอะไรเเม่ไม่ไปรับไปส่งมีเเต่เราที่นั่งรถโดยสารไปคนเดียวตลอดขนของเข้าหอก็เช่นกัน) ซึ่งครั้งนี้มันเเปลกตรงที่ว่าปกติเราจะไปเองได้เเต่ครั้งนี้เเม่บอกว่าจะเอาของไปให้ค่ะ เเล้วบอกว่าอยู่ที่นี่อีกซันคืน เลเ้วพอเราบอกเพื่อนเเละขอโทษไปเพื่อนก็บอกว่าเเต่เรานัดกันไว้เเล้วนะ ซึ่งเราก็รู้สึกผิดมากกว่าเดิมเลยค่ะ เพราะเพื่อนดีใจที่เราจะเข้าหอวันนี้มาก เรารู้สึกเเย่มากค่ะ มันสั่งสมเรื่อยๆจนตอนนี้เรารู้สึกว่าไม่มีหน้าไปเจอพ่อเเม่ของเขาเเละเพื่อนเลเ้วค่ะ เเต่เขาเป็นเพื่อนคนสำคัญของเรามากๆค่ะ สำคัญที่ว่าเรายอมทุกอย่างเพราะเขาเป็นคนเดียวที่รับฟังปัญหาชีวิตเราเเละดูเเลเราอยู่ตลอด เราไม่อยากเสียเพื่อนไปเพียงเพราะเราเชื่อฟังเเม่มากกว่า
ทุกคนว่าเราควรทำยังไงดีคะ เรารู้สึกไม่สบายใจเลย รู้สึกแย่มากๆจนอยากตายๆให้จบๆเลยค่ะ
ปล.เราเป็นคนที่เกลียดคนที่ผิดนัดมาก พอเราเอามาเทียบกับเพื่อนว่าเพื่อนจะรู้สึกยังไงถ้าเราผิดนัดเราก็รู้สึกเหมือนหายใจไม่ออกเลยค่ะ เพราะมันเป็นการกระทำที่เเย่มากๆในสายตาเรา
(เราอยู่ม.5ค่ะ)