ไม่ไหวแล้วค่ะ ท้อแท้มาก

เราไม่ได้เป็นคนอยากมีปัญหากับใครนะคะ แต่เราโดนเองมามาตลอดกับครูท่านหนึ่งในโรงเรียน คุณครูท่านนี้เป็นครูฝ่ายปกครอง เขาก็จะตรวจระเบียบมองหาความผิดพลาด ที่กฎกำหนดไว้ เรื่องทรงผม เรื่องรองเท้า กฎระเบียบต่างๆ เราเรียนวิชาเขา ตอนอยู่ม.1 เรียนมาตลอดจน ตอนนี้ม.5 ก็วนๆอยู่กับครูท่านนี้ ช่วงม.1 เราโดนเรื่องผม ผมเราเป็นผมหยักโศก หนา และฟู  มันไม่สามารถเป็นทรงได้ เราจึงตัดสินใจ ยืดผม เพื่อตัดปัญหา ผมของเราในตอนนี้ ซึ่งมันก็ตรง และครูก็เรียกเราไปคุยว่า ทำไมถึงทำผมแบบนี้มาโรงเรียน ในขณะนั้น เราเองไม่ได้อธิบายอะไรไปมาก เพราะเรากลัวที่จะพูด เราจึงเงียบ ครูบอกให้เราไปล้างออก และให้เลิกทำแบบนี้มาอีก ซึ่งการยืดมันไม่สามารถ ล้างออกหรืออะไรได้ทั้งนั้น จนกว่ามันจะถึงเวลาของน้ำยายืดที่ผมมันจะค่อยๆกลับมาเป็นเหมือนเดิมใช้เวลาเป็นปี  วันต่อมา ครูทักเราเรื่องผมยาว เราไปตัดมาแล้ว แต่ครูเขาก็บอกว่ามันยังยาวอยู่นะ แกเลยตัดผมให้เรา เราตกใจและเสียใจ เลยร้องไห้ ครูก็ปล่อยเราไปเรียนตามปกติ วันต่อมาหลังจากตัดผม เราเดินไปพร้อมเพื่อน ในหัวเราคิดไปเรื่อย ทั้งหลายเรื่องเราไม่ได้โพกันข้างหน้าเลย เราไม่ได้ใส่ใจตรงหน้า ก็แค่เดินๆลอยๆ  เราลืมยกมือไหว้ครูท่านหนึ่งซึ่งเป็นภรรยาของคุณครูฝ่ายปกครอง ภรรยาคุณครู เรียกเราแล้วถามว่า “เธอมีปัญหาอะไรกับครูรึป่าวทำไมไม่ไหว้ เพื่อนเขาไหว้หมด มีเธอคนเดียวไม่ไหว หรือเมื่อวานที่ครูปกครองตัดผมเธอเลยไม่ไหว้ ” เราไม่รู้จะพูดยังไงเพราะในใจเราไม่ได้คิดเรื่องเมื่อวานเลยว่า เราโดนตัดผมเพราะภรรยาครู เราลืมไหว้เฉยๆ ไม่ได้มึเจตนาร้าย หรือล้อเลียนอะไร ภรรยาครูปกครอง เดินไปฟ้องครูปกครองว่าเรา ไม่ไหว้เขา “อีผมตรง” มันไม่ไหว้ เราโดนครูปกครองทำโทษ เราไม่ได้โต้ตอบอะไรไป หลังจากม.1 ก็เรียนกับแกมาเรื่อยๆ เจอบ้างไม่เจอบ้าง โดนเรื่องรองเท้าบ้าง เรื่องผิดระเบียบที่โรงเรียนกำหนดไว้บ้าง เพราะเหตุผลบางอย่างของเราเอง  จนตอนนี้ม.5 เราได้เรียนกับครูท่านนี้อยู่คือครูฝ่ายปกครอง เรากลัวครูท่านนี้ เวลาเรียนด้วยเรารู้สึกหายใจไม่ออก แน่นหน้าอก หายใจไม่เต็มอิ่ม แล้วถ้าครูทักเรา เราจะคิดฆ่าตัวตายตลอด ในเวลานั้นๆ ซึ่งวันนี้มันก็มาถึง วันที่เราโดนครูฝ่ายปกครองทัก ครูเขาสอนวิชาศิลปะ แกะสลัก ครูเขาเช็คชื่อโดยการ ยกสบู่และเดินไปหยิบมีดแกะสลัก เราเดินไปคิดในหัว เราจะหยิบก่อนแล้วค่อยไหว้ทีหลัง เราไม่รู้ว่ามันควรมั้ย แต่เราทำกับครูท่านอื่น หยิบแล้วไหว้ทีหลัง “ขอบคุณค่ะ” ครูท่านอื่นก็ไม่ได้เตือนหรือว่าอะไร เราไม่ชอบมีปัญหากับใคร เพราะเราชอบความสงบ อยู่กลับตัวเอง ไม่ได้อยากให้มีใครมายุ่งด้วย  ครูปกครองเอามือบังมีดแกะสลักแล้ว มองหน้าเรา เราตกใจ ก็เลยมองหน้าครูเขาไป ครูถามว่าจะเอามีดมั้ย เราตอบเอาค่ะ เขาเลยบอกว่า “หัดไหว้บ้างคนจะได้สงสาร” เราทั้งตกใจและสงสัยและทักไปถามผู้ใหญ่ว่าการที่เราทำแบบนี้มัน ไม่มีมารยาทหรือยังไง เขาบอกว่าเจตนาเราเป็นยังไงนั้นแหละ ซึ่งเราไม่ได้มีปัญหาอะไรกับแกเลย เราอยากเรียนวิชานี้แบบมีความสุข แต่ไม่โดนแกทักหรือตักเตือนอะไร มันทำให้เรา ไม่อยากจะเข้าเรียนวิชาแก เพราะเรากลัวว่า เขาจะจับจ้องเรา จับผิดเรา ข้อผิดพลาดของเรา เรารู้สึกเหนื่อยที่จัต้องเรียนกับแกต่อไป แต่เราก็ไม่มีทางเลือกเพราะม.5แล้ว เราจะจบการศึกษาแล้ว แต่ก็ไม่รู้ว่าเราจะอดทนเรียนกับครูคนนี้ได้จริงๆมั้ย ครูท่านนี้ไม่สนทนากับเราเลยในกลุ่ม ครูเขายิ้มแหละหัวเราะกับเพื่อนในกลุ่มทักคนนั้นคนนี้ ปกติ ซึ่งกับเราเอง ตาแข็งและหน้าตึง เสียงแข็ง ถามว่าเราฉิจฉามั้ย ตอบตรงนี้ เราไม่ได้ฉิจฉา แต่เรารู้สึกว่า เขาไม่ชอบเราแน่ๆและเราห่วงเรื่องเกรดและคะแนนที่เราจะได้รับหลังจบภาคเรียนนี้ไป มันจะเกิดการไม่ชอบเป็นส่วนตัวของครูคนนี้รึป่าวคะ เราเรียนไม่มีความสุขเลย กับเด็กคนหนึ่งทำไมต้องบีบคั้น และกดดันขนาดนี้ เราโดนมาตลอด ซึ่งเราเองก็อยู่ของเราเฉยๆ ไม่ได้ไปมีปัญหาอะไรกับแก โดนส่วนตัวเราเป็นคนพูดน้อย และเงียบ ไม่ค่อยเอ่ยปากอะไรเท่าไหร่ เพราะเราไม่อยากจะมีปัญหาอะไรกับใครมาก เราเซฟคนที่รับฟังคำพูดจากเรา เรากลัวเราจะพูดอะไรไป แล้วคนรับฟังเขา อาจจะคิดเห็นยังไงกับเรา